Luxehuizen op wielen

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

“Waar slaap jij dan zoal tijdens jouw fietstochten?” Het is een vraag die me als reizende reporter vaak wordt gesteld. En ik kan daar eigenlijk nooit eenduidig op antwoorden. Vaak wijst het toeval mij een slaapplaats aan. Dat is soms bij gastvrije mensen, maar evengoed in mijn tentje in een totaal afgelegen gebied. Iets waar ik absoluut niet tegen opzie, want geen betere lucht om in te slapen dan de frisse berglucht die hier dagelijks mijn longen vult.

“Vaak wijst het toeval mij een slaapplaats aan”

Anderzijds gebeurt het ook dat Steven en ik heel wat te bespreken hebben en ik de nacht in zijn camper doorbreng. Daar is immers plaats genoeg, want het gevaarte is ruim negen meter lang. Maar dan nog verbleekt hij vaak naast de mastodonten die op de campings staan. Amerikanen denken nu eenmaal big en leven bijgevolg graag big. Hun huizen op wielen lijken wel tourbussen waar steevast ook nog een auto aan vasthangt. Een bijkomende luxe die ze zich absoluut niet willen ontzeggen. Van gigantische barbecuestellen tot jetski’s, werkelijk alles sleuren ze mee. Ik heb al meermaals mijn ogen uitgekeken en geniet er dan ook van om ‘s avonds door zo’n camping te slenteren. Vaak in mijn eentje, want de meeste kampeerders zijn dan al lang aan het cocoonen. Hun tv is voor hen aanlokkelijker dan de warme avondzon. En als het hondje het baasje dan toch dwingt om buiten te komen, hoor ik vaak hetzelfde verhaal. Krasse knarren die zich met het geld van de verkoop van hun huis een buitenmaatse camper hebben aangeschaft om het land te doorkruisen. Het is het soort van pensioenplanning dat je in Amerika wel vaker ziet.

“Nog Hawaï en Alaska en ik kan alle Amerikaanse staten afvinken”, vertelt zo’n buikig baasje in The Red Mountain RV Park in Kremmling. Steve heet hij, en hij had mij aangeraden om een douche te nemen. Ik zweette als een rund en hij houdt blijkbaar van propere campinglucht. Na een verkwikkende douche ga ik wandelen alvorens mijn fietstocht aan te vatten. Op uitnodiging van Kathleen, de zelfverklaarde conciërge van de camping. Elke morgen neemt ze haar hond mee naar de top van een nabijgelegen heuvel en terug.

“Nog Hawaï en Alaska en ik kan alle Amerikaanse staten afvinken”

Kathleen ziet eruit als een squaw, maar echt indianenbloed heeft ze niet in zich. Haar vlechten en sobere brilletje wekken een heel onschuldige indruk, maar toch moet haar iets van het hart. “Ik heb een heel ongezond huwelijk achter de rug. Mijn schoonfamilie heeft iets gedaan wat je als moeder nooit wilt meemaken.” Ik aanhoor een droevig verhaal over verkeerde keuzes, maar ook over de keuze die je zelf hebt om je geluk niet te laten bepalen door anderen.

“Genezing betekent niet dat de schade nooit heeft bestaan. Het betekent dat de schade niet langer je leven beheerst.” Het is een wijsheid van een bekende Indiaanse schrijver die Kathleen nog in mijn oor fluistert alvorens ik de weidse natuur intrek. In een adembenemend decor denk ik na over mijn eigen verleden en toekomst en kom tot de vaststelling dat je door te reizen altijd slimmer thuiskomt dan je vertrokken bent. Een wijsheid van een hier minder bekende Belgische fietsreporter.