Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Vorige week vrijdag moest ze naar een nieuwjaarsreceptie van het werk. (Ik schrijf ‘moest’, maar dat betekent niet dat ze tegen haar zin ging. Dat betekent gewoon dat je al een verdomd goed excuus moet hebben om er niet te zijn. Bijvoorbeeld omdat je overleden bent. Nieuwjaarsrecepties van het werk zijn vervelende neveneffecten van het feit dat je werk hebt. Mensen zonder baan hebben daar geen last van. Die kunnen lekker thuisblijven en moedeloos uit het raam staren, terwijl ze denken aan hun dode hond.)
Het was een moderne nieuwjaarsreceptie. Je kon er kiezen uit pakweg tien soorten drankjes, waarvan twee alcoholische. Bij ouderwetse nieuwjaarsrecepties is dat andersom. Daar ga je met je glaasje sinaasappelsap of nepschuimwijn een beetje troosteloos in een hoekje staan, samen met de drie andere rare mensen die zich nuchter door zo’n verplicht nummer heen werken. Ook geen pretje, want een van die drie andere rare mensen is doorgaans De Baas, en dan kan je natuurlijk niet zeggen wat je wil en sta je je daar een nekhernia te knikken.
Je wil niet als een dronken lor in het personeelsblad staan zwijmelen
Bovendien staat De Baas daar met tegenzin, want hij drinkt liever een goed glas. Maar ja, één glas wordt er twee, van twee komen er drie, en na drie glazen begint De Baas akelig vlot te worden en zichzelf grappig te vinden. Dat weet De Baas ook, en dat kan hij zich niet permitteren, want zo meteen moet hij speechen en in die speech zeggen dat er moet bespaard worden maar dat zijn medewerkers het belangrijkste kapitaal zijn. Dat vergt enige ernst, op z’n minst geveinsd. Zodat de toehoorders enige belangstelling kunnen veinzen.
Sapje dus, voor De Baas. Of een nulprocentje, met de boys in de productiehal. Of een alcoholvrije gin met tonic zonder suiker, met de directie in de penthouse. Of een glaasje bruis met een schijfje komkommer en een kek parasolletje, met de moed der wanhoop. Voor elke stemming, voor elke gelegenheid, voor elk gezelschap is er een vloeibaar alternatief voor alcohol. Zo’n glas dient tenslotte vooral voor de foto.
Dat alcoholarme of -vrije alternatief valt toe te juichen. Je wil niet als een dronken lor in het personeelsblad staan zwijmelen, voor eeuwig. En voor het imago van een bedrijf of organisatie is het goed als er ’s anderendaags geen berichten op websites en in kranten staan over werknemer X.Y. (leeftijd) die na de nieuwjaarsreceptie bij Bedrijfsnaam in Plaatsnaam in beschonken toestand een aanrijding heeft veroorzaakt. Een aanrijding is al sneu genoeg, dus als je moet blazen geldt: negatief is positief.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
