Soe Nsuki leeft met het hart op de tong: “Ik bezit een flinke portie bewijsdrang”

Alleen al haar vrolijke verschijning krult een glimlach om menig lip: stand-upcomedian Soe Nsuki ziet er leuk uit, ze is het ook tenzij ze heel erg moe is en ze heeft er zelf schik in. Maar louter de nar spelen volstaat voor haar niet langer: het mag wat minder vrijblijvend voortaan, op het podium én in haar eigen leven. De wereld mag dus beginnen uit te kijken naar haar tweede zaalshow, naar kleine Soetjes misschien, en naar een fraaie collectie zelfgehaakte sjaals.

Of Soe Nsuki iets met bloemen heeft, vroegen wij ons af. Daarop kwam een enthousiast antwoord: “Anjers! Pioenen! Vergeet-me-nietjes en viooltjes!” Anjers it will be . Want bloemen van bij ons, het is er het seizoen voor en ze zijn er in de mooiste kleuren. Daar weet floriste Ann Desmet alles over en zij tovert Soe dan ook op een zonnige winterdag, in haar stemmige bloemenatelier in Otegem, om tot een hedendaagse versie van Frida Kahlo, getooid met anjers. “Laat de Latijnse naam voor anjer dan nog eens Dianthus zijn,” leert Ann ons, “een samentrekking van het Griekse dios of god en anthos wat bloem betekent.” Een goddelijke bloem. Geen wonder dat de girlpower er in het rond spat die dag. Of in elk geval een milde vorm daarvan. Want mét bewonderende kreetjes ook voor Soes in de solden gescoorde T-shirt van Alexander McQueen, verse soep om onze botten weer op te warmen en op de tong smeltende baba au rhum bij de vragen…

Juist! Vragen! Zoals wat Soe dan wel heeft met bloemen. Ze zijn een stuk nostalgie, zo blijkt. Ze herinnert zich het terras vol kleurrijke bloemen en planten als ze bij haar grootouders ging logeren. En naast het eetkamerraam van het huis waar ze opgroeide, in Kalmthout, kronkelde een sering tegen de gevel omhoog. Die bloeide prachtig paars. Maar die herinneringen zijn er pas weer sinds een paar jaar, sinds ze haar eigen nest maakt in Antwerpen. Een gezellig nest, en daar horen bloemen bij. Niet om het even welke. Anjers en hun subtiele kleurschakeringen kunnen haar zeker wel bekoren. Luxeproducten, noemt ze het. Die ze vandaag des te meer apprecieert, net omdat ze zelf opgroeide in armoede. Bloemen dragen bij tot een gevoel van geluk. Net als mooie kleren, vindt ze. Al heeft het lang geduurd voor ze een designerwinkel durfde binnen te stappen. “Ik dacht dat het eraan te zien was dat ik er het geld niet voor had.” Nu het wel kan, omringt ze zich graag met moois. En maakt ze zichzelf graag mooi. “Een kwestie van de kip of het ei”, lacht ze. “Voel ik mezelf beter doordat ik me optut? Of doe ik dat omdat ik me goed voel? Ik beoordeel een ander nooit op zijn of haar voorkomen niet iedereen hecht er belang aan of heeft er de middelen voor maar voor mij werkt het wel: wat make-up en een felgekleurde trui maken mij een gelukkiger mens. Zot is dat.”

Om kleur zat ook kunstenares Frida Kahlo niet verlegen, niet in haar werk maar ook niet in haar leven. Spreekt ze jou aan?

“Dat ze zichzelf portretteerde en daarmee in het middelpunt van de belangstelling zette, in een tijd waarin vrouwen nog veel meer dan nu geacht werden zich dienstbaar op te stellen, vind ik een graaf statement. Ze verontschuldigde zich daar ook allerminst voor. Terwijl het zelfs vandaag nog voor een vrouw een flinke stap is om op een podium te gaan staan. Ik ondervind soms nu nog dat ik als comédienne als een rariteit word beschouwd. Of minstens een arrogant mens moet zijn. Alsof een vrouw een reden moet hebben om daar te staan. Niet dus, ik vind het gewoon leuk om mensen te amuseren. Maar daarnaast vind ik het ook ongelooflijk cool dat ze zich zo opvallend kleedde én haar unibrow en snor koesterde. Ze deed op geen enkel vlak toegevingen.”

Heb je zelf rolmodellen in je omgeving?

“Super cliché: mijn mama. Ze heeft mij en mijn vier broers zo goed als alleen opgevoed, op zich al straf. En nooit maakte ze daarbij onderscheid tussen mij als meisje en de jongens. Ze maakte er geen punt van, we waren gewoon allemaal gelijk, mochten doen wat we wilden. Dat heeft me een zelfvertrouwen gegeven waar ik haar tot op vandaag heel dankbaar voor ben.”

“Maar eigenlijk kijk ik op naar elke vrouw die goed is in wat ze doet, en dat met passie doet. Lerares, popster, zakenvrouw of gelijk wat. Pas op, ik bewonder ook mannen. Natuurlijk! Maar vrouwen die overtuigd hun ding doen, wil ik op de een of andere manier toch altijd weer een high five geven. Of hen toeroepen dat ze goe bezig zijn .”

“Wat make-up en een felgekleurde trui maken mij een gelukkiger mens”

Vind je het voor jezelf belangrijk om ‘iets te bereiken’ in het leven?

“Er zit een flinke portie bewijsdrang in me, al geef ik dat eigenlijk niet graag toe. Het houdt me wel bezig, want wanneer heb je dan wel bewezen wat je kan? Wanneer is het genoeg geweest? Ik denk dat dat enerzijds goed is, want ik doe heel graag comedy en mijn gedrevenheid zorgt ervoor dat ik blijf leren op dat vlak. Ik geniet van elke vooruitgang die ik maak. Anderzijds wil ik ook wel een zekere rust in mijn leven. Ik zie mensen rondom mij die het op professioneel vlak veel kalmer aandoen en óók gelukkig zijn.” (lacht)

“Ik heb het bijvoorbeeld altijd voor me uitgeschoven om kinderen te krijgen, hoewel ik er graag wil. Want eerst moest ik carrière maken. Nu realiseer ik me dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten. Natuurlijk brengt kinderen krijgen verantwoordelijkheid met zich mee, maar ik snap nu dat ze ook niet noodzakelijk het einde van je leven betekenen.”

Corona heeft je duidelijk doen nadenken. Had je tussendoor ook iets te doen bij gebrek aan optredens?

“Ik heb zelfs heel mooie kansen gekregen! Ik heb meegeschreven aan de scenario’s voor twee nieuwe tv-reeksen: een jeugdreeks over vier op straat voetballende meisjes die allicht in september volgend jaar uitgezonden wordt, en De Shaq , een serie die vanaf januari op Eén te zien zal zijn. In die laatste acteer ik ook. Voorts ben ik aan nieuw materiaal voor een tweede zaalshow beginnen te schrijven. Ik kijk enorm uit naar het moment waarop ik kan gaan try-outen.”

In je eerste show ‘Soetopia’ blik je terug op hoe je opgroeide in een warm maar arm nest, op moeilijke tienerjaren en hoe breakdance je uit je schulp haalde. Waarover gaat de opvolger ‘Soenami’?

“Over alles wat ik al heel lang wil zeggen over volwassen worden, seksisme, racisme… Onderwerpen die zo complex zijn dat ik er tot nu toe niet de woorden voor vond om uit te drukken wat ik bedoel. Ik denk dat ik nu op het punt ben dat ik daarover kan praten zonder het publiek te verliezen. Want ik wil niet choqueren of prediken. Mensen een plezante avond bezorgen blijft het doel. Ik wil graag dat mijn shows ook een beetje een vorm van escapisme blijven. Mensen móéten gelachen hebben. Als ze daarna ook even stilstaan bij wat ik gezegd heb, is het helemaal mooi.”

“Maar het mag allemaal wat minder vrijblijvend worden, daar heb ik zelf nood aan. Ik wil niet staan roepen dat seksisme fout is, natuurlijk is het dat. Ik probeer wel om wat ik daarover wil zeggen doorheen mijn grappen te weven.”

Opgroeien en volwassen worden was zo te horen een serieuze noot om te kraken voor jou?

“Absoluut. Ik vond en vind volwassen worden hard. Als kind was ik zorgeloos, ik speelde en leerde, en zo hoort het ook natuurlijk. Als student deed ik wat van mij verwacht werd en ging ik uit. Het leven was lachen. Tot ik me rond mijn 25ste bewuster werd van mezelf en van de wereld om me heen, een wereld die soms mooi en soms heel lelijk is. En dat laatste kwam bij mij toch wel aan als een klap. Als kind had ik er nooit echt bij stilgestaan dat ik arm en gekleurd was, ineens bleek dat me wel degelijk gevormd te hebben tot wie ik was. De zorgeloosheid verdween, ik moest maar eens nagaan wat ik met mijn leven wilde doen.”

Waarna je de stand-upcomedian in jezelf ontdekte. Met dank ook aan je excuus grote mond?

“Als kind was ik luider dan mijn vier broers samen! Maar we leerden ons ook goed uitdrukken thuis. Mijn mama, haar ma en zus waren allemaal met woorden en taal bezig, in papa’s familie zaten nogal wat diplomaten… Maar als tiener durfde ik op de trein zelfs niet meer om een balpen te vragen om mijn ticket in te vullen, als ik die vergeten was.” (lacht)

“Intussen is ook dat weer lang voorbij. Maar comedy was niet het plan. Ook al keek niemand in mijn familie er van op toen ik aankondigde dat ik dat zou gaan doen. Ik probeerde het uit bij toeval, tijdens een avondje uit. Ik bleek er goed in te zijn, en ik blijf het graag doen.”

“De voorbije maanden leerden me dat ik meer nood aan rust heb dan ik dacht”

Je maakt dit en volgend seizoen deel uit van de jury van ‘De Slimste Mens’. Vragen ze jou als alsmaar bekender wordende Vlaming nu ook overal je mening over?

“Dat gebeurt, en dan vraag ik me af wat de mening van nóg een comedian aan een debat kan bijdragen. Ik hou me liever bij wat me echt interesseert.”

Zoals?

“De meest alledaagse dingen! Waarom ik elke keer opnieuw verrast word door mijn maandstonden. Dan loop ik al een paar dagen slechtgezind rond, niemand ziet mij graag, mijn leven is een hel… Tot ik naar de wc ga en plots vaststel: aha! dáár ligt het aan! Dat vind ik grappig en daar schrijf ik dan ook over.”

Vandaag lijk je goed in je vel te zitten. Het evenwicht is gevonden?

“Ik voel me ook echt goed. Corona heeft aangetoond dat de relatie met mijn vriend perfect standhoudt. We waren voordien allebei weinig thuis door onze jobs, nu zijn we elke dag samen en dat gaat echt keigoed . (lacht) Maar de voorbije maanden hebben me ook geleerd dat ik meer nood aan rust heb dan ik dacht. Want los van alle leed die de crisis veroorzaakt, blijk ik net meer en meer creatieve ideeën te hebben als ik er de tijd voor neem. Die ruimte in mijn hoofd is nieuw en het voelt zalig.”

Maak plaats in de zetel voor Soe?

“Neen, een serie bingewatchen of zo lukt me nog altijd niet. Ik móét bezig zijn. Maar vroeger vulde ik dat in met alleen maar hoogst intensieve activiteiten: uitgaan, optreden, dansen, deejayen… Optreden blijft mijn focus, maar daarnaast beschouw ik nu ook al boeken lezen, wat muziek maken of handwerken als een activiteit. Vooral dat laatste maakt me rustig én geeft me het gevoel dat ik nuttig bezig ben, wan t ik ben een sjaal aan het haken.” ( lach t )