Zwitserse zielsverwant

Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over

zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.

Een zielsverwant. Elkaar begrijpen zonder woorden. We zijn er allemaal naar op zoek, maar meestal vind je die persoon wanneer je net níét zoekt. Die magie ontstond bij mij toen er ergens in het hart van het Noordereiland een gele stip aan de einder verscheen. Niet veel later reed een liggende fietser op me af. Achter zijn fiets sleurde hij ook nog een zonnepaneel mee. Na een enthousiaste eerste kennismaking leerde ik dat de bestuurder van het bijzondere vehikel een Zwitser was. Hij had iets weg van Forrest Gump.

Aan zijn getaande gezicht hing een lange bruingrijze baard met vlechten erin. Die baard symboliseerde de duur van zijn trip: vier jaar was hij intussen onderweg. Voor de tweede keer in korte tijd, de Fransman op zijn step indachtig, verbleekte mijn fietsreis bij het aanhoren van zo’n krachttoer. Ik schatte dat we ongeveer dezelfde leeftijd hadden, maar David bleek toch al negenenveertig te zijn. Dat jongemannen zo’n avontuur aangaan kan ik nog begrijpen, maar waarom deed iemand van negenenveertig zoiets in godsnaam? Aarzelend vertelde David dat bij hem een ziekte was vastgesteld die ongeneeslijk blijkt te zijn. Hij liet vrouw noch kinderen achter en had zijn hoop om de liefde van zijn leven te vinden opgegeven. Hij was dan maar op zijn fiets gesprongen en vertrokken om een reis te maken door een veertigtal landen: door het voormalige Oostblok, Iran, India, richting Australië en Nieuw-Zeeland.

Mijn fietsreis verbleekte bij het aanhoren van zo’n krachttoer

Omdat ik ook vaak de vraag krijg stelde ik ze nu zelf aan iemand die al vier jaar onderweg was: “Wat heeft deze vierjarige reis je geleerd?”. “Dat de wereld een betere plek is dan ze op het nieuws soms laten uitschijnen”, vatte hij kort samen. Ik beaamde. “Eigenlijk wil ik de mensen hiermee aanzetten om te proberen hun droom waar te maken. Lukt het niet, probeer het dan nog eens. Lukt het nóg niet, probeer dan iets anders.” Hij zei het met zo’n overtuiging dat ik er maar weinig tegen in kon brengen. Ik bracht dan maar een ander thema aan. “Waarom zonnepanelen?” “Ze hebben ook een praktische functie. Je rijdt niet zomaar een berg op met een ligfiets. Soms roep ik de hulp van een kleine motor in. Maar de zonnepanelen hadden ook met zijn klimaatboodschap te maken. “Ik heb al zo veel prachtige natuur gezien, maar ook veel natuur die de mens kapotmaakte. Het einde van de wereld lijkt soms dichterbij dan we denken.”

“Hoelang wil je nog onderweg zijn?”, vroeg ik ter afronding. “Als je God aan het lachen wil brengen, moet je hem je plannen vertellen”, zei hij met een schalkse blik. “Het leven laat zich niet tekenen, we zien wel.”

Met een intense omhelzing nam ik afscheid van deze moedige man. Ik keek hem nog een tijdje na. Zwoegend beukte hij zijn vernuftige ligfiets tegen de wind in naar een volgende bestemming. Al ben ik er vrij zeker van dat hij aankomen verafschuwt. Het liefst is hij onderweg. Ik begrijp hem volledig.