“Ik dacht: oh my God, we zijn oud geworden!”

De gloednieuwe reeks van Belpop opent met een terugblik op de imposante carrière van de populaire muziekgroep Arsenal, die midden mei een nieuw album uitbrengt. Hendrik Willemyns, met roots in Torhout, werkt ook nog aan een film. “Soms móét je risico’s nemen.”

Al 18 jaar brengen Hendrik Willemyns en John Roan onder de vlag van Arsenal uiterst dansbare muziek. Tot zover kan je hen in een hokje steken, want iedereen die hun muziek ook maar een beetje kent, weet dat Arsenal met de regelmaat van de klok pers en publiek verrast. Hun laatste album, dat Hendrik omschrijft als een van hun beste ooit, gaat de exotische toer op dankzij enkele Nigeriaanse invloeden. De single Amplify was er al een stevige voorbode van. De Canvas-reeks Belpop heeft dan ook geprobeerd om de muziekgeschiedenis van de band te capteren. Al was dat logischerwijze niet simpel.

“We zitten met de groep op vandaag op een soort kantelmoment“, merkt Hendrik op. “Daarom was het goed dat een ander eens in onze plaats terugblikte. Zelf doen we dat soms ook, om te zien hoe we evolueren. Zeker live hebben we een hele transformatie ondergaan. Al bestaat onze taak er vooral in om vooruit te kijken. Je kan niet langer in je eigen dikke navel staren. We hebben ons verhaal al vijf keer verteld in onze muziek en als je het nog eens anders wil aanpakken, dan moet je simpelweg risico’s nemen. Hoe groter de risico’s, hoe harder je op je bek kan gaan, ja. Maar voor wie muziek maakt is dat de enige mogelijke weg om in te slaan. Het mooiste moment in de Belpop-reportage? Wat mij ontroerd heeft was de schoonheid waarmee Leonie (Gysel, de zangeres, red.) op het podium stond en staat. Zo prachtig om te zien, daar was ik echt van gepakt. Oh ja, en ik dacht ook een paar keer: oh my God, wat zijn we óúd geworden!” (lacht)

Halfweg mei verschijnt hun nieuwe album In The Rush of Shaking Shoulders en ondertussen werkt Hendrik hard aan een boek met gedichten van muzikanten uit de hele wereld. De titel van hun album komt overigens van een Nigeriaanse dichteres. Daarnaast is Hendrik volop aan het monteren voor zijn eerste langspeelfilm. “Die speelt zich af in Japan en gaat over een vrouw die door de muziek in de prostitutie belandt. Een intens en bij momenten surrealistisch verhaal.”

En uiteraard zijn er ook optredens. Zo kan je Arsenal deze zomer aan het werk zien op de wei van Werchter, aan het Brugse Minnewaterpark op Cactusfestival en op de Lokerse Feesten. “Tuurlijk doet een wei als Werchter ons nog altijd iets. Dat is als een meisje kussen: die eerste keer is heel speciaal, maar de zesde of zevende keer is dat nog altijd belachelijk fijn om te doen. Zeker weten!”