Vijftien minuten wieden

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Ik ben halfweg! In Eads, niet meer dan een speldenprik op de kaart van Colorado. Hier ligt het officiële middelpunt van de TransAmerica Bicycle Trail. Een status die niet breed wordt uitgesmeerd in het straatbeeld. Eigenlijk is er in Eads maar één echte straat, en bijna ben ik het bordje met ‘Half Way Across America‘ voorbij zonder het op te merken.

“In ruil voor een kwartiertje werk mogen die er blijven slapen en een douche nemen”

Het is nog altijd ontzettend heet. De wind heeft vrij spel en dringt me achteruit. Een occasionele watertoren en een stuk of wat graansilo’s zijn de enige ‘stoorzenders’ in een voor de rest volledig vlak landschap. Na uren zwoegen kom ik aan in Ordway. Een plaats die in mijn roadbook met stip staat aangeduid. Hier woont Gillian, een Nieuw-Zeelandse vrouw die met een zeilboot tien jaar lang de wereld afreisde. Een Amerikaanse liefde deed haar uiteindelijk in Ordway stranden, maar die relatie liep intussen op de klippen. Sindsdien laat Gillian zich voor allerhande klusjes bijstaan door voorbijfietsende TransAmmers. In ruil voor een kwartiertje werk mogen die er blijven slapen en een douche nemen.

Wanneer ik haar na een kleine rondvraag bij wat locals uiteindelijk gevonden heb, blijkt ze niet zo tuk op de camera en verloopt de eerste kennismaking eerder stroef. Ik stel mezelf beleefd voor en leg uit wat de bedoeling is van mijn trip. De mensen in België een ander en hopelijk completer beeld laten zien van Amerika.

Of ze zelf zo’n fan is van Amerikanen durf ik dan al te betwijfelen. Langs een tuinpad neemt ze me mee naar een braakliggend stuk grond. Daar staan drie geiten die niet meteen stralen van levensvreugde. Bovendien blijken ze niet in staat om al het aanwezige onkruid tijdig achter de kiezen te werken. Dit wordt voor vijftien minuten mijn werkterrein. Mijn persoonlijke sleutel tot gratis logement. Gillian verduidelijkt nog eens waar het haar vooral om te doen is. “Sommige mensen zagen dit hier toch net iets te veel als een gratis hotel. En dat is het dus absoluut níét. Mij gaat het vooral om connectie maken met elkaar. Ik krijg om en bij de 250 fietsers per jaar over de vloer, en eerlijk gezegd kan slechts tien procent van hen mij boeien. Ze zijn allemaal op een missie, en willen die zo snel mogelijk klaren. Dat kan toch niet de bedoeling zijn!? Praat met elkaar. Leer andere werelden kennen, maar dan niet door een hele avond te zitten internetten.”

“Ze neemt de camera over en voorziet de beelden die ze schiet van deskundige commentaar, als betrof het hier een belangrijke sportgebeurtenis”

Ik krijg een aftandse en veel te korte zeis in mijn handen geduwd en ga aan de slag. Een heel vermakelijk beeld in de ogen van Gillian blijkbaar. Ze neemt de camera over en voorziet de beelden die ze schiet van deskundige commentaar, als betrof het hier een belangrijke sportgebeurtenis. “Wel, hij heeft er nu twee minuten wieden opzitten, en zijn ademhaling valt hem al zwaarder. De stenen vliegen in het rond, het onkruid net iets minder. Kijk naar dat gezicht. Het gezicht van een Belgische landbouwer. Hij fietste ruim 3.400 kilometer om hier te raken, maar nu is hij de uitputting nabij.” Na een kwartier is mijn calvarietocht voorbij. Het ijs is nu definitief gebroken. Mijn rug ook, maar dat kan me op dit moment niet deren. De nacht valt, en ik prijs me gelukkig met mijn bed en alweer een topontmoeting erbij.