Applausparkeren

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Laatst spendeerde ik een lang weekend in Mariakerke met A. en haar gezin. Onze met appartementen volgebouwde kustlijn zal dan wel niet meteen gebombardeerd worden tot beschermd erfgoed, maar zo’n weids zeezicht beneemt je wel de adem. Zeker ’s ochtends vroeg, als iedereen nog in dromenland is, en ik met een kop verse koffie op het balkon naar de krijsende meeuwen luister en de eerste joggers, al dan niet met hond, langs de zoute branding zie lopen.

Zondagnamiddag vertrokken man en kroost, en konden A. en ik nog eens genieten van een volledig etmaal met ons tweetjes zonder zorgen. We trokken naar Brugge voor een voordracht en een zomers terrasje. Toen we terugkwamen, bleek er avondmarkt langs de dijk, en parking vinden is niet bepaald een sinecure op zo’n druk moment. Groot was onze vreugde toen we toch een plaatsje spotten. En dan begint het avontuur pas echt.

“Als parkeren lukt, is er niemand in de buurt”

Draaien, keren, sleuren aan dat stuur, millimeterwerk, nog eens proberen, vooruit, achteruit … Uiteindelijk paste de auto precies en perfect in het plekje. De wagen achter ons kon eindelijk passeren en de inzittenden zwaaiden en applaudisseerden enthousiast naar ons, het levende cliché van vrouwen die niet kunnen parkeren.

“Ken je dat, als je in één keer, helemaal volgens het boekje, meteen juist geparkeerd staat?”, vroeg ik haar. “Ja!”, schreeuwde ze bijna. “En dan is er natuurlijk niemand in de buurt!” We gaven onszelf nog een extra applausje en mengden ons in de gezellige drukte van de avondmarkt.