Automatique

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

‘Kan je met een automatique rijden’, vroeg Jan. ‘Euh … ja’, stamelde ik. ‘Mijn oma had er ook zo een toen ik opgroeide, een grasgroene Volvo. Das gewoon remmen en gas geven, toch?’

Zondag had ik mijn diensten aangeboden om bij te springen bij de laatste voorbereidingen van Melkrock. Bleek dat de gevraagde Desperado Mojito’s van een van de bands over het hoofd waren gezien bij de inkoopshift. En of ik nog gauw eens naar Wingene wou rijden om die alsnog te scoren. Uiteraard, natuurlijk, geen probleem.

Ons lijf is werkelijk fantastisch. Wist ge dat er zoiets bestaat als geautomatiseerd spiergeheugen? Door de band genomen, is dat onvoorstelbaar handig. Stel u voor dat ge bij iedere stap of ademteug moet nadenken over hoe dat ook alweer moet.

Spiergeheugen kan ook danig vervelend uitpakken

Maar, ge hoort mij al aankomen, dat kan ook danig vervelend uitpakken. Mijn voeten zochten naar dat derde pedaal, mijn rechterhand was ongedurig werkloos en mijn brein moest aan de lopende band aansturen en corrigeren. De auto in beweging krijgen, ging met schokken, en zachtjes remmen zat er ook niet bepaald in. Mocht ik gespot zijn door een politiepatrouille, ze hadden me zékerst een gratis L gegeven om andere weggebruikers te waarschuwen voor mijn automatische fratsen.

Maar ik kon de missie volbrengen: die band kreeg zijn Desperado Mojito’s. En ondertussen ben ik blij dat mijn spiergeheugen opnieuw kan doen waar het goed in is: driving a stick.