Met een klein hartje

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

De kogel is door de kerk. Aflevering 1 van Dwars door Amerika werd afgelopen maandag op de wereld, nu ja, Vlaanderen losgelaten. Dat voelde vreemd aan, want ik zit op dit eigenste moment in Amerika, ver weg van het thuisfront. Ik ben hier het tweede deel van mijn trip aan het afwerken. Het traject Denver-Astoria. 3.400km. Daarvoor heb ik een goeie zes weken.

Zo’n vijf maanden terug stond ik aan de start van het eerste deel. Evenveel kilometers, evenveel weken. Ik moest deze trip wel in twee keer doen, wilde ik mijn avonturen tijdig op de buis krijgen. “Je hebt alles bij? Camerabatterijen? Extra camerakaartjes?”, vroeg een bezorgde Steven bij de start. Voor alle duidelijkheid: Steven is mijn compagnon de route. Ik fiets en film alles zelf, maar Steven is mijn logistieke toeverlaat die ik weliswaar enkel ‘s ochtends en ‘s avonds zie. Hij zorgt ervoor dat alle beelden netjes ingeladen zijn, houdt aantekeningen bij en staat in rechtstreekse verbinding met Brussel. Wel, op de vragen van die Steven kon ik dus drie keer positief antwoorden.

Toch stond ik met een zeer klein hartje aan de start. Fysiek had ik er nog wel vertrouwen in, ik had tenslotte al een fietstocht naar het noorderlicht in de benen, maar het was vooral een mentale kwestie. De reportages die ik maak, draaien rond spontane ontmoetingen. Dat is enerzijds zeer uitdagend en levert volgens mij telkens de meest authentieke televisie op, maar anderzijds kost het me telkens een aantal slapeloze nachten. Zal ik de mensen voldoende begrijpen? Zullen ze bereid zijn om dat krasje op hun ziel bloot te leggen? Klopt het cliché dat Amerikanen oppervlakkig zijn dan toch? Kortom, je kwetsbaar opstellen met de weg en het toeval als enige leidraad, dat is de essentie van mijn fietstocht.

‘Are you working for Google Street View?’, was de eerste vraag die ik op Amerikaanse bodem kreeg. Een fiets met drie camera’s is inderdaad niet zo alledaags. In ieder geval gaf die vraag mij meteen een boost. Amerikanen hebben weinig schroom en zijn nieuwsgierig van aard. Vooral ook naar mijn afkomst, want voor vele Amerikanen is België een blinde vlek op de wereldkaart. Het werd in ieder geval zeer snel duidelijk dat ik bij vele Amerikanen respect afdwong.

Zo ook bij de guitige Mary. En het respect was wederzijds, want elke week fietst ze vrijwillig langs de dijken nabij Jamestown om er het vuilnis uit te vissen. Ze wil een proper beeld ophangen van haar land. En al zeker bij buitenlandse fietsers. De TransAm is ook voor haar een begrip, en haar medeleven kreeg een boost toen ze hoorde dat ik reportages over ‘de gewone Amerikaan’ wou maken. Na een korte babbel bood ze me prompt een bed en een maaltijd aan. Ik hapte toe en kreeg een viersterrenontvangst. En dat Mary en haar man Allen er warmpjes inzitten, dat wordt maandagavond duidelijk.