Klein maar dapper

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Aanstaande maandag bereikt Dwars door Amerika een hoogtepunt. Letterlijk dan, want de TransAm brengt me naar zijn hoogste piek: Hoosier Pass. Met zijn 3.518 meter meteen ook een hoogte die ik per fiets nog nooit eerder haalde. Mijn vorige record zette ik neer op de Col du Galibier, bijna 1.000 meter lager. Al is het klimwerk naar het dak van mijn huidige fietstrip bijlange niet zo steil. Piece of cake.

Zo dacht ik althans, maar daar keer ik snel van terug. De weg naar boven boezemt ook hier angst in, en wel door het voorbijrazende verkeer. Boosdoeners van dienst zijn de losgeslagen automobilisten en truckchauffeurs. Tot overmaat van ramp is de weg heel smal en komt het er vooral op neer je evenwicht niet te verliezen en je hoofd bij de zaak te houden. Ik word pas uit die diepe concentratie gehaald op het moment dat ik enkele kloeke toeristen selfies zie nemen bij een groot zwart-geel bord: ‘Hoosier Pass. Elevation 11.539 feet’.

“Alex heeft lak aan hokjesdenken”

Opgelucht zuchtend parkeer ik mijn fiets. De frisse berglucht valt op mijn bezwete lichaam en doet me naar mijn jas grijpen. Terwijl ik een energiebar naar binnen werk, merk ik dat een paar toeristen vol bewondering naar mij staan te kijken. Ik geniet van de aandacht en laat een koppel op me afkomen. “Wat bezielt mensen als jullie toch?”, vraagt de man in een dikke, veelkleurige trui die pijn doet aan de ogen. “Goede vraag”, glimlach ik. Terwijl ik mijn verhaal doe, stapelt het koppel de ‘Oh my Gods‘ op. Ik voel me wat ongemakkelijk bij zoveel ontzag, en vraag of ze een foto willen nemen van mij en mijn fiets. Het bord van de Hoosier Pass op de achtergrond. Na zeven pogingen is het gelukt. Ze danken mij voor mijn geduld, en ik zet de deugddoende afzink in.

Amper in een afdalingshouding geraakt, spot ik een fietsster langs de kant van de brede weg. Alexandra is haar naam en net als ik is ze een TransAmmer. Ze is 26 jaar en komt uit Vermont, een staat die bekendstaat omwille van zijn vele progressieve denkers. Iets waar je ook Alex van kan verdenken, want volgens haar heeft haar land meer dan ooit een drastische ommezwaai nodig. “Ik reed door dorpen die me aan de 19de eeuw deden denken. Het wilde westen krijg je duidelijk niet zomaar getemd. Wat dan weer koren op de molen is van onze conservatieve president. Heartlanders missen duidelijk een goede educatie. Die onwetendheid heeft me soms meer de adem afgesneden dan welke helling ook.”

“Haar land meer dan ooit een drastische ommezwaai nodig”

Alex heeft lak aan hokjesdenken, maar zelf past ze perfect in het hokje ‘klein, maar dapper’. Ze vertelt me hoe haar landgenoten reageren op het feit dat ze dit als jonge vrouw in haar eentje doet.

“Ofwel verklaren mensen mij gek, ofwel willen ze zich over mij ontfermen en me zelfs een pistool toestoppen. Alsof hier alleen maar moordenaars en verkrachters rondrijden.” Ze geeft me een gulle glimlach en een stuk banaan. We zitten broederlijk naast elkaar op een omgevallen dennenstam en genieten van het woeste berglandschap. Zij peilt mijn drijfveer, ik de hare. En net zoals bij mezelf is er ook bij Alex een dieperliggende reden verbonden aan deze krachttoer. Die wordt duidelijk wanneer ze me een tatoeage op haar rechterarm toont. Een verhaal dat verwijst naar Harry Potter. Maandag volgt de ontknoping…