Maïmouna Badjie: “Een grave Bond-girl spelen zou de max zijn”

Dansen ligt haar beter dan voetballen, maar dat weerhoudt er Maïmouna Badjie niet van om in de onlineserie Panna een straf staaltje straatvoetbal neer te zetten. En een knappe acteerprestatie. Want de rol van de door het leven geharde Zizou wordt gespeeld door een verrassend minzame vrouw met een warm hart en een kalm maar gedecideerd betoog voor gelijkheid. “Maar ik vind het ook wel leuk om op zoek te gaan naar de minder fraaie kantjes in de mens.”

Met Zizou, de bikkelharde straatvoetbalster die Maïmouna Badjie neerzet in de onlineserie Panna in het achterhoofd, nemen we de actrice mee naar de sociale woonwijk naast Sporthal Arena in Deurne. Het modernisme van architect Renaat Braem heeft er betere tijden gekend, verroest staal steekt door het gehavende beton, en wat er nog aan verf rest, zal niet lang meer blijven plakken. De komende jaren zal dit stukje stedelijk erfgoed gerenoveerd worden tot luxueuze appartementen. Helaas niets binnen haar budget, grapt Maïmouna. Ze hoopt in Antwerpen tegen september een woning te vinden. “Voor het eerst op eigen benen: daar leef ik met een dubbel gevoel naartoe. Als model en actrice woon ik nu al zo’n beetje overal, mijn koffer staat altijd in de auto. En daar voel ik me goed bij. Maar het betekent ook dat ik dan écht van thuis wegga, weg van mijn mama en mijn hondje. En zelf boodschappen zal moeten doen”, lacht ze. Het grijze winterlicht en de waterkou lijken haar niet te raken. Ze is het nochtans anders gewend.

Flashback naar het West-Afrikaanse Gambia begin 21ste eeuw, waar een jonge vrouw een schooltje opricht, The Swallow, dat ze tot vandaag leidt. En er verliefd wordt, met Maïmouna als resultaat. Een Arabische naam die je uitspreekt als Majmoena in het Vlaams van haar moeder en als Meemoena in het Gambiaans van haar vader, en die ‘uitgekozen door het lot’ betekent.

Ik verlang naar Afrika als ik hier ben, en omgekeerd

Aan haar eerste acht jaar in Gambia bewaart ze levendige herinneringen. “Een geur of een liedje kunnen me soms zo terug naar die tijd katapulteren.” Het gezin bracht vakanties door in ons land, en eens ze in Molenbeek kwamen wonen, reisden ze regelmatig terug naar Afrika. “Ik heb dus altijd tussen twee werelden gependeld”, vertelt ze. “Ik ben er dankbaar om dat ik in twee culturen opgroeide. Daar heb ik heel veel uit geleerd, maar het maakt ook dat er altijd een gemis in mij leeft: ik verlang naar Gambia als ik hier ben, en omgekeerd.”

Ze schetst wat warmte in Gambia betekent. Hoe die mensen dwingt tot een minder gejaagd leven, maar ook voor meer verbondenheid zorgt. Hoe kwaad ze was op haar mama bij de eerste sneeuw: “Het zag er prachtig uit, maar de kou deed me pijn”, lacht ze. “Ik kreeg het aan mijn vriendjes in Gambia niet uitgelegd wat sneeuw is, ze geloofden me niet.”

Maar de sneeuw en de lagere temperaturen wenden, en Maïmouna reed een foutloos parcours op school in Tielrode. Ze zou kleuterleidster worden. Later zag ze zichzelf al als hedendaagse danseres, maar de strenge opleiding klassiek ballet die daarvoor vereist is, weerhield haar van dat plan. “Mama stelde de theateropleiding aan de Antwerpse kunstacademie voor, dat leek haar echt iets voor mij. Zelf zag ik het niet, maar ze bleef aandringen tot ik op mijn vijftiende deelnam aan de schoolaudities, aangenomen werd, en een jaar later zelf helemaal gewonnen was voor het idee om het als actrice te maken”, lacht ze.

Die droom staat nu bovenaan je lijst, zeg je. Maar je werkt ook als model. Maak je daar ook een ambitie mee waar?

“Ik ben altijd verslingerd geweest aan modemagazines. Sinds mijn twaalfde vroeg ik voor verjaardagen of Nieuwjaar een abonnement op Vogue. Ik wilde de trends kennen, vond de modellen cool… Ik ben te klein en niet slank genoeg om het tot op de catwalk te schoppen, maar ik bleek via een modellenbureau wel geschikt te zijn voor opdrachten in het commerciële circuit. En dat doe ik graag. Voorlopig is de combinatie van modellenwerk en acteren ideaal voor mij.”

“Ik werd tijdens een schoolcasting gekozen voor een rol in de kortfilm Gyre van Charlotte Lybaert en het werd al meteen een enorme ervaring. De film werd uitstekend ontvangen, maar ik genoot ook echt van het acteren én keek mijn ogen uit op wat er allemaal bij het maken van een film komt kijken. Het is een fascinerende wereld, ik voel me er thuis.”

Het leidde je ook al meteen naar een van de hoofdrollen in de nieuwe onlineserie ‘Panna’, die van Zizou, een straatkat die bijt. Jouw wereld?

“Allerminst. Ik heb de rauwe kant van grootsteden als Brussel of Antwerpen nooit aan den lijve ondervonden. Maar ik ken genoeg mensen die daar wel leven, ook jongeren die al verschrikkelijke toestanden meemaakten. Ik denk dat de serie die wereld heel goed weergeeft. De situaties en beelden zijn soms keihard, maar zo gaat het er ook echt aan toe. Ik hoop eigenlijk dat jongeren die daarin moeten opgroeien de reeks misschien te zien krijgen en er een soort troost uithalen. Dat het hen ertoe aanzet om te praten over de problemen in die wijken, over seksisme en andere vormen van discriminatie.”

Vind je het belangrijk om je ook buiten de serie uit te spreken over die thema’s?

“Zeker. Ik heb op dat vlak nooit een blad voor de mond genomen. Als mensen in mijn omgeving, ook vrienden, opmerkingen maken die ik als seksistisch of racistisch ervaar, spreek ik hen daarop aan. Ik ga erover in discussie, vraag hen waarom ze zo’n uitspraak doen. Ook al moet ik daar een beetje mee uitkijken, want ik ben erg emotioneel. Dat zoiets nog altijd gebeurt, maakt me elke keer weer intens verdrietig.”

Overkomt seksisme en racisme jou dikwijls?

“Ik denk dat ik tot nu toe al bij al geluk heb gehad. De jobs die ik doe, de mensen met wie ik werk, vielen heel goed mee. Maar het is ook al wel gebeurd dat me gezegd werd te stoppen met kleren te passen bij de voorbereiding van een casting als model, omdat ‘mensen zoals ik die kleren toch niet kopen’. Dat komt hard binnen. Ik begrijp ook niet hoe iemand zoiets kan zeggen tegen een jong meisje, want die woorden zijn echt wel blijven hangen. Daarom ook is het belangrijk dat die verhalen verteld worden. Zodat mensen weten dat discriminatie nog altijd bestaat.”

In de rol van Zizou kon je in elk geval een stuk van je kwaadheid kwijt. Maar je moest er ook voor leren voetballen. Moeilijk?

“Best wel! Dansen ligt me beter. (lacht) Maar ik had een zeer geduldige coach die wist dat hij van mij geen voetbalspeelster moest maken, maar dat ik wel op een zo geloofwaardige manier de juiste moves en tricks moest leren neerzetten. Want daar draait het bij straatvoetbal voor een groot deel rond: de anderen overtroeven met de kunstjes die je beheerst.”

“Maar nog moeilijker vond ik het om mijn perfectionisme onder controle te houden. Want als ik iets graag doe, wil ik dat het perfect is. Als het van mij afhing, deed ik elke take opnieuw en opnieuw tot ik helemaal tevreden ben. In de realiteit van een serie is dat niet haalbaar en moest ik die gedachte leren loslaten.”

Voorlopig is de combinatie van modellenwerk en acteren ideaal voor mij

Je vertrekt eerstdaags naar Gambia waar je een project voor vrouwen wil opstarten, met wie je samen een handtassencollectie uitbrengt.

“Een paar jaar terug volgde ik een dagopleiding mode ontwerpen aan Syntra West. Daar moesten we ook een tas ontwerpen en naaien, en dat vond ik zo leuk dat ik er tijdens de eerste lockdown verschillende maakte om me bezig te houden. Ik begon patronen te tekenen, experimenteerde met stoffen uit Afrika, maakte tassen voor vrienden en zo groeide ook het idee om misschien ooit een eigen collectie te beginnen. Toen bleek dat een groepje vrouwen die verbonden zijn aan de school van mijn moeder stoffen leren batikken, zag ik daar een mogelijke samenwerking in. Op die manier zou ik ook iets kunnen doen voor Gambia, door die vrouwen eerlijk te betalen voor hun werk. Het staat allemaal nog in de kinderschoenen en er moet nog veel uitgezocht worden om een goeie collectie te kunnen maken – daar is dat perfectionisme weer! – maar iedereen is enthousiast. En ik ben dolblij dat ik mijn familie en vrienden ginds terugzie.”

Voor mei heb je intussen ook al een theaterrol te pakken bij theatergezelschap Het Nieuwstedelijk.

“Over de inhoud kan ik nog niets kwijt, maar ik kijk er enorm naar uit omdat het theater is, op een podium, met een echt publiek. Ik doe het zo graag. Ik hoop oprecht dat ik van acteren mijn job kan maken en daar zet ik nu voluit op in.”

Droom eens luidop?

“Mama is een grote fan van James Bond. Ze heeft een box vol dvd’s en die heb ik als kind ook allemaal gezien natuurlijk. Ooit eens een Bond-girl spelen zou ik dus de max vinden! (lacht) Maar dan wel de grave, gemene Bond-girl, niet het popje dat verliefd wordt op Bond. Niet dat ik geen lieve meisjes wil spelen, maar ik heb het sowieso meer voor de slechteriken in een verhaal. In die karakters zit veelal meer gelaagdheid. Dat vond ik ook leuk aan de rol van Zizou. Ze is geen vlak personage, je voelt dat er onderhuids van alles sluimert. Dat fascineert me. Als je een goeie slechterik kunt spelen, ben je ook een goeie acteur, denk ik.”

Misschien nog een paar idolen om af te sluiten?

“Viola Davis (o.m. ‘How to get away with murder’, red.) vind ik een topactrice. Maar ze is ook iemand die thema’s als discriminatie openlijk blijft aankaarten, en haar positie gebruikt om die onderwerpen in de picture te houden. Dat bewonder ik.”

“En dan is er Matthias Schoenaerts natuurlijk! Mocht ik ooit in een film met hem kunnen spelen… Dan zou ik het meteen in onze WhatsApp-familiegroep posten: Mama! Het is me gelukt!” (lacht)