Het voorlaatste avondmaal

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die volgende week in Iedereen Beroemd te zien zijn.

Komende maandag staat een ritje naar Garibaldi op het programma. Een pittige etappe van zeventig kilometer die een kronkelend spoor door Cape Kiwanda Park trekt. De finale beloont me dan weer met een prachtig uitzicht over Tillamook Bay. Welluidende namen allemaal, die ik voor altijd zou willen onthouden.

In Garibaldi wonen slechts een kleine achthonderd mensen, maar een slaapdorp is het allerminst. In de zonovergoten havenplaats is het een komen en gaan van grofgebekte zeerotten, drukdoende toeristen en snobistische stedelingen. Luxueuze jachten steken er schril af tegen versleten visserssloepjes. De zeelucht heeft me hongerig gemaakt en ik beproef mijn geluk in de Seafood Market, maar behalve een doordringende visgeur valt daar weinig te halen. Ik hang met mijn camera boven de glazen waterbakken met krabben, wanneer een soort oerkreet de koele ruimte vult.

In de zonovergoten havenplaats is het een komen en gaan van grofgebekte zeerotten, drukdoende toeristen en snobistische stedelingen

Achter mij staat een krabbenvisser die zonder auditie aan Deadliest Catch kan deelnemen. Een vervaarlijk uitziend heerschap, maar aan de manier waarop we handen schudden voel ik meteen dat Jimmy een en al hartelijkheid is. “Was je mijn krabben aan het filmen? Die heb ik deze morgen uit de oceaan gehaald. Dungeness crab, een soort krab die enkel aan de westkust van Noord-Amerika te vinden is. Het vlees is lekker zacht en lichtzoet. Er bestaat niets zoals dit. Zodra je dit geproefd hebt, kun je nooit meer terug naar diepgevroren.”

Het uiterlijk van Jimmy verschaft hem de nodige geloofwaardigheid. Een vlecht van twintig centimeter die uit zijn sowieso al lange baard bengelt maakt hem helemaal tot fisherman. Hij neemt me mee naar de kade en kraakt op uiterst efficiënte manier een eerder op de dag gekookte krab in eetbare stukken.

“There you go, buddy.”

Na één hap ben ik verkocht. De pickled eggs in Kentucky waren tot nu toe het slechtste wat ik tijdens mijn trip at, deze Dungeness crab is zonder enige twijfel het beste.

Jimmy knikt goedkeurend en legt me uit hoe hij hier de hemel op aarde vond. “Veel heb ik niet nodig. De oceaan is mijn leven. Het is er zo mooi. Na een kilometer of veertig varen zie je geen land meer, daar ligt voor mij de grens van de vrijheid. Een vrijheid die ‘s nachts nog een extra dimensie krijgt, wanneer je de lichtgevende schepseltjes rondom je ziet. Het lijkt wel Star Wars dan. Pure magie is het.”

Nog anderhalve keer de afstand van de Belgische kustlijn affietsen en ik mag me weer verheugen op lekkers van bij ons, zolang het maar geen surimi is

Ik knik enthousiast, terwijl ik peuterend en slurpend de ultieme restjes krab naar binnen werk. Dit was het perfecte voorlaatste avondmaal.

Wanneer ik al weer op mijn fiets zit, komt Jimmy me nog achternagelopen.

“Walter! Ik wilde je dit nog geven. Je zult intussen al genoeg cheeseburgers gegeten hebben.”

Hij grinnikt terwijl hij me een portie verpakte vissoep in de handen stopt. Nu ruik ik echt de finish. Nog anderhalve keer de afstand van de Belgische kustlijn affietsen en ik mag me weer verheugen op lekkers van bij ons, zolang het maar geen surimi is. Nog even doorbijten.