“Ik leerde dat acteren zeer vluchtig is, dan sta je enkele maanden in de kijker, daarna is het weer gedaan.” Het zijn woorden van Lien De Graeve, een van de twee West-Vlaamse actrices uit Onder Vuur die onze cover deze week sieren. Heel bescheiden vind ik dat. Over zichzelf, en bij uitbreiding het gehele metier. Ik zou zelfs het tegendeel durven te beweren.
Er zijn weinig kunstvormen die me zulke extreme emoties ontlokken, me zo tot lachen en huilen bewegen, als sterke acteerprestaties. Weinig dingen die zo op mijn netvlies geplakt blijven en in mijn herinneringen huizen. Ik ben iemand die een boek twee keer kan lezen, en een nummer een week op repeat kan zetten. Maar een film, die kan ik ettelijke keren én met evenveel plezier als de eerste keer blijven herbekijken. Het is de cameravoering, de muziek, de dialogen, de plot. En de acteerprestaties. Onmogelijk om alles in één keer te vatten.
Ik vind het niet extreem dat ik Titanic destijds zeven keer in de cinema zag, daarna nog een vijftal keer op zaterdagavond
Ik vind het niet extreem dat ik Titanic destijds zeven keer in de cinema zag, daarna nog een vijftal keer op zaterdagavond. Of dat ik Romeo + Juliet intussen elf keer zag en de dialogen kan meelippen. Dat Leonardo Di Caprio in beide de hoofdrol speelt, zit daar zeker voor iets tussen. Twee jaar geleden ging ik evengoed vier keer kijken naar Call me by your name, om hem twee maanden later nog eens driemaal digitaal in mijn eigen zetel te consumeren. Oké daar zit Timothee Chalamet ook voor iets tussen. Maar het is niet louter puberale verliefdheid. Het zijn de beste acteurs van hun generatie.
Er zijn weinig kunstvormen die me zulke extreme emoties ontlokken als sterke acteerprestaties
Nu Hollywood weer op volle toeren draait, niet langer rechtstreeks op de streamingdiensten lanceert, maar opnieuw voluit klasbakken richting het grote scherm katapulteert, loop ik de cinema plat. Wekelijks minimum een keertje. Zonder herhalingen gerekend. Een intiem indiedrama of een apocalyptische blockbuster, het gaat er – tot jolijt van vrienden – allemaal in. Als je dit weekend nog geen plannen hebt, ga dan Nomadland kijken. Een tip van Lien en van mij. Wie Frances McDormand in Nomadland zag, kan eigenlijk niet beweren dat acteren vluchtig is. Drie keer raden waar ik vanavond voor de tweede keer heen ga.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier