Wereld vol testosteron

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

‘Let the beast go!’ In 1995 laat Jean-Luc Dehaene, de toenmalige premier van ons land, zich in Dallas een cowboy-outfit aanmeten. Hij gaat er voor het oog van de camera’s op een mechanische stier zitten en vangt met een lasso een mechanisch kalfje. Zijn opjuttende woorden gingen de wereld rond en staan tot op de dag van vandaag in ons geheugen gegrift.

Het is dan ook het eerste dat in mij opkomt wanneer ik in Shoshoni op de plaatselijke rodeo arriveer. Hoog tijd om dat verouderde beeld van onze roemruchte politicus uit het zadel te lichten en in te ruilen voor the real deal.

Voor mij is de rodeo dan ook een must

Rodeo is Amerika ten voeten uit, zeker hier in The Cowboy State Wyoming. Voor mij is het dan ook een must. Net zoals de powwow van vorige week vindt het spektakel niet in een gigantisch stadion plaats. Wat een verademing om te zien dat in Amerika nu ook weer niet alles big hoeft te zijn.

Op de parking zijn een aantal kindjes in de weer met lasso’s en namaakkalveren op wieltjes. Ze zien eruit als minicowboys en werken aan hun stoere pose door op de grond te spuwen, zoals ze het van hun vader hebben geleerd. Of je nu wilt of niet, zo hoort het hier. Een wereld weg van de paarden en koeien lijkt haast ondenkbaar. De tol van de geboortestreek.

Wij rijden van kindsbeen af met de fiets, in Scandinavische landen staan ze op de latten en hier in Wyoming zitten ze op hun paard.

De droom om ooit furore te maken in deze voor mij wat bevreemdende wereld is blijkbaar al in hun jeugdjaren aanwezig. Het is natuurlijk niet voor het eerst tijdens deze trip dat ik me een alien voel, maar de mate waarin overtreft op dit moment wellicht alle voorgaande keren.

Ze werken aan hun stoere pose door op de grond te spuwen, zoals ze het van hun vader hebben geleerd

Wanneer de ondergaande zon het stoffige decor een echt westerngehalte geeft, is het tijd voor het echte werk: broncriding en bullriding. Ik wil alles van zeer dichtbij meemaken, maar in zo’n afgesloten wereldje is het heel lastig om binnen te dringen. Toch wil ik in de volgende aflevering van Dwars door Amerika mijn persoonlijke western beleven, dus waag ik mijn kans achter de coulissen. Daar gebeurt het, daar kan ik verhalen rapen. Een tikkeltje stoer en met de nodige diplomatie, zo stap ik op hen af. Het is uiteindelijk Cayton en zijn gevolg die me een blik achter de schermen gunnen. Het terrein van de echte cowboys. Hier wordt nog harder gevloekt en nog meer gespuwd, en het testosteron van de aanwezige mannen overstijgt bijna dat van de stieren. Ik kom tot het besef dat ik niet altijd op de fiets hoef te zitten om de adrenaline te voelen. Wat een voorrecht om hier even deel van uit te mogen maken. Angst is taboe in deze ouderwetse mannenwereld. Opwinding is de enige voelbare emotie. Acht seconden, zo lang moet Cayton op zijn minst blijven zitten op de rug van een losgeslagen stier. Pas dan krijgt hij punten en maakt hij kans op het prijzengeld. Een laatste rij kruistekens wordt geslagen, en dan gaat de omheining open. Aftellen naar maandag…