Joris Hessels: “Het is gevaarlijk als de dingen zo dichtbij komen”

Meer dan een brood bestellen hoeft acteur, programmamaker en bovenal zielentapper Joris Hessels niet te doen om mensen hun levensverhaal te laten vertellen. In zijn laatste programma Gentbrugge doet hij exact dat, tegen het decor van zijn eigen kersverse woonst in het gelijknamige dorp. Wij trekken hem even uit de set van zijn nieuw samengestelde gezin, zijn werk, en die alsmaar vager wordende grens.

Wanneer ik Joris thuis oppik in Gentbrugge aan de kerktoren staat hij vrolijk te gesticuleren met een oudere man. Uit het raam op de eerste verdieping hangt Giesela, zijn buurvrouw. Het lijkt een scène uit de reeks of opgezet spel. Maar dat is dus hoe het eraan toegaat daar aan de rand van Gent, de nieuwe woonplek van Joris waarover hij het Canvas-programma Gentbrugge maakte. Volledig in zijn bekende stijl. Eerlijk tot op het bot, en perfect tranen- én lachvoer.

Gentbrugge is mijn eigen ‘Amélie Poulain’ geworden

Joris is niet de man die geïnterviewd wordt, maar interviewt. Die subtiel het gesprek ombuigt waardoor jij, en niet hij, die diepste zielenroerselen op tafel gooit. Hij doet het niet bewust of tactisch, het zit in zijn bloed om te luisteren. En dieper te graven. Tegelijkertijd weeft hij er zijn eigen kwetsbaarheid door. Zonder compromis. Het gaat over seks, drugs en rock-‘n-roll. Of het gebrek eraan. Het gewone leven. En zoals dat voortkabbelt. Dat is het succesrecept van drie seizoenen Radio Gaga met Dominique Van Malder, van De Weekenden, waarbij hij negen mensen met uiteenlopende levens samenbracht, en nu van zijn laatste worp, Gentbrugge, dat momenteel op Canvas de kijkcijfers rockt.

Sinds hij mensen in zijn living laat meekijken is er weinig dat we nog niet weten van Joris. Behalve misschien dat hij, jaarlijks tussen kerst en nieuw met bevriende artiesten de kindjes op de Gentse oncologie gaat opvrolijken of dat hij grote fan is van Koen Wauters. Vandaag verlaten we Oost-Vlaanderen en gaan we richting het Zwin Natuur Park in Knokke-Heist. Hij is er nog nooit geweest. Joris is van Belsele, een Oost-Vlaams dorp waar hij verder weinig over te vertellen heeft. In West-Vlaanderen, en bij uitbreiding de rest van ons land, gaat hij vooral verhalen rapen. De blauwe lucht, de frisse bries en het wuivende riet doen hem zichtbaar deugd. De flora en fauna in het reservaat neemt hij gretig in zich op. Hij spitst de oren wanneer de opzichter vertelt over hoe jonge ooievaars pas na hun derde levensjaar voor het eerst terugkomen naar hun geboorteplek…

Het zijn de mooiste verhalen, die over de plek waar we ons nest bouwen. Dat vindt Vlaanderen blijkbaar ook. Het gelijknamige programma dat je over Gentbrugge, het dorp waar je met je gezin neerstreek, maakte, haalt 350.000 kijkers op Canvas. Hallo!

“Ik weet het, ik ben er gelijk zelf niet goed van…”

Zelf een idee waarom het zo populair is? De programma’s die je maakt, tappen vaak uit hetzelfde vaatje. Wat maakt Gentbrugge speciaal of anders?

“Met Radio Gaga zijn we na drie seizoenen gestopt omdat we het gevoel hadden rond te zijn. De dingen mogen niet als een automatisme aanvoelen. Met De Weekenden hield ik de mensen dichter bij mezelf. Gentbrugge is een programma dat tussen die twee ligt. Dicht bij mezelf en iets lichter van toon. Eerlijk? Ik vind dit het breedste programma dat ik tot hiertoe gemaakt heb. Ik ben er oprecht blij mee. Visueel is het prachtig en de muziek die Dominique Pauwels ervoor schreef, maakt het plaatje af. Gentbrugge is mijn Amélie Poulain geworden.”

Ben je nooit bang dat de mensen gaan zeggen: daar is hij weer, met meer van hetzelfde?

“Natuurlijk ben ik altijd bang voor de reacties van de mensen. Vergeet ook niet dat mijn huis dit keer de set was. Dat ik mijn blaffetuur naar omhoog trok en, samen met alle buren, midden in mijn decor stond. Het is tricky, als de dingen zo dichtbij komen.”

Vooral als de mensen zo dichtbij komen. Je stelt vragen aan Gentbruggelingen die misschien in jaren geen enkele vraag kregen. Die plots allemaal weten waar je woont. Hoe heftig is dat?

“Ik heb dat zwaar onderschat. Gisterenavond ging de bel om 23 uur, ze hadden licht gezien… ‘Hoe had je dit nu niet zien aankomen?’, zegt mijn vriendin dan.” Hij haalt zijn schouders op en lacht. “Ik denk daar gewoon niet over na. Zij had daar wel over nagedacht en was zelfs bang dat het zoiets als De Pfaffs zou worden. Ze zegt het vaak: ‘Ik moet je delen met 1.000 man.'”

Mijn vriendin vindt de berichtjes met ‘geile groetjes’ niet altijd even leuk

Het is één ding dat mensen jou als publiek bezit beschouwen, maar jouw vriendin, haar kinderen, die van jou én jullie samen komen ook allemaal in beeld.

“Daar heb ik wel bij stilgestaan. Ik heb haar niet voor een voldongen feit gesteld, maar dat dit op deze manier zou gebeuren had ik toch zelf beslist. Ik vind het heel vreemd dat je een programma zou maken over je persoonlijke verhuizing en dan zo’n – belangrijk – deel gewoon weglaat. Ze zijn wel niet echt herkenbaar in beeld gebracht. Maar toch. Ik héb een vriendin. Zij vindt de berichtjes met ‘geile groetjes’, niet altijd even fijn.” (giert)

In het programma zien we onder meer een gezin met zeven kinderen. Sta me bij, maar jij hebt er ook vier lopen in jouw nieuw samengesteld gezin.

“Het is veel. Evelien had er al twee, ik ook eentje. Néron, ons zoontje, kwam er onverwacht. Ik kom zelf uit een groot gezin, met vijf, dat is plezant; maar het is effectief veel. Je leeft met heel veel verschillende typetjes in één kerngezin. Elk met zijn eigen noden en verwachtingen. Als ouder moet je zien dat je elk kind de juiste zorgen en aandacht kan geven. Dat is niet altijd evident.”

De laatste keer dat wij elkaar zagen, hadden we het over dromen. Over de dingen waarnaar je streeft in het leven. ‘Samen met mijn therapeut wil ik, binnen afzienbare tijd, naar een innerlijke rust toe werken. Een rust die ik mezelf wil gunnen om positief uit te stralen naar anderen toe. Ik zou graag zo dicht mogelijk bij mezelf komen’, klonk het toen.

“Eigenlijk is er niet veel veranderd. Ik sta waarschijnlijk iets verder, maar het is zo mogelijk nog onrustiger geworden in mijn hoofd. In therapie komt dat altijd opnieuw boven: ik heb zó een sterke perfectiedrang. Die onlosmakelijk verbonden is aan een soort falen. Ik vecht daar heel hard tegen. Maar ik wil alles zo goed doen. Ik wil de beste vader, vriend, minnaar, en televisiemaker zijn. Ik ben een soort van bodemloos vat. En momenteel voelt het alsof ik nog meer balletjes in de lucht moet houden dan anders. Er is veel veranderd in een korte tijd. Daarom ga ik weer vaker naar mijn therapeut.”

Nu moet je behalve voor je gezin en vrienden ook voor een volledige buurt zorgen.

“Door de programma’s die ik maak, zuig ik alles op. Ik heb een verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel en wil krampachtig iedereen altijd tevreden stellen. Daar ga ik onder gebukt. Ik zou wat liever moeten zijn voor mezelf. Dat zeggen vrienden me vaker. In plaats daarvan heb ik iedereen uit het programma opnieuw veel dingen beloofd. Met Willy ga ik meevaren over zee, als Ronald sterft ga ik drie keer per jaar een Duveltje op zijn graf zetten, Simonneke haar 90ste verjaardag vieren we samen en wat ik garagist Pierre Total – hoe geniaal is die naam – beloofde… Ik wil altijd de maizena zijn die anderen met elkaar verbindt.”

Maizena is slecht voor de gezondheid.

“Dat is dé titel boven mijn leven.” (hilariteit) “Dit jaar word ik veertig, vorig jaar dacht ik een groot feest te geven, want niemand doet dat op zijn 39ste. Ik had al mensen gevraagd om te komen spelen, was allerlei zaken aan het plannen. Iedereen mét familie uit de programma’s aan het uitnodigen. Want, ook daar zouden mensen opnieuw verbonden raken… Tot het proporties aannam… en ik ermee ben gestopt. Soms vraag ik mij af wanneer het zal ophouden. Ik vind alles plezant en interessant. Maar leg ook verbinding uit angst geen verbinding te voelen. Ontmoetingen, ik zou ervan kunnen leven.”

Is dat niet het geval?

“Dat is waar, al mijn programma’s gaan op zich daarover. Ik heb er altijd van gedroomd dit te mogen doen om de kost te winnen. Het aandeel televisie ten opzichte van theater is gegroeid, wat ook wat financiële rust brengt. Nu nog de balans tussen mijn privé- en professionele leven vinden. Het is vooral in dat evenwicht dat mijn rust ligt.”

Wat staat er binnenkort nog allemaal op het programma?

“Het eerste weekend van maart beginnen de opnames voor het tweede seizoen van De Weekenden. Met andere mensen in een andere setting. Iedereen heeft een verhaal. Zo zijn er gesprekken met iemand die vecht en zoekt om zijn leven weer op te pikken na een drugsverslaving. Zo’n verhaal slorpt je volledig op. Het gaat over grenzen stellen, over werk, de liefde… Ik herneem ook nog een theaterstuk bij BRONKS. Ik krijg een rubriek in het nieuwe programma van Sofie Lemaire over levende vrouwelijke legendes zoals Jeanne Devos, Delfine Persoon of Ingrid Daubechies (een wiskundige die aan de basis stond van fotocompressie, red.) en Paula Marx (die aan de basis stond van de wetswijziging bij het erkennen van kinderen door alleenstaande moeders, red.). Er zit nog iets in de pijplijn voor een Hollandse coproductie. Ik zou graag nog wat fictie doen en even de tijd nemen om zelf iets te schrijven. Als het even kan, in de aard van Afterlife van Ricky Gervais. Wat een heerlijke job heb ik toch?!”

De rust is nabij dus. Heb je nooit nood om je even af te zonderen en alleen te zijn?

“Naar de eerste aflevering van Gentbrugge heb ik alleen in de zetel gekeken. Mijn lief moest werken.” (schatert)

Niet met de dorpskern? Je zegt nochtans in het programma dat je naar dat gevoel verlangde.

“Absoluut, zwaaien naar de buren en om pistoletjes gaan. Leuk! Weet je dat mensen op groot scherm zijn beginnen te kijken naar Gentbrugge? Van verbondenheid en een herwonnen trots gesproken. Of een Vlaamse Canon, right up theirs! Oké, altijd vrolijk zwaaien kan ook dodelijk vermoeiend zijn. Het leven ook. Het is gewoon veel geweest de laatste tijd. En nu zit ik ook nog op Instagram en heb ik een fanpagina. Opdracht van de programmamakers.”

Dat is pas dodelijk vermoeiend

“Absoluut. Daarom ben ik opnieuw beginnen te lezen. Momenteel is dat Waagstukken van Charlotte Van den Broeck. En ik volg wat er in Uitgelezen (een boekenprogramma in de Vooruit, red.) voorbijkomt. Lezen brengt ook rust.”

Of op reis gaan?

“Ik heb de luxe keuzes te kunnen maken. Om eens een maand op reis te gaan. Ik moet dat gewoon eens doen. Maar altijd opnieuw fietsen er leuke projecten voorbij. En word je het slachtoffer van je eigen passie. Want dan heb ik op reis een idee voor een nieuw programma. Zo wordt de grens tussen werken en echt ontspannen alsmaar vager. Het is een vraag die ik me heel vaak stel: ‘Hoe bewaak je je eigen grenzen en sta je toch op een authentieke manier in dit vak, zonder eronder door te gaan?”

Een beetje frisse zeelucht kan wonderen doen.

(Thalisa devos/foto Phile Deprez)