Niet heiliger dan de paus

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

The War on Drugs…De rockband van het moment voor heel wat muziekliefhebbers, een verloren strijd volgens een kleiner aantal nachtapothekers. Die hebben hun werk hier in Amerika, want de vraag naar roesmiddelen is gigantisch. Een probleem dat vooral de grote steden treft, zo hoor ik iedereen meteen denken, maar ook op het platteland hebben ze er een handje – en heel vaak een tandje – van weg. In de aflevering van komende maandag bevind ik me ergens te velde in Missouri, en daar leer ik van een lokale politieman dat maar liefst 90 procent van alle misdaad er teruggebracht kan worden op drugsgebruik.

“De hoeder van de wet legt me uit waarom rurale gebieden zo in trek zijn tijdens het fabriceren van narcotica”

Ik kijk naar hoe hij geëquipeerd is en ben geneigd hem te geloven. Pepperspray, revolver, handboeien, rubberen handschoenen en een taser of stroomstootwapen. Niet bepaald de ingrediënten voor een nachtje bandeloos vertier. De hoeder van de wet legt me uit waarom rurale gebieden zo in trek zijn tijdens het fabriceren van narcotica. De naam methamfetamine valt, en mijn gedachten dwalen spontaan af naar Breaking Bad. In deze geestverruimende Amerikaanse televisieserie beslist de terminaal zieke hoofdrolspeler Walter (!) om de toekomst van zijn gezin op een wel heel aparte manier veilig te stellen. Walter is scheikundeleraar van beroep, en wendt die kennis aan om crystal meth – een andere naam voor methamfetamine – te maken en te verkopen. De parallel met waar ik me nu bevind, is treffend. Het vervaardigen van de drugs die ook hier in Missouri danig populair zijn, brengt zó een penetrante, chemische geur met zich mee, dat ze ervoor opteren dat te doen waar geen mensen in de buurt zijn.

Heel wat van mijn columns tot dusver stonden in het teken van een of andere rode draad doorheen deze reis. Drugs maken daar deel van uit. Onmiskenbaar. Nu eens hard op de voorgrond, dan weer zacht op de achtergrond. Een paar dagen geleden haalde de verleiding dan toch een keer de bovenhand. En ik heb het voor alle duidelijkheid niet over de charmes van een of andere would-be-Miss America die hier toevallig ons pad kruiste, maar wel over de geur van illegale fijne kruiden.

“De sterke verhalen bij thuiskomst worden zonder enige twijfel zwakker dan ooit”

I’m not an addict, maar pakweg een keer om de drie jaar ook weer niet heiliger dan de paus. Vrouwelijk Amerika werd er prompt aanzienlijk schoner op. Een ware verademing voor Steven en mij. Na al die weken hier ter plekke ogen de meisjeslijstjes in ons hoofd nog altijd akelig leeg, en voorlopig liepen we niemand tegen het lijf voor wie we spontaan het hoofd wendden. De sterke verhalen bij thuiskomst worden zonder enige twijfel zwakker dan ooit. We stelden ons even een Tinderaccount voor, maar haakten af bij de gedachte dat we enkel naar links zouden vegen. Het is niet het uiterlijk dat telt, zo luidt het cliché, maar hier wordt de innerlijke mens toch net iets te vaak versterkt door hamburgers en andere vettigheid. Met alle niet naast te kijken gevolgen van dien. Wat zonde dat onze eigen vreetkick ons opnieuw met die realiteit moest confronteren.