“Tranen bij het zien van zoveel puurheid”

In ‘Down the road’ onderneemt Dieter Coppens een avontuurlijke roadtrip met zes jongvolwassenen met het syndroom van Down doorheen zeven landen. Goed voor een onvergetelijk en onwaarschijnlijk hartverwarmend verhaal dat je tv-avond helemaal opfleurt. “Het venster van hun ziel stond wagenwijd open. Geweldig was dat!”

Bekend televisiegezicht Dieter Coppens van wie de moeder overigens afkomstig is van Oostende trok halfweg augustus met zes jonge mensen met het downsyndroom doorheen zeven landen op een unieke roadtrip. “Het idee kwam van de zus van een van de deelnemers en we waren er meteen voor gewonnen. Het was een sprong in het onbekende, ja. In de familie heb ik een nichtje met het syndroom van Down, maar door de afstand zien we elkaar enkel op familiefeesten. Je kan je eigenlijk niet voorbereiden op zo’n programma. Ik heb de gasten op voorhand één keer opgezocht. Ze kenden elkaar ook niet. Ik maakte op de ochtend van het vertrek tegen mijn vrouw nog de bedenking ‘wat als ze de hele rit niks zeggen tegen elkaar en het ambras is?’ Maar echt, vanaf de eerste minuut was het ambiance. Ik ben, echt waar, zo dankbaar dat ik daarbij mocht zijn. Het was een uitdaging, ja. Je moet de hele tijd heel hard je antennes uitzetten. Het voordeel is dat ik vader ben van drie kinderen, dus dat ik wel flexibel ben. Het zijn heel mooie mensen die vooral leven op emoties. Het venster van hun ziel stond wagenwijd open en je kijkt daar los in. Ze zeggen gewoon wat ze voelen en denken. En ja, dat kan soms al eens hard zijn. Maar ze zijn vooral heel puur, terwijl wij vaak leven met een filter. Hoelang het geduurd heeft vooraleer ik moest bleiten? Niet lang, nee. (lacht) Ik heb gebleit van het lachen, maar evenzeer van ontroering. Maar ook de crew was hard geraakt door hun oprechtheid. Bij de wissel van de cameraploeg, na een week, draaide de nieuwe ploeg de eerste scène en meteen rolden de tranen over hun wagen, omdat ze het zo schoon vonden.”

Voor Dieter was het een bijzonder leerrijke ervaring. “Toen ik terugkeerde, voelde ik dat ik meer geduld had met mijn kinderen. (droog) Dat is intussen weer weg. (lacht) Nee, serieus. Op een gegeven moment keerden we terug van de douche op de camping, brak de zon door en vertelde een van de jongeren echt heel enthousiast hoe blij hij was dat er een nieuwe dag was. Dat schudt je wel wakker, ja. Zo leer je weer die kleine dingen te appreciëren. Die gasten voelen ook elkaars emoties heel goed aan. Als iemand verdrietig was bij het horen van een liedje, duurde het niet lang vooraleer de hele bus verdrietig was. Maar je mag er zeker van zijn dat mijn reisgenoten ook mijn hart gestolen hebben. Ik krijg nog elke dag lieve sms’jes. Geweldig is dat!”

Dieter pakt later dit voorjaar nog uit met een programma, waarin hij terugkeert naar zijn vertrouwde habitat van de dieren.