Lara en Maya Chedraoui: “Blij dat we elkaar hebben teruggevonden”

Lara is bekend als frontvrouw van de indieband Intergalactic Lovers, Maya is meer achter de schermen aan het werk als decorbouwer voor films en tv-series. Als zussen kennen de twee elkaar door en door. Sinds dit voorjaar een eind kwam aan Lara’s relatie en ze

bovendien geveld werd door corona zo mogelijk nog beter. Een mooie zomer kunnen ze die van 2020 niet noemen, maar ze slaan er zich samen door.

Als we de zussen Chedraoui die namiddag over de vloer krijgen, blijkt Lara nog altijd niet helemaal de oude te zijn. In april kreeg het coronavirus haar te pakken. Vijf weken lang verbleef ze in afzondering op haar vroegere kamer bij haar moeder, waar ze kort voordien weer was ingetrokken na een relatiebreuk. De dokters vonden dat Lara beter daar kon uitzieken dan in het ziekenhuis, en volgden haar toestand dagelijks telefonisch op. Eten werd voor haar deur gezet, en elke middag skypete ze met haar zus. “De eerste week kon zelfs dat niet, de koortsaanvallen waren zo heftig dat ik nergens toe in staat was. Ik sliep voortdurend, badend in het zweet, dan weer rillend van de kou”, vertelt ze zacht. Maya pikt in: “Mijn hart brak elke keer als ik haar zag. Ik heb me nooit eerder zo machteloos gevoeld. Lara was altijd al de gezondste en sportiefste van ons tweeën. Ik was degene die de snotvallingen kreeg, niet Lara. En nu was ze plots compleet uitgeteld… Corona werd in één klap een heel persoonlijk verhaal, een ver-van-mijn-bedshow die angstaanjagend dichtbij kwam.”

Lara: “Ik weet nog dat ik een week voor ik ziek werd bij Maya thuis langsliep. Ze hield zich aan een heel strikte policy: ik mocht niet binnen, haar niet vastpakken… Ik weet nog dat ik dacht ‘doe toch normaal, hypochonder‘.”

Maya (droog): “Klopt, ik bén een hypochonder. En Lara trekt dan van die puppyoogjes… Of ze me écht niet mocht knuffelen?” Ze zucht. “En dan moet ik dus van mijn hart een steen maken. Maar terecht deze keer, want een paar dagen later was ze doodziek.”

Vijf weken afzondering door covid-19 tastten Lara fysiek aan. Nog tot eind november werkt ze twee keer per week een reeks revalidatieoefeningen in het ziekenhuis af. “Als ik nu twee nummers zing, ben ik buiten adem. Ik heb nog een hele weg af te leggen.” Maar ook mentaal kreeg ze een knauw. “Ik durfde toen ik beter was amper naar buiten, uit angst opnieuw ziek te worden. Ik ergerde me blauw aan mensen die het minder nauw namen met de maatregelen, hoewel ik voordien zelf zo was…”

Een topzomer wordt het deze keer dus niet, daarover zijn ze het eens. Ook Maya’s werkwereld werd danig dooreengeschud, alle producties werden uitgesteld. “Mijn leven is voorbij, dacht ik. Plots moest ik al die werkuren met iets anders vullen. Maar na een paar weken vond ik in het tragere leven eigenlijk wel mijn draai. Ik ben me bewust van het enorme leed dat aangericht wordt, sociaal en economisch, maar tegelijk vind ik het boeiend om te zien wat er gebeurt als de wereld even in pauze gaat. We kunnen het blijkbaar écht wel met minder stellen als dat nodig is. Intussen ben ik weer aan de slag en herneemt alles zijn gang, maar het blijft afwachten en wennen aan de nieuwe situatie. En dit meemaken heeft me echt wel veranderd. Ik ben mezelf tegengekomen en heb beslist om bewuster te leven, te consuminderen en na te denken over wat ik koop en eet. Gedaan met alles als vanzelfsprekend te nemen, mijn systeem resetten…”

“Typisch een Chedraoui”, grijnst Lara. “Alles of niets.”

Zij zag de productie van een nieuw album met Intergalactic Lovers op de lange baan geschoven.

Ook haar job in een foodtruck viel weg. “Ik heb best moeite met de zee van tijd die deze zomer vrijgekomen is. Het is vreemd als je manier van leven of datgene waar je je bestaansreden uit haalt wordt lamgelegd, als je werk of passie plots in vraag wordt gesteld of tijdelijk verdwijnt. Verandering brengt weerstand en onbehagen met zich mee. Ons daar overzetten is niet evident maar wel haalbaar. Mijn werk, de mensen met wie ik in contact kom en die me zoveel leren over de wereld en mezelf… Ik mis het allemaal enorm. Mijn grootste angst is dat ik mijn onbevangenheid tegenover anderen kwijtgeraak. Door alles wat er gebeurd is, ben ik behoedzamer geworden en dat vind ik niet fijn.”

Lara vertrouwt echt iedereen, niet normaal.

Maya rolt veelbetekenend met haar ogen.

Het is prettig praten met de zussen. Ze duiken van de ene gedachte in de andere, lachen om herkenbare situaties, geven elkaar steken onder, soms ook boven water, vertellen over hun liefde voor muziek. “Ik heb altijd muziek opstaan en zing enorm graag”, vertelt Maya. “Lara beweert dat ik ook een mooie stem heb. Maar hoewel ik de hele dag door zing heeft nog nooit een mens dat bevestigd. Ze zegt dat gewoon om mij ook eens een complimentje te maken. Dat heet zusterliefde”, knipoogt ze.

Lara vertrouwt echt iedereen, niet normaal

Elkaars zus zijn betekent niet vanzelfsprekend hetzelfde als twee handen op één buik. Maar Maya en Lara komen alsmaar dichter bij elkaar. Ze groeiden op als dochters van een Belgische en een Libanees die elkaar in Afrika ontmoetten. Daar woonden ze ook, tot Lara acht en Maya zes jaar was. Een tijd waaraan ze zelf alleen prettige herinneringen bewaren.

Lara: “Maar er braken onlusten uit en het werd te gevaarlijk om er te blijven. Op een dag werden we opgehaald op school en zijn we in Aalst komen wonen, van waar mama afkomstig is. Dat ging heel bruusk, mama had voor ons het hoogst noodzakelijke meegenomen.”

Maya: “De relatie tussen onze ouders liep bovendien stuk. We zouden twee jaar in Aalst blijven, maar zijn er nooit meer weggegaan.”

Lara: “En dat moet een grote impact op ons gehad hebben, al beseffen we dat nog niet zo heel lang. Van alle dagen zon naar het voor ons toen grijze Vlaanderen, al onze vriendjes in één klap weg, we vonden hier een heel andere mentaliteit… We kregen ook geen uitleg over het waarom van onze verhuizing of waarom we onze pa vanaf toen zo weinig zagen. En we durfden er niet naar te blijven vragen omdat we merkten dat mama droevig werd als we dat deden.”

Zonder Maya liep ik nu nog rond met een snor en unibrow

Maya: “Er werd gewoon niet veel gepraat bij ons, over niets eigenlijk. Alles was taboe of ongemakkelijk. Gewoon doordoen en niet te veel vragen stellen.”

Lara: “Het meest hilarische gesprek in de geschiedenis van de moeder-dochterbabbels had ik toen ik al een jaar een lief had. Mama bestierf het bijna en ik vertikte het om aan te geven dat ik wel wist waarover ze het wilde hebben. Ze is uiteindelijk de kamer uitgestormd met de waarschuwing ‘en ge kunt zien dat ge met gene kleine naar huis komt!‘.” (lachen)

Hadden jullie veel aan elkaar als kinderen?

Lara: “O ja, we waren heel close. We speelden en tetterden uren aan een stuk. Maar als pubers werden we kwaad, we revolteerden. En verloren ook elkaar enigszins uit het oog toen Maya op haar zeventiende in Gent ging wonen en ik een paar jaar later in Antwerpen. Wel gek hoe we, toen we elkaar weer vaker opzochten, ontdekten hoe we in die periode min of meer dezelfde levens geleid hebben: dezelfde jobs gehad, dezelfde fouten gemaakt.” Ze lachen. “Ik ben blij dat we elkaar teruggevonden hebben en weer net zo’n team vormen als toen.”

Praten jullie over alles met elkaar?

Maya: “Nu wel! Maar als tieners waren we heel verschillend en dat dreef ons uit elkaar. Ik wilde al vroeg zelfstandig zijn én borsten hebben, en speelde dan ‘de volwassen vrouw’ op een heel foute manier. Terwijl Lara daar allemaal heel rustig onder bleef. Ik begreep niet waarom ze niet net zo flashy en cool als haar jongere zus wilde zijn.”

Lara: “Ik wilde inderdaad alleen maar naar de scouts en ravotten, terwijl Maya altijd meisjesdingen wilde doen. Ik ben haar wel dankbaar om de beautytips die ze me ondanks alles gaf. Als zij me niet geleerd had dat er zoiets als epileren bestaat, liep ik nog altijd rond met een unibrow en een snor. (hilariteit) Nee echt, Maya is zo stijlvol! Ze loopt ook altijd voor op de trends, ik vind dat prachtig om te zien.”

Maya: “Ja ja, ‘t is al goed.”

Lara: “Maar het is echt waar! Ik geraak nooit verder dan een legging en een groot hemd, jij komt altijd net als mama uit een doosje.”

Wat voor vrouw is jullie moeder?

Lara: “Een heel warme maar ook heel trotse vrouw. Ze zou haar twee kinderen alleen opvoeden en zich beredderen en is daarin geslaagd ook. Maar ze groeide zelf op in een erg conservatief gezin en leerde nooit om over haar gevoelens te praten. Door haar trots vertikte ze het ook om hulp te vragen, en dat is niet altijd goed geweest. Ik neem haar dat niet kwalijk. Het is trouwens iets wat ik zelf ook moeilijk kan: zeggen dat het níét gaat. Toen ik 18 werd kreeg ik van Maya een poster van Roy Lichtenstein met het opschrift ‘I’d rather drown than ask for help’. Haar manier om mij duidelijk te maken dat het oké is om hulp te vragen als je die nodig hebt. Maya legt haar problemen veel sneller op tafel, terwijl ik een binnenvetter ben.”

Hoe is jullie relatie met jullie moeder vandaag?

Maya: “Pas sinds wij als zussen weer naar elkaar toegroeiden, zijn we haar opnieuw vragen beginnen te stellen. Ook over vroeger. Eerst heel voorzichtig, maar alsmaar opener. Ze weet dat ze ons niet langer hoeft te beschermen. En soms zijn we aan het babbelen en begint ze nu plots uit zichzelf te vertellen over iets wat ze ooit heeft meegemaakt. Eindelijk!”

Lara: “Ik ben het gesprek met haar lang uit de weg gegaan. Als puber heb ik nogal wat dingen gedaan waar ik nadien beschaamd over was, of me schuldig over voelde, en dus met niemand over praatte. Tot ik op een moment de behoefte kreeg om haar net die dingen wel te vertellen, goed wetend dat ze het niet graag zou horen. Ik wilde dat ze ook die kanten van mijn zijn leerde kennen of zo, ik had de behoefte om haar bepaalde gebeurtenissen vanuit mijn jeugd mee te delen, omdat sommige van die zaken uit het verleden me blijven achtervolgen en ik wil weten waarom ze toen bepaalde beslissingen heeft genomen of net niet heeft genomen. Ik denk dat ik met dat gesprek en die vragen gewoon duidelijkheid wou, want soms kleuren onze herinneringen het verleden. Ik wilde gewoon al die smog en wrevel uit de weg hebben. Het heeft tijd en moeite gekost, maar we begrijpen elkaar nu veel beter.”

Toch raar zo’n relatie. Hier, een zus, zie maar dat ge overeenkomt

In 2018 besloten jullie, na 17 jaar zonder contact met hem, jullie vader opnieuw op te zoeken.

Maya: “En ook dat is een heel intense ervaring geweest. In onze kinderhoofden waren we hem altijd blijven ophemelen. We namen het hem kwalijk dat hij zo zelden iets van zich liet horen. Maar als hij dan een enkele keer naar Aalst kwam, was hij een en al charme, bracht hij cadeautjes mee, en het werkte nog ook: we vergaven hem alles voor een Nokia 3210. (lacht) Toen we hem opzochten in Libanon waar hij nu woont, zijn we twee weken gebleven. Lang genoeg om een beetje een idee te krijgen van wie hij echt is, want natuurlijk is hij niet aldoor de fantastische vader die we van hem gemaakt hadden. Lang genoeg om ook aan hem de vragen te kunnen stellen die we hadden, en te ontdekken waarom het fout ging tussen onze ouders. Het zijn allebei mensen met een groot hart, heel vrijgevig, maar hun achtergronden waren te verschillend. Dat ontdekken heeft ons zoveel deugd gedaan.”

Vorige zomer zag Lara zelf een jarenlange relatie stukspringen. Daar kwam een intense tournee met Intergalactic Lovers bovenop, en toen ging het licht bij haar even uit. “Terug dus naar Hotel Maman”, wrijft Maya haar zus een beetje treiterig onder de neus. Maar die hapt terug: “Het is confronterend, ja. Maar voorlopig kom ik er tot rust en daar heb ik nood aan. Waarop Maya troostend: “Tuurlijk! Geen betere plek om tot rust te komen dan bij onze mama, ze heeft van dat huis een echte thuis gemaakt, helemaal alleen.”

Waarin ze nog van elkaar verschillen? “Ik kan wekenlang alleen zijn, Lara is een sociaal dier. Stuur haar naar de supermarkt om een brood en ze komt drie uur later terug, want ze heeft met tig mensen een babbeltje geslagen. En is bovendien het brood vergeten.” Of nog: “Ik oordeel sneller over anderen. Ik ben in staat iemand af te schrijven op basis van een paar zinnen. Lara geeft iedereen honderd kansen en dan krijgen ze van haar toch nog het voordeel van de twijfel.” Of: “Ik zou soms beter twee keer nadenken voor ik iets zeg.” Of: “Jij hebt een veel mooiere woordenschat.”

Of ten slotte: als je Maya een rotte appel geeft, gooit ze die weg. Want rotte appels zijn rot. Het is wat ook haar moeder zou doen. Lara daarentegen zal blijven zoeken tot ze een plekje vindt dat nog niet rot is, in de hoop er weer een lekkere appel van te maken. Net als haar vader. Het is mama Chedraoui die ooit de vergelijking maakte.

“Toch raar al bij al, zo’n zusterrelatie“, besluiten ze. “Vrienden kies je, een zus niet. Hier, een zus, zie maar dat ge overeenkomt.” Ze lachen alweer bij het beeld dat dat bij hen oproept. “Het is dus fijn dat het nu zo goed loopt tussen ons. We worden later vast zo’n stel kwebbelende oude wijfjes die op alles en iedereen commentaar geven, nagnagnag…” De daaropvolgende interpretatie van een vrouwelijke Statler en Waldorfdoet het beste vermoeden.