Geen Team USA op het wereldkampioenschap voetbal dit jaar. Niemand minder dan Panama hield de Amerikanen uit Rusland weg. “Als het niet lukt om ons te kwalificeren, dan organiseren we het zelf”, moet Trump gedacht hebben. En hop, even weer vriendjes worden met Mexico en enkele bondgenoten blameren en de brulboei kreeg opnieuw wat hij wilde. Al moet hij voor dat WK in eigen land nog tot 2026 wachten. Tussendoor schoot hij ook nog enkele historische plaatjes in Noord-Korea.
Tja, als ik hier de kranten opensla, valt het tegen om niet telkens opnieuw mijn gedachten naar Amerika te laten afdrijven. Anderhalf jaar lang was ik ondergedompeld in een Amerikaans bad, en nu is het toch even tijd om dat van mij af te wassen. Simpelweg door opnieuw in het dagdagelijkse te stappen en goed te beseffen dat het leven dat ik daar leidde niet het echte leven is. Avonturier en reporter ben je dan wel fulltime, maar zonder decompressie valt niet te overleven. Mijn trip naar de achtertuin van Trump heeft me leeggezogen. Fysiek en mentaal. Iets wat voor de buitenwereld vaak moeilijk te vatten is. Mensen blijven me met dezelfde vragen bestoken. “Wat is dan eigenlijk je echte job?” “Was het leuk op vakantie, en heb je nog andere reisjes gepland?”
Ah, ik kan dat geplaag best wel hebben. Uiteraard beleef ik plezier aan de tochten die ik onderneem, maar snoepreisjes zijn het allerminst. Dat soort lekkers is meer aan echte toeristen besteed. Een rol die me heel wat minder op het lijf is geschreven. Ik heb ooit eens een poging ondernomen om een week in half pension aan een zwembad te gaan liggen. Gevolg: na dag twee uit pure miserie in een huurauto gesprongen en elk hoekje van Gran Canaria verkend. Ik ben een rusteloze ziel en een reiziger. Altijd op zoek, altijd nieuwsgierig. Paul Theroux, de Amerikaanse schrijver die vooral bekend staat om zijn reisverhalen, verwoordde ooit perfect waar het in wezen om draait. “Toeristen weten niet waar ze zijn geweest. Reizigers weten niet waar ze heen gaan.”
Een duidelijk verschil, maar in tegenstelling tot Theroux weiger ik daar een waardeoordeel aan vast te hangen. Heel wat mensen plannen hun vakantie ver vooruit. Ze willen kunnen uitkijken, en hun drukke dagelijkse bezigheden nu en dan onderbroken zien door droombeelden van zwembaden of stranden. De film van mijn dromen heeft een totaal ander scenario. De hoofdrolspelers zijn mensen, over continenten heen, met hun verhalen die uiteindelijk universeel blijken te zijn. Daar wil ik vooral naar op zoek, al neem ik er de adembenemende landschappen natuurlijk maar wat graag bij. Het doet me toch weer mijmeren… Ik mis de weidsheid van Amerika. De mogelijkheid om voor je uit te kijken en niet meteen op een muur te botsen. Een openheid die niet altijd is overgeslagen op de inwoners van dat onmetelijke land, maar die mij als mens wel weer heeft verrijkt.
Ik roep mezelf tot de orde, maar kan niet voorbij aan het feit dat de decompressie me alweer moeilijk valt. Zeker bij de WK-doelpunten van de landen waar ik nog niet ben doorheen gefietst. Wordt (ongetwijfeld) vervolgd, ver vooruit gepland of niet…
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier