Zangeres CYNN’: “We krijgen maar één leven, daar wil ik alles uithalen”

Cynthia Gabriels liet de voorbije weken haar debuutsingle Daughter op de wereld los, en toont binnenkort tijdens een eerste showcase in Gent wat ze met haar muzikale project CYNN’ – dat ze samen met Jesse De Belder oprichtte – in haar mars heeft. Ze is vast van plan om zich met hun sfeervolle, alternatieve pop een eigen plek in de muziekscene te veroveren, en droomt zich nu al een weg naar het podium van de zomerfestivals. Een plan B? Dat is er niet.

Zo onzeker als ze als kind was om haar zangtalent te tonen, zo vastberaden zit Cynthia Gabriels vandaag voor me in de zetel: als CYNN’ is ze helemaal klaar voor een muzikale carrière. Roadie, de huiskat, kijkt me eerst wat schuw aan, maar voel ik even later al langs mijn been strijken. Cynthia’s T-shirt zegt ‘daydreamer’. Hier wonen hooggespannen verwachtingen.

Maar voorlopig heeft Cynthia nog wel enige introductie nodig. Enthousiast, zo omschrijft ze zichzelf. Zo enthousiast dat ze meestal te laat komt, “gewoon omdat ik altijd denk dat ik nog van alles kan doen vóór ik ergens naartoe moet”. Open-minded ook: “Ik probeer zo weinig mogelijk te oordelen, en vind het niet fijn als anderen dat doen. Niets mis met een mening hebben, maar zonder kennis van zaken oordelen over iets of iemand: ik word daar opstandig van.”

Ze groeide op in Oudenburg – “daar kennen ze me wél al” -, niets bijzonders, al stond haar hoofd toen al naar weinig anders dan zingen en dansen. Met grootvaders die trompet en gitaar speelden, een grootoom die deel uitmaakte van de in de jaren 60 populaire Oostendse band The Silhouets en een zingende grootmoeder en moeder, heeft ze het zo wat in het bloed zitten. “Maar ik hield mijn ambitie om zangeres te worden angstvallig voor mezelf. Op school moest ik wel eens zingen, en dan kreeg ik goeie punten ook, maar ik stierf van de zenuwen. Ik keek naar talentenprogramma’s op televisie en stelde me dan voor dat ik daar ook stond. Ooit heb ik zelfs een formulier ingevuld voor het programma X-Factor, maar heb dat nooit verzonden. De angst om niet serieus genomen te worden – want welke jongere droomt er níét van zingen in een band en bekend worden? -, heeft me er lang van weerhouden om toe te geven aan de drang om gezien en gehoord te worden.”

“Bizar genoeg gebeurde dat toen ik mijn toenmalige vriend, een ondernemer, vergezelde naar een motivational speech van Carl Van de Velde. Daar moesten we voor onszelf een boom tekenen die aangaf wat onze grootste passie was, en met welke tools we die dachten te realiseren. Ik durfde mijn ‘boom’ niet te tonen aan mijn vriend. Maar hij drong aan en toen ik uiteindelijk bekende dat het mijn stille droom was om artiest te worden, zei hij: ‘Maar dóé dat dan toch gewoon’. Toen ging er een knop om in mijn hoofd. En sindsdien heb ik mijn angsten stap voor stap overwonnen, door eerst zanglessen te volgen, te zingen voor anderen – eerst voor mijn moeder, dan voor een vriendin… -, nog later op zoek te gaan naar muzikanten, de stress om op een podium te staan te leren beheersen…”

Muziek is voor mij gevoel. En liefde. Het is allesomvattend

“Het leek wel alsof de droom die al zo lang in mij lag te borrelen, eindelijk uitbarstte. En nu grijp ik werkelijk elke kans die op mijn weg komt om voort te bouwen aan een muzikale carrière.”

Een paar jaar terug zette je je eerste stappen op een podium als Olivia Red.

“In mijn zoektocht heb ik jaren geleden enkele bootcamps gevolgd, om muziek en teksten te leren schrijven. Daar leerde ik Duncan Laurence (winnaar Eurosongfestival 2019, red.) kennen, die me hielp om een eerste nummer te schrijven. Dat nummer uitbrengen beschouw ik als een eerste statement, een manier om te tonen dat ik dit echt meen, en daar hoorde de naam Olivia Red bij. Maar eigenlijk is pas daarna de echte zoektocht begonnen naar wie ik als zangeres ben, naar de artieste in mij.”

Gevonden intussen?

“Dat denk ik wel. (lacht) Het heeft tijd en durf gevraagd om mezelf te ontdekken. Wat zit er diep in mij? Wat denk ik als ik heel eerlijk ben? Ik ben inderdaad doorgaans enthousiast en optimistisch, maar er zit ook een meer duistere, rauwe vrouw in mij. Die kant kan ik tonen als CYNN’, en dat vind ik euh prettig. Het maakt me vollediger als mens. Over alles kunnen schrijven, zonder taboes, ook over zogenaamd negatieve gevoelens: het kan niet of toch zeker niet altijd in onze maatschappij, maar als artiest mag ik het wél.”

In je debuutnummer ‘Daughter’ neem je je relatie met je vader onder de loep.

“Een goeie relatie, we zien elkaar graag. Maar toch komt er altijd weer een moment waarop ik bij hem tegen een muur bots. Al van toen ik klein was, wees mijn vader me erop dat ik te gevoelig ben, of in elk geval mijn gevoelens te veel toon. Hij lijkt niet te accepteren dat ik nu eenmaal zo in elkaar zit. Terwijl ik niets liever wil dan zijn goedkeuring krijgen, voor wie ik ben en wat ik doe.”

“De relatie tussen ouders en kind is nu eenmaal complex, en daar herkennen velen zich ook in, maar toch wordt er zelden over gepraat. Terwijl het net boeiend is om dat te durven doen. Ik wil echt dieper ingaan op zulke thema’s.”

Zoals daar verder zijn?

“In ons tweede nummer, dat na de zomer uitkomt, heb ik het over vrouw-zijn in onze maatschappij. Over hoe vrouwen zich sterk moeten houden, vaak van alles over zich heen krijgen, terwijl ze vanbinnen toch ook maar kleine meisjes blijven.”

Geen songs over zonovergoten stranden en eeuwige liefdes zo te horen?

“Ik vrees van niet. (lacht) Het komt van ergens heel diep, ik weet het. Maar het is deel van wie ik ben, ik heb daar nood aan. Het valt me ook helemaal niet zwaar om met die onderwerpen bezig te zijn, integendeel, het donkere kantje in de mens fascineert me. Het helpt me zelfs om me beter en vrijer te voelen, als artiest én als mens. Ik hou er niet van om potjes gesloten te houden, ik wil ze opengooien.”

Zelf luister je naar…

“Heel veel! Van de dansmuziek van Dua Lipa en Camila Cabello tot de melancholie van RY X en London Grammar, Intergalactic Lovers…”

Kun je uitleggen wat muziek met jou doet?

“Ik kan me geen leven zonder voorstellen. Niet kunnen zingen: ik mag er niet aan denken. Muziek is voor mij gevoel. En liefde. Het is allesomvattend.”

Ik hou er niet van om potjes gesloten te houden, ik gooi ze liever open

En wat verwacht je dan van CYNN’ de komende tijd?

“Veel. Misschien te veel. Maar ik wil dit zo graag. Het project voelt zo goed, het zit me als gegoten. Dit ís het gewoon, waar ik al zo lang naar zocht.”

En wat als een muzikale carrière dan toch niet van de grond komt?

“Moeilijke vraag, want ik beschouw falen eigenlijk niet als een optie. (lacht) Er is geen plan B. En natuurlijk kan het misschien jaren duren voor mijn muziek wordt opgepikt, maar ik geloof wel dat ik uiteindelijk geraak waar ik wil. Zolang ik een publiek vind en kan blijven groeien in wat ik doe, vind ik mezelf geslaagd. Muziek maken en zingen zal ik hoe dan ook altijd blijven doen, het kán gewoon niet anders.”

Vandaag gaat al je tijd en energie naar muziek maken?

“Grotendeels. Maar ik maak ook deel uit van JCI (Junior Chamber International, red.), een netwerkorganisatie die zich richt op zelfontplooiing en het benutten van je talenten en mogelijkheden. Omdat ik dat enorm belangrijk vind. We krijgen maar één leven en daar wil ik alles uithalen.”

“Daarbij aansluitend vind ik het ook belangrijk om iets voor anderen te kunnen betekenen, en dan vooral voor mensen die minder kansen krijgen in het leven. Ik hoop dat nu met mijn muziek te kunnen doen, later misschien op een meer concrete manier. Als kind speelde ik met het idee om ontwikkelingshelper te worden of zo…”

Er is dan toch een plan B!

“Wel ja! (lacht) Maar alleen als het niet anders kan.”

Op zondag 19 juni brengt CYNN’ een showcase in het Lakenmetershuis op de Vrijdagmarkt 24 in Gent. Info en tickets op facebook.com/iamcynn.

Volg CYNN’ op Instagram, @cynn_music.