Quarantine Island

Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.

Er is geen enkel eiland op deze aardbol dat beter aansluit bij deze tijdsgeest dan Quarantine Island. Een groene puist in de baai van Dunedin, Nieuw-Zeeland. Zo’n 15 hectare groot. Het ligt een tweehonderdtal meter van het vasteland verwijderd en telt vier inwoners: Dries, zijn vrouw Nadjejda en hun twee kinderen Lucia en Noah. De Bruggeling meerde er anderhalf jaar geleden aan met zijn gezin en beoefent sindsdien een van de meest opmerkelijke jobs ter wereld: conciërge.Wanneer ik voet aan wal zet, besef ik meteen dat dit niet zomaar een eiland is. Gerestaureerde houten gebouwen deden vroeger dienst als hospitaal voor zieke nieuwkomers. Schepen die destijds de Otago Harbour wilden binnenvaren, gevuld met gelukszoekers uit de hele wereld, mochten niet zomaar in de haven aanmeren. Om Dunedin te vrijwaren van ziektes en epidemieën, diende de kapitein bij aankomst een vlag uit te hangen. Geel betekende dat er zieken aan boord waren. Quarantine Island bood dan onderdak aan families en vrouwen. Ongetrouwde mannen mochten op het eiland ernaast ontluizen. Het quarantainecentrum sloot in 1924 en kreeg in de decennia erna verschillende bestemmingen: een boerderij, een toeristische trekpleister voor wandelaars en zelfs een danszaal. De laatste jaren doet het vooral dienst als een soort van openluchtmuseum dat de rijke geschiedenis van het eiland in leven houdt. En dat is dus precies wat Dries doet: de gebouwen onderhouden, de slaapzalen poetsen, schoolgroepen rondleiden of wandelaars ontvangen. Dries, een overtuigd vegetariër met een lidkaart van Greenpeace, bleek geknipt te zijn voor de job.

Soms kan een lockdown ook een bewuste keuze zijn

Het huisje waarin hij met zijn gezin woont, biedt een minimum aan comfort: een keuken, een woonkamer en twee slaapkamers. De ramen hebben enkel glas, verwarmen doen ze met een houtkachel. In de winter geselen de wind en de koude het kleine optrekje, maar dat nemen ze er graag bij, zo vertelt Nadjejda mij. Haar naam, haar zuiderse looks en haar accent verraden dat de vrouw van Dries geen Belgische roots heeft. Nadjejda is geboren in Madrid en neemt haar temperament overal ter wereld mee.

Dries licht toe: “Negentien jaar geleden was ik met een vriend op citytrip in Barcelona. We gingen op zoek naar een leuke uitgangsplek. Nadjejda kruiste ons pad, had ook geen idee waarnaartoe, maar onze avond eindigde samen.” Zoveel jaar later trokken ze naar Auckland en startten ze een gezin. Nadjejda volgde er maritieme studies aan de universiteit. Daar kreeg ze te horen dat er ook een afdeling van het New Zealand Marine Studies Centre in Dunedin lag én dat ze nog een nieuwe conciërge voor het nabijgelegen Quarantine Island zochten. A match made in heaven. “We zegden onmiddellijk toe, maar beseften ook dat we daar twee jonge kinderen een thuis moesten geven. Uiteindelijk bleek onze stap in het ongewisse de juiste te zijn. Het is fantastisch om te zien hoe gelukkig ze hier zijn.”

Ik kan ze alleen maar gelijk geven. De vijf- en de achtjarige hebben een eigen eiland om op te spelen en worden dagelijks met de motorboot naar school gebracht. In de zomer helpen ze mee in de moestuin, bouwen ze kampen in de bomen en kunnen ze snorkelen in de baai. Of hoe een lockdown ook een bewuste keuze kan zijn.