Democratisch buitenspel

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Normaliter hou ik me in deze column ver van politieke meningen en geroep. Maar nu de gemoederen in Tielt en Meulebeke zodanig verhit zijn en de stembusgang dat euvel niet kon oplossen (integendeel), haal ik even mijn kop uit het zand. Dirk Verwilst heeft de verkiezingen gewonnen: hij haalde het in een spannende eindstrijd van huidig burgemeester Luc Vannieuwenhuyse. Helaas, mogelijke coalitiepartners wijzen een samenwerking af. Ik kan best begrijpen dat dat frustrerend is en De Heer Verwilst en zijn fans meer hadden verwacht van de overwinning dan alleen maar een uitgelaten feestje na een uitputtende campagne. Zes jaar aan het stuur zitten lag wellicht meer in de lijn van hun hoop en verwachting.

“Zelfreflectie is zoveel schoner dan vingerwijzen”

Maar stellen dat de kiezer niet gehoord wordt of de democratie op het spel staat, is eenvoudigweg niet waar. Tenzij ik het al die jaren misbegrepen heb, gaat het er bij een coalitievorming nog altijd over dat de meerderheid van de kiezers vertegenwoordigd wordt, al zet je daarvoor tien kleine partijen samen. Als de grootste partij er om uiteenlopende redenen niet in slaagt de anderen aan boord te krijgen, zou het ze sieren eerst in eigen boezem te kijken. Dat vraagt best wat inspanning en voelt oncomfortabel, ik spreek uit ervaring, maar jezelf in vraag stellen is een oefening die vaak veel vruchten afwerpt.

Persoonlijk ben en blijf ik blij dat de grootste niet automatisch en moeiteloos de macht op een zilveren zesjarig dienblad krijgt gepresenteerd. Dát lijkt me pas een gevaar voor de democratie.