Ist al?

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Het zijn niet alleen kinderen die het hart op de tong hebben en daarmee op de lachspieren van de grote mensen werken. Ook grote mensen zélf komen al eens onbedoeld hilarisch uit de hoek. Enkele dagen geleden controleerde ik het Lotto-biljet van een klant. De onfeilbare Lotto-computer liet een rinkelend geluidje horen, het signaal dat de champagne kan ontkurkt worden. Goedkope champagne wel, want meestal zijn de gewonnen bedragen niet van die grootorde dat luxejachten of exotische buitenverblijven binnen handbereik komen.

“Je koopt een momentje hoop, een korte dagdroom”

Dat was ook voor deze man het geval. “Twee euro gewonnen, meneer.” Zijn antwoord kwam snel, spontaan en gemeend. “Ist al?” Ik kon me nog net inhouden om niet in een lachkramp te schieten die mijn gemiste BBB-sessie bij de fitness meteen zou compenseren, maar toonde hem het reçuutje dat jammer maar helaas mijn uitspraak bevestigde. Hij zette niet opnieuw in, wat de meeste fortuinjagers wel doen, incluis mezelf. Nadat ik zijn winst uitbetaalde, beende hij lichtelijk verontwaardigd de winkeldeuren uit.

Nu vraag ik me af of hij in het verleden wél telkens drie- of viercijferige bedragen binnenrijfde, of gewoon nog niet helemaal op de hoogte was van het concept van een kansspel, wat de Lotto nu eenmaal is. Je koopt een momentje hoop, een beetje dagdromen over wat-als-scenario’s. Maar met wat geluk kan je met twee euro wel ergens een koffie drinken om in afwachting toch wat van het leven te genieten.