Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.
Het is zover. Aanstaande maandag tuig ik nog een allerlaatste keer mijn stalen ros op en trek ik met een kamerbrede glimlach naar de finish van Dwars door Oceanië: Stewart Island. Het meest zuidelijk gelegen bewoonde eiland van Nieuw-Zeeland. Verder van huis kon ik niet zijn. Want mocht ik thuis een priem in de grond steken en door het middelpunt van de wereldbol duwen, dan kwam ik ergens rechts van Stewart Island uit. Wie zo ver mogelijk van huis wil zijn, hoeft dus niet ver meer te zoeken. Bovendien zal je merken dat het hol van Pluto een aards paradijs is.
Inheemse plantsoorten groeien er welig, de schuwe kiwi vindt er de rust die hij zoekt en ook de regenwouden blijven er onaangeroerd. Wanneer ik er voet aan wal zette, was het een van de mooiste dagen van het jaar. Iedere inwoner, 400 om precies te zijn, leek ervan te willen genieten. Ook een struise man die zijn sloep te water liet. Ik hoefde niet eens een vraag te stellen. Hij zag me naderen en stak meteen van wal. Lang verhaal kort: Philip heeft Fins bloed, trouwde hier met een Maorivrouw, gebruikte zijn ervaring om boten te bouwen en raakte uiteindelijk geaccepteerd door de plaatselijke bevolking.
Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest en toch heb ik me hier vaak echt thuis gevoeld
Hij nam me mee naar zijn barak. “Hier kwam ik met mijn vrienden samen”, zei hij. “We stookten onze eigen alcohol en hingen eigenlijk vooral het zwijn uit. Net als mijn voorvaderen ben ik op zee beland. Met de invoering van de visquota zag ik meteen ook mijn inkomen slinken en moest ik op zoek naar een andere geldbron. Die vond ik in de zakken van de toeristen. Ik nam hen mee op nachtelijke zoektochten naar de kiwi. Zo ging voor mij een nieuwe wereld open. Werkelijk elk land van de wereld is hier al gepasseerd. Maar eerlijk, als ik ze dan weer op de ferry zie stappen, ben ik altijd een beetje opgelucht. Dit eiland heeft pas zijn echte waarde als het weer toebehoort aan de locals, want dit is echt een verborgen schat.”
We tuurden allebei even over de paradijselijke baai. Wanneer de avond viel, ging ik bij een ondergaande zon op zoek naar een poëtische quote om Dwars door Oceanië mee af te sluiten. ‘Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest en toch heb ik me hier vaak echt thuis gevoeld’, registreerde mijn camera. En daar is geen woord van gelogen. Want op dat moment voelde ik alleen maar dankbaarheid en geluk. Momenteel leef ik in het volle besef dat het grootste avontuur van allemaal nog moet beginnen, want deze maand wordt onze zoon geboren. Zijn natuurlijke ouders zijn wij, Isabelle en ik, maar zijn geestelijke ouders heten Alan, Michel en Miriam. En alle andere passanten die mijn pad kruisten. Alle wijsheden, alle gesprekken, alle ontmoetingen tijdens Het Noorderlicht, Dwars Door Amerika en Dwars door Oceanië zullen zich vertalen in zijn opvoeding en het ventje maken tot wie hij wordt. All those people will make the kid. Ik draag deze reis dan ook aan hem op. Tot binnenkort, jongen.
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier