Michèle Cuvelier is 30: “Voor mij mag er best wel wat vlees aan zitten”

Hey Paul, de podcast waarin radiostem Michèle Cuvelier de muziek van haar idool Paul McCartney fileert, spreidt zich als een dekentje van troost en herkenbaarheid over de luisteraar uit. Of ze hem te pakken krijgt? Who cares? Want Michèle vond onderweg vooral zichzelf terug: nu ze dertig is, zit ze gelouterd en boordevol goesting opnieuw achter de microfoon. Om te doen waar ze goed in is: goeie gesprekken voeren met muziek als rode draad.

Er is er eentje jarig en dat vindt ze toch wel heel wat: op donderdag 12 mei is Michèle Cuvelier dertig. Een moment dat ze eigenlijk al achter de rug zou willen hebben, de aanloop ernaartoe viel haar lastiger dan het ronden van de kaap zelf. “Want ik voel me wel degelijk klaar om dertig te worden”, klinkt het. “Het voelt in elk geval niet als het einde der tijden.”

Er mag dus gevierd worden. “O ja! Een verjaardag is er om opgemerkt te worden”, lacht ze. En omdat haar lief die dagen moet werken, koos Michèle voor een licht nostalgisch tripje Antwerpen, samen met de vriendinnen van toen. Veel meer dertig dan dat wordt het niet. “Maar echt, het zit goed. De massages laten we overigens achterwege, de cafés heel zeker niet.”

Is zo’n verjaardag voor jou een moment om even de balans op te maken van wat voorbij is?

“Toch wel, ja. Van het recente verleden met die twee voor iedereen bizarre jaren, weet ik nog niet zo goed wat te denken. Ik hou er geen negatieve gevoelens aan over, maar ergens voelt het daardoor alsof ik éígenlijk nog maar 28 ben. Maar op het verdere verleden kijk ik nu al anders terug dan tot voor een paar jaar. Als jonge twintiger leefde ik heel hard in het nu, het leven was een groot avontuur. Vandaag voel ik me vooral deel van een generatie; ik ben me ervan bewust geworden dat er nu ook een generatie na mij bestaat, en dat die anders is dan de mijne. Waardoor ik ineens ook meer stilsta bij wie ik dan wel ben, waar ik vandaan kom ook. Wat voor jeugd heb ik beleefd? Waar kwamen die smartphones ineens vandaan? Wat zat ik plots een ochtendblok op StuBru te presenteren? Op mijn dertigste heb ik al een heel parcours afgelegd. Ik vind het wel prettig om dat zo eens vanuit vogelperspectief te overschouwen.”

Muziek is mijn levensader, het is voedsel, ik kan niet zonder

Zeven jaar daarvan op de loonlijst van Studio Brussel: hoe evolueerde radio maken in die periode voor jou?

“Radio maken vertrekt voor mij hoe dan ook vanuit de muziek: vanuit de emoties die ermee samengaan, de beleving ervan. Ik ben er dankbaar voor dat ik dat aspect heb mogen ontdekken en ontplooien in het laatavondprogramma Zender, mijn eerste opdracht destijds. Daar kwam dan geleidelijk aan van alles bij: festivalradio,De Warmste Week, De Slimste Mens… Ik zoog het allemaal op als een spons, leerde enorm veel in een korte tijd.”

Vlaanderen ontdekte jou begin 2019 pas goed als de stem van het ochtendblok op StuBru. Maar daar zette je tweeënhalf jaar later zelf een punt achter. Geen ochtendmens?

“Dat zat er voor iets tussen, maar het gaf zeker niet de doorslag. Als ik iets écht wil, sta ik er ook in het holst van de nacht voor op. (lacht) Maar ik was er eigenlijk niet helemaal klaar voor. De presentator van zo’n ochtendprogramma moet in de levens van de luisteraar kunnen kruipen en een gids kunnen zijn. Daar voelde ik me een tikje te jong voor. Ik merkte dat ik iets te krampachtig goed probeerde te doen voor iedereen en daardoor alsmaar meer onzeker werd. Ik voelde me niet meer in mijn element.”

“Allicht heeft de luisteraar daar weinig van gemerkt, maar het was niet slim om daarop voort te borduren. Ik heb ook van het ochtendblok spons die ik ben ontzettend veel opgestoken, maar ik wilde terug naar de kern: de muziek. In Fanclub heb ik het plezier van wat radio maken voor mij is, helemaal teruggevonden.”

Bovendien maakte je ‘Hey Paul’, een podcast waarin je het fenomeen Paul McCartney vanuit een heel persoonlijk perspectief benadert. Ook daar voelde je nood aan?

“Ik schrok er voordien altijd voor terug om persoonlijk te worden in mijn werk. Ik vond niet dat ik luisteraars met mijn issues moest opzadelen. De podcast maakte ik dan ook niet met de bedoeling om heel persoonlijk te worden, maar dat is er onderweg in geslopen. Ik wilde iets maken over de liefde voor muziek, aan de hand van de muziek van The Beatles waar ik als tiener schoonheid en troost in vond, en vooral die van McCartney, en kwam daarbij mezelf tegen. Het werd een verhaal waarin behalve die liefde voor muziek ook mentale gezondheid om de hoek kwam kijken. En waardoor het al bij al een moeizaam proces voor mij werd. Maar het was iets waar ik doorheen moest, wat ik moest durven uit te spreken, en daarmee is er een last van mijn schouders gevallen.”

Je bewaakt niettemin nauwlettend de grenzen van je privacy.

“Dat wel. Ik wilde aangeven dat er niets verkeerd aan is om ook je zwaktes te tonen, of te praten over zaken waar je moeite mee hebt. Daarom ook maak ik er geen geheim van dat ik een psycholoog opzocht en er nog altijd naartoe ga. Maar ik voelde nu ook weer niet de behoefte om mijn vuile was buiten te hangen. Anderen mogen dat doen, ik oordeel daar niet over, maar het is niet mijn stijl.”

“Het was een godsgeschenk dat ik die podcast mocht maken. Maar ik heb de kans om daarin te tonen wat ik kan en wie ik ben, zelf én met twee handen gegrepen.”

En nu?

“Goeie vraag. (lacht) Ik wil in elk geval heel veel blijven combineren. Zolang ze mij de kans geven, wil ik live radio blijven maken. Maar ik weet nu evenzeer dat podcasts maken ook iets is wat me ligt. Ik heb woordkunst gestudeerd en was een beetje vergeten dat ik ook heel veel van dat verhalende aspect hou. Ik ben behalve een radiostem óók een maakster, zie je?”

“En dan heb ik sinds De Slimste Mens en vooral de presentatie van De Tijdloze op Canvas eind vorig jaar ook de smaak van televisie te pakken gekregen. Ah, ik wil gewoon zo veel doen!”

Enthousiasme: de aard van het beestje?

“Enthousiast! Werkpaard! Alles interessant vinden! Dat ben ik, ja. Of ben ik opnieuw na een mindere periode. Maar ik vlieg er weer in nu, ik heb weer goesting.”

Waarover zou een volgende podcast kunnen gaan?

“Er zijn thema’s die me bezighouden: hoe mannen en vrouwen anders omgaan met muziek, of hoe je persoonlijkheid bepaalt naar welke muziek je luistert. Ik weet nog niet hoe persoonlijk mijn tweede podcast zou kunnen worden. Misschien vertrek ik volledig uit het verhaal van iemand anders. Ik heb dat verhaal in elk geval nog niet gevonden, maar ben er wel mee bezig!”

Diep graven: óók de aard van het beestje?

“Ik heb graag ergens een dikke kluif aan, dat klopt. Een goed gesprek, waarvoor ik veel tijd krijg, en waar ik ook achteraf nog over doordenk: daar haal ik energie uit. Niet dat ik iets tegen luchtigheid in de media heb, entertainment moet er zijn, maar voor mij persoonlijk mag er wel wat vlees aan hangen.”

Welk interview is je op dat vlak bijgebleven?

“Jack White, in een platenzaak in Brussel, even voor hij zou optreden met The Raconteurs. Hij zette de deur open, ik deed hetzelfde, en er ontstond een heel mooi gesprek.”

Ben jij straks een dertiger mét een plan?

“Ja en nee. Het plan is… (denkt na) om op korte termijn een toffe zomer te beleven. En vooral om voortaan keuzes te maken, deels met mijn hoofd ik heb net als de meeste mensen nood aan wat zekerheid maar daarnaast zeker ook vanuit de buik.”

Enthousiast! Werkpaard! Alles interessant vinden! Dat ben ik, ja

“En verder euh… Onze verbouwingen zitten er bijna op. En natuurlijk krijg ik regelmatig de bekende vraag ‘en hoe zit het met kinderen?’ voor de voeten gegooid. Die zullen dan letterlijk uit mijn buik komen. (lacht) We zien wel. Maar ik voel het nog niet.”

Na twee jaar zonder komt er opnieuw een zomer vol festivals aan. Welke wil jij niet missen?

“We gaan zeker naar Primavera Sound in Barcelona begin juni, samen met vrienden. Gewoon ontspannen op het strand, de max dus. Naar Couleur Café zou ik ook graag gaan om er níét te werken. En om wel te werken: Werchter, Pukkelpop, en nog een trits andere, want er is zó veel te doen deze zomer.”

Kun jij uitleggen waarom muziek zo belangrijk voor je is? Wat het met je doet?

“De een is ongetwijfeld muziekgevoeliger dan de ander. Maar voor mij is muziek het ultieme medium dat een impact heeft op mijn hele wezen: op wat ik doe, wat ik denk, wie ik ben, hoe ik me voel… De pure vreugde die ik ervaar als ik een nieuw nummer hoor, waar ik me op dat moment ook bevind, komt heel intens binnen. Muziek is mijn levensader, het is voedsel, ik kan niet zonder. En dat gevoel heb ik niet bij pakweg beeldende kunsten.”

“Muziek geeft iemand ook een identiteit, denk ik. Op mijn veertiende was ik fan van The Beatles, dat vormde mij. Nadien ontdekte ik Goose, en die muziek had ook weer een impact op me. Ik ontdekte I Love Techno enzovoort… Muziek geeft steun, ja.”

“Pas op, ik ben nu ook weer niet zot van droge techno of rammende metal, maar voorts kan echt alles, als het maar een melodie heeft.”