Op weg met Jim, Bill en Bob

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Music is the spice of life. Woorden uit de mond van Jim, de hoofdrolspeler in de aflevering van komende maandag. Jim ademt muziek, en is een van de figuren die me het langst zullen bijblijven na deze trip.

Ik ontmoet hem in Rosine, een godvergeten plaatsje – waar niemand ooit God vergeet – in het hart van Kentucky. Daar vindt elke vrijdag een jamsessie plaats, met muzikanten die zweren bij bluegrass. Dat genre vindt zijn oorsprong bij de immigranten in het oosten van de bergstreken van Amerika. De Ierse en Schotse achtergronden zijn duidelijk hoorbaar, zeker wanneer de typerende klaagzang verhaalt over heimwee naar het thuisland of het harde leven in de bergen.

“De doodse stilte overvalt me, en ik zwijg lange tijd uit respect voor zoveel authentieke cultuur”

Bill Monroe is de grondlegger van de bluegrass, en laat die belangrijke meneer nu ook net in Rosine geboren en begraven zijn. Monroe werkte samen met grootheden als Dolly Parton (x 2) en Johnny Cash. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat mijn gesprekspartner Jim, de organisator van de wekelijkse jamsessie, behoorlijk emotioneel wordt als hij over zijn grote held vertelt. Hij troont me mee naar het graf van de Elvis Presley van de bluegrass. De doodse stilte overvalt me, en ik zwijg lange tijd uit respect voor zoveel authentieke cultuur. Deze streek is een en al traditie. Dat wist ik al van toen ik de staatsgrens voorbijreed, maar na een paar weken zit het nu ook echt onder mijn vel.

Jim vertelt over hoe hij Bill Monroe ook persoonlijk heeft gekend. Een wat chagrijnige man was zijn idool naar verluidt, maar dat maakt de liefde waarmee hij over hem spreekt er niet minder op.

Het geeft me een beeld van hoe muziek hier deel uitmaakt van het landschap. Ik heb het op mijn reizen nooit anders geweten trouwens. Elke roadtrip die ik tot dusver maakte, werd grotendeels bepaald en gekleurd door muziek. Noem het gerust de opperste kunstvorm wat mij betreft. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben, zeker ook als fietsende reporter. Daarom ook probeer ik in elke aflevering de beelden te versterken met klanken die passen. De genres die aan bod komen, mogen dan wel heel uiteenlopend zijn, toch is de onderliggende drijfveer altijd dezelfde. Raakt het me? Voel ik het écht? Zeker wanneer ik onderweg ben – wat een gelukzalig gevoel is dat toch – teer ik op liedjes die me doen leven.

“Elke roadtrip die ik tot dusver maakte, werd grotendeels bepaald en gekleurd door muziek”

‘Well, I asked for something to eat

I’m hungry as a hog

So I get brown rice, seaweed

And a dirty hot dog

I’ve got a hole

Where my stomach disappeared

Then you ask why I don’t live here

Honey, I gotta think you’re really weird’

Bob Dylan rijdt maandag met me mee en verwoordt in On the road again perfect waar het hier in Amerika voor mij om draait. Of hij daarvoor de Nobelprijs voor de Literatuur verdient, laat ik even in het midden, maar mijn avontuur wordt er alvast een stuk gelaagder door. Thanks a lot, Bob.