“Veiligheid aan de kust is niet vanzelfsprekend”

In de nieuwe docureeks ‘De Kust is Veilig’ op Vier volgen we het doen en laten van de hulpverleners aan onze kust. Niet alleen een logistiek huzarenstukje, maar ook compleet verrassend wat afloop betreft. “Nooit gedacht dat we op de eerste draaidag met drie vermisten te maken zouden krijgen. Het bewijs dat de zee onvoorspelbaar is.”

Voor programmamaker Stef Soetewey van het productiehuis 100.000Volts.TV, die in het docugenre al aardig zijn strepen heeft verdiend met bijvoorbeeld recent nog Spoed 24/7, was het de eerste keer dat hij zoveel tijd doorbracht aan de kust, al is zijn vrouw afkomstig van Knokke. Voor De Kust is Veilig werd er gefilmd in onder meer Blankenberge en Oostende. “In de zomer zakken zo veel Vlamingen naar de kust af dat sommige steden vervijfvoudigen wat bevolking betreft. We kennen de klassieke strandredders. Heel vaak wordt er gefocust op preventie, maar weinig mensen weten welke reddingsdiensten er allemaal actief zijn aan de kust. Zelf had ik ook nog niet gehoord van het MRCC (Maritiem Reddings- en Coördinatiecentrum, red.). Als er iets ernstigs gebeurt, dan zie je een indrukwekkende machinerie ontplooien en dat is niet vanzelfsprekend. Ja, er kroop heel wat werk in om dat allemaal gefilmd te krijgen. De voorbereiding was heel intens, al was het geen probleem om mensen te overtuigen. We gingen ook heel transparant te werk.”

De camera’s begonnen te draaien op 1 juli. “De koning kwam op bezoek en zou enkele demonstraties bijwonen. Ook voor ons een goede oefening. Tot er een ernstige oproep binnenkwam en de hele planning omgegooid werd. Ze hadden ons vooraf gezegd dat het evengoed een kalme zomer kon worden, dat een overlijden zelden voorkomt. Maar dan kapseist een zeilboot en zijn er drie vermisten… Je ziet mensen hun eigen leven riskeren om dat van een ander te redden, maar ook hoe ze na al die jaren nog altijd aangedaan zijn. Het is een cliché, maar de realiteit is vaak veel straffer dan de fictie.”

“Wat mij het meest verrast heeft? Hoe onvoorspelbaar de zee is. In de eerste aflevering hebben we bijvoorbeeld aandacht voor iets wat blèt met staanders heet, een onderstroom die gevaarlijk kan zijn voor jonge zwemmers. Ik heb zelf kinderen en als ik zie dat redders kinderen uit de zee halen, vraag ik me ook wel eens af waarom. De zon schijnt en er is toch maar een beetje wind? Als ouder ben je soms onwetend, maar die gele of rode vlag hangt er niet zonder reden. Een duiker met decompressieverschijnselen, boten die vastlopen op een zandbank, een bom uit WO II, een hartaanval… De hulpacties die nodig zijn aan de kust gaan heel breed, daarom brengen we ook zoveel diensten in beeld. We hebben een overeenkomst met maar liefst 17 (!) instanties, dat wil dus al wat zeggen…”