Singer-songwriter Milo Meskens: “Als het moeilijk gaat, grijp ik altijd terug naar de muziek”

Milo Meskens bracht zopas zijn tweede plaat, Quarter Life Crisis, uit. Het is het muzikale verhaal van een zoekende twintiger die al veel in de klappen gedeeld heeft, maar die langzaam weer uit het dal kruipt. Autobiografisch, eerlijk en vooral heel herkenbaar voor generatiegenoten.

Op zijn 27ste heeft Milo Meskens al meer dan 20 jaar muziekervaring. En daar zitten zijn roots voor iets tussen. “Muziek was altijd aanwezig in onze familie, zowel langs de kant van mijn grootvader als langs de kant van mijn grootmoeder. Mijn grootvader, die leerkracht was, speelde piano en was ook organist in de kerk, hij is zijn hele leven lang in zijn vrije tijd met muziek bezig geweest. Toen ik als kind op bezoek kwam bij hem, zat hij vaak aan de piano of luisterde hij naar klassieke muziek. Hij kon heel gepassioneerd vertellen over muziek en heeft zijn liefde voor muziek aan zijn kinderen doorgegeven, onder wie mijn vader.”

“Mijn grootmoeder van mama’s kant kwam uit Kroatië; ze is in de Tweede Wereldoorlog naar België gevlucht en is getrouwd met een Belgische man. Voor ze kinderen had, was ze actief als zangeres en ze heeft zelfs ooit een plaat uitgebracht die op de radio te horen was. Mijn ouders lieten hun drie kinderen vrij om te kiezen wat ze wilden, als ze maar gelukkig waren. Ze begrepen al vroeg dat muziek de enige juiste weg voor mij was. Op mijn dertiende heb ik voor mezelf de keuze gemaakt dat muziek mijn toekomst was. Mijn leerkrachten zagen dat anders en probeerden mij te overhalen om voort Latijn-wiskunde te volgen om daarna naar de universiteit te gaan. Ik heb mijn humaniora afgemaakt maar heb daarna een muziekopleiding gevolgd, terwijl ik al volop bezig was met optreden.”

Wat is je eerste muzikale herinnering?

“Ik was amper vier jaar wanneer ik geraakt werd door muziek, in die mate dat ik zelf gitaar wou leren spelen. Het was tijdens een reis met het gezin naar Zuid-Frankrijk dat we luisterden naar blues, mijn vader is een echte bluesliefhebber. In de wagen had hij cd’s van onder meer BB King, Albert King en Albert Collins met zijn heel herkenbare snijdende gitaargeluid. Voor mij is niets passioneler dan een goede gitaarsolo, meer nog dan een stem. Wanneer je gitaarhelden zoals Jimi Hendrix beluistert, hoef je maar twee noten te horen om te begrijpen wat de gitarist voelt.”

“Omdat ik als klein jochie bleef zeuren om een gitaar, kocht mijn vader tijdens een van zijn zakenreizen naar Amerika een speelgoedgitaar voor mij, zo’n exemplaar met zes knopjes waarop je moest duwen om een muziekje te horen. Tegen alle verwachtingen in, liet ik meteen blijken dat ik er niet blij mee was, ik wou een echte gitaar. Toen hebben mijn ouders een privéleraar in Gavere gevonden bij wie ik als vierjarige kleuter terechtkon om gitaar te leren spelen. Ik speel dus al 23 jaar gitaar, wat iets heel natuurlijks is voor mij. Muziek bepaalt mijn hele zijn, hoe ik beweeg, hoe ik denk, hoe ik mij uitdruk. Op momenten in mijn leven dat het minder goed met mij ging, greep ik altijd terug naar de muziek. Ik ben vaak communicatiever met muziek dan met woorden.”

“Ik ben een vrij introvert iemand en ben de laatste jaren nog gereserveerder geworden, terwijl mijn muziek ongefilterd weergeeft wat er in mijn hoofd en hart omgaat.”

Wanneer ben je singer-songwriter geworden?

“Ik ben songs beginnen te schrijven op mijn vijftiende, toen Jordy, mijn beste vriend, uit het leven gestapt is. Het is een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven geweest. Ik zat toen als tiener niet goed in mijn vel en op school lag ik niet zo goed in de groep. Ik was heel emotioneel en ook onzeker, een beetje sociaal incapabel. Jordy was de coole gast die ervoor zorgde dat ik aanvaard werd. Hij kwam op voor mij en tot op vandaag voel ik mij schuldig dat ik hem niet heb kunnen helpen. De eerste zes maanden na zijn dood drong het niet echt door dat hij er niet meer was. Toen het besef kwam, heb ik dat gemis proberen te verwerken met muziek. Tot dan speelde ik al in bandjes maar ik zong zelf niet.”

“Muziek bepaalt mijn hele zijn, hoe ik beweeg, hoe ik denk, hoe ik mij uitdruk”

“Omdat mijn songs zo persoonlijk waren, was er maar één iemand die ze kon zingen: ikzelf. Twaalf jaar later schrijf ik nog altijd songs. Voor mij is muziek geen keuze, het is een noodzaak. Mijn eerste jaren als zanger waren niet echt succesvol, er kwamen weinig mensen naar mijn optredens, maar ik hield vol. Mijn ouders hebben mij altijd gesteund in die keuze. Ik ben maar één keer gefrustreerd geweest, dat was toen ik in het laatste jaar middelbaar op mijn eigen school heb opgetreden en mijn klasgenoten tijdens mijn optreden de zaal verlieten. Zo maakten ze mij duidelijk dat ze niet in mij geloofden. Het was een pijnlijk moment en tegelijk ook de drive om later mezelf te bewijzen.”

In 2015 werd je bekend, als finalist van De Nieuwe Lichting. Hoe ging je met al die aandacht om?

“Ik was op sommige vlakken voorbereid op mijn doorbraak, op andere niet. Toen Studio Brussel mij belde dat ze mijn eerste single Here With Me als Hotshot gingen draaien, ben ik al huilend van geluk in de armen van mijn mama gevallen. Ik besefte dat dit een lifechanging-moment was. Op die hit heb ik het succes van de afgelopen jaren gebouwd.

Mensen zoals Milow, Jasper Steverlinck, Tom Helsen en Hannelore Bedert naar wie ik als beginnende muzikant opkeek, hebben mij begeleid en gerustgesteld toen ik doorgebroken ben. Dat was heel waardevol voor mij. Als je idolen in jou geloven, sterkt dat je zelfvertrouwen.”

“Sinds zes jaar kan ik leven van mijn muziek. Het is belangrijk om voltijds als muzikant te kunnen werken, er komt zoveel bij een muziekcarrière kijken dat er geen tijd is voor iets anders. Ik ben een workaholic en schrijf heel veel. Voor elke plaat schrijf ik vijfhonderd nummers waarvan ik demo’s maak. Ik maak mijn platen nog altijd op een archaïsche manier. Ik speel de nummers live in met een bassist en een drummer. Het is een intensieve en dure manier van werken en het lijkt niet cool, maar het is nooit mijn bedoeling geweest om mee te surfen op de commerciële trends in de muziek. Ik wil authentieke muziek maken die de tand des tijds doorstaat.”

“Ik heb bewust voor een solocarrière gekozen. Als soloartiest heb ik het gevoel dat ik alles onder controle heb. Alles wat ik breng, past bij wie ik ben. Naast mijn solocarrière, werk ik ook vaak samen met andere muzikanten. Zo schrijf ik songs voor andere artiesten, onder wie Camille, Milow, Reggie, Laura Tesoro, Niels Destadsbader en soms ook voor buitenlandse artiesten. En als gitarist heb ik aan veel platen meegewerkt in binnen- en buitenland. Ik vind die interactie met collega’s heel inspirerend.”

In welke mate is ‘Quarter Life Crisis’ autobiografisch?

“Deze plaat is helemaal wie ik ben, ze is gegroeid uit de nood om mijn verhaal te vertellen. De kern van mijn quarterlifecrisis was het besef dat het leven niet zo rooskleurig is en dat liefde eindig en feilbaar kan zijn. Dat maakt dat de inhoud van mijn songs geen vrolijke materie is, wat niet belet dat de muziek op zich dat wel kan zijn. Het is een heel eerlijke, authentieke plaat geworden, ze beschrijft wat ik de afgelopen jaren heb gevoeld.”

“Mijn liedjes geven ongefilterd weer wat er in mijn hoofd en hart omgaat”

“De voorbije vijf jaar zijn heel zwaar geweest voor mij. Sinds 2016 is elke relatie die ik gehad heb fout afgelopen omdat ik bedrogen ben. Mijn carrière is geïmplodeerd door corona, waardoor ik zwarte sneeuw gezien heb. Het waren zware tijden, niet alleen voor mij maar ook voor mensen rondom mij. Een van mijn songs gaat over een vriendin die suïcidaal was en over het effect dat dat op mij had. Ik wou haar koste wat kost redden, wat mij ook gelukt is. Tijdens die periode ben ik over mijn limieten gegaan. De ironie is dat ik mijzelf verloren heb door iemand anders te redden, dat komt omdat ik te veel empathie heb. Het is een constante in mijn leven: wanneer het goed gaat met mij, probeer ik anderen te helpen en daarna kom ik zelf in een diep dal terecht. Dat is de vloek van een songwriter, ik heb die moeilijke momenten nodig om te kunnen schrijven. Schrijven is wat mij gelukkig maakt, het is een eindeloze cirkel waarbij geluk en ongeluk elkaar afwisselen. Al bij al heb ik enorm genoten van het schrijfproces van deze plaat. Ik heb mooie momenten beleefd op professioneel en op persoonlijk vlak. Ik ben nu stilaan op weg om mijn quarterlifecrisis achter mij te laten. Er is nog werk aan de winkel, maar ik bekijk het leven nu meer filosofisch en maak mij minder druk. Ik merk rondom mij dat veel leeftijdsgenoten worstelen met een quarterlifecrisis. Ik hoop dat mijn muziek een ankerpunt mag zijn voor mensen waaraan ze hun eigen verhaal kunnen koppelen.”

Hoever reiken je ambities?

“Ik ben altijd heel ambitieus geweest, op mijn 16de wilde ik al de wereld veroveren. Op mijn 20ste wou ik dat nog altijd. Nu, op mijn 27ste, wil een deel van mij dat nog en denkt een ander deel er heel realistisch over. Het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Ik heb een tijdje in Londen gewoond om er aan mijn plaat te werken en even weg te zijn. Ik ben altijd een grote fan van Londen geweest, ik heb er een aantal fijne vrienden in de muziekindustrie. Ik zat er in de studio waar ook de producer van Rihanna zat en de songwriter van Lewis Capaldi.”

“Maar het is niet omdat je omringd bent door grote namen, dat je eensklaps internationaal doorbreekt. Het blijft ploeteren, zeker na drie jaar corona is het niet vanzelfsprekend om te investeren in buitenlandse tournees. Ik wil nog altijd de wereld veroveren; ik droom van een Europese hit en misschien volgt er later zelfs een wereldhit. Maar momenteel focus ik mij op de Benelux en Europa. Optreden is het liefste wat ik doe.”

”Nu mijn plaat uit is, volgen heel wat optredens, eerst in Nederland, daarna in België en ten slotte in Parijs en Londen. In Londen treed ik op vrijdag 28 april op, in een kleine zaal waar Ed Sheeran in zijn eerste jaren nog vaak gespeeld heeft.”

Is er voor jou een leven naast de muziek?

“Er is voor mij weinig ruimte naast de muziek. Vijfennegentig procent van mijn leven is gelinkt aan muziek, ik ben een echte nerd. Thuis kom ik wel tot rust. Vier jaar geleden heb ik een huis gekocht, op de grens met West-Vlaanderen, helemaal tussen de velden. Dat was een bewuste keuze. Het was toen professioneel een intense periode met veel buitenlandse verplaatsingen. De muziekwereld is een wereld met veel prikkels, ik merkte dat ik nood had om thuis te kunnen komen op een rustige plek.”

“Ik heb thuis mijn eigen opnamestudio en word er niet gestoord. Toen ik nog in Deinze woonde, kwamen fans geregeld aanbellen, nu heb ik een privéleven. Als hobby beoefen ik sporten die mij de ultieme adrenalinekick geven, zeg maar zaken met een hoog testosterongehalte. Zoals off-piste-skiën, motorrijden of gevechtssporten. Omdat die sporten een totale focus vragen, kan ik mijn hoofd helemaal leegmaken. Ik kan ook chillen bij een goed glas whisky. Ik heb ondertussen een verzameling van de specialere whisky’s. Er schuilt een echte meerwaardezoeker in mij, ik hou van zaken met een verhaal en diepgang, in mijn muziek en erbuiten.”

Milo Meskens treedt op vrijdag 5 mei op in De Schaduw in Ardooie www.deschaduw.be. Volg hem op @milomeskens.