Niets is wat het lijkt

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Wat 2018 zal brengen is vooralsnog een raadsel. Wat 2017 heeft gebracht is dat allerminst. Een jaar om niet licht te vergeten! Ik zou in de stijl van Piet Huysentruyt kunnen terugblikken en me afvragen wat we zoal hebben geleerd, maar dat doe ik lekker niet. Het is in ieder geval zo dat de combinatie fietsen, interviewen, schrijven, filmen en monteren bakken energie heeft opgeslorpt. Mijn zintuigen stonden de voorbije maanden scherper dan die van een hongerig roofdier.

Eigenlijk stond ik altijd al heel gulzig in het leven. Ik beschik dan ook maar over twee standen. Alles of niets. Passie of ‘sorry, geen interesse’. Een tussenweg ken ik niet. Ik wil gewoon ook elk detail gezien en gehoord hebben, want het zijn net die details die het verschil maken. En dat is met Amerika niet anders. De VS is in hoofdzaak een westers land dat op het eerste gezicht niet zo gek veel verschilt van Europa, maar niets is wat het lijkt.

“Mijn zintuigen stonden de voorbije maanden scherper dan die van een hongerig roofdier”

De gastvrijheid bijvoorbeeld. Ik weet niet wat de oorsprong ervan is en ook hun president staat er niet bepaald om bekend, maar hier in Amerika kan je er niet omheen. Bedden en maaltijden worden door de lokale bevolking gepresenteerd als steraanbiedingen uit de Makro. Een verklaring moeten we misschien gewoon opnieuw bij God gaan zoeken. Altijd en overal aanwezig. Zijn de Amerikanen zo gastvrij en behulpzaam omdat ze op die manier hun hemel willen verdienen? ‘Ah nee, in dit land zijn we genoodzaakt om elkaar te helpen. Als je ver weg van de bewoonde wereld woont, is solidariteit je enige houvast. Hier nemen we het recht in eigen handen’, zo verklaarde een oude hillbilly diep in de Appalachen.

Niet alleen het recht nemen ze hier trouwens in eigen handen. Ook hun wapens. Spreek gerust van een onverkwikkelijke wapenepidemie, want in een land van 330 miljoen inwoners zijn ongeveer 400 miljoen wapens in omloop!? Het bevreemdende is dat ik de mensen met blaffers rond hun middel op den duur ook als normaal ben gaan beschouwen. En toch ben ik ervan overtuigd dat de huidige wapenwetgeving een tikkende tijdbom onder Amerika legt. En om de zoveel tijd gaat die af. Met alle lugubere gevolgen van dien.

“Veel Amerikanen delven hun graf met hun vork”

Dat ook eenvoudige couverts hier gevaarlijke wapens kunnen zijn, dat schreef ik eerder al. ‘Veel Amerikanen delven hun graf met hun vork’. Sterker nog: sommigen hebben er gewoon vrede mee dat ze er uitzien als een tientonner. ‘Ik kan amper bewegen en ademen, so what?’, kreeg ik eens toegesnauwd toen ik een superzwaargewicht de vraag stelde of het leven op die manier niet enorm lastig is. Tomeloze vetzucht, waar bijna de hele natie van mee smult.

Maar ondanks de verschillen kan ik toch goed met de Amerikanen opschieten. Heel vaak werd ik ontroerd door hun verhalen, recht voor de raap en grappig. En dat altijd in een wonderbaarlijk, filmisch decor. Met nog 22 afleveringen te gaan, beloof ik mijn stinkende best te doen om jullie nog zoveel mogelijk moois te laten zien. En indien jullie er tegen dan nog niet genoeg van hebben, dan is er nog altijd het boek Dwars door Amerika, dat verschijnt in april van volgend jaar. Daarna wil ik mij graag een paar weken vervelen. Meteen mijn belangrijkste voornemen voor 2018.