Het is een luxe om graag te doen wat je doet. Het is een mantra waar ik thuis mee ben opgegroeid. Zowel mijn mama als stiefpapa, respectievelijk verpleegster/kunstenares en journalist, doen héél graag wat ze doen en hebben het belang daarvan bewust en onbewust aan hun kinderen meegegeven.
We zijn gestimuleerd om te studeren én onze talenten te ontplooien. En zijn vandaag alle vier op onze pootjes terechtgekomen. In vier compleet verschillende jobs, maar we doen het allemaal even graag. Een luxe die niet iedereen heeft.
Zou het corona zijn of aan de leeftijd – ik word 33 – of allebei liggen, maar het is opvallend. Rondom mij zitten veel mensen op een kruispunt. Ze laten richtingaanwijzers die logischerwijs op hun masterdiploma’s volgden, links liggen en slaan een radicaal andere weg in. Ze kiezen voor een carrièreswitch en worden timmerman of brouwer, ze gaan opnieuw studeren of belanden toch in het onderwijs. Vroeg, of iets later, je passie vinden, er iets mee kunnen doen – en het summum – er ook van kunnen leven, dat geeft energie.
“Vroeg, of iets later, je passie vinden, er iets mee kunnen doen – en het summum – er ook van kunnen leven, is pure luxe”
Virginie Morobé stopte destijds met haar studies rechten om schoenen te gaan verkopen. Een keuze waar de gemiddelde ouder niet voor staat te springen. Vandaag leidt ze haar eigen luxelabel, spreekt ze vijf talen en straalt de passie waarmee ze alles doet van haar af. Dit is geen pleidooi om af te zien van dat diploma, integendeel. Ik ben blij met het mijne, maar een passie ligt niet verscholen tussen de bladeren van de kolossen aan de universiteit. De gelukzakken (her)kennen hun passie op 18 jaar, voor anderen duurt de zoektocht iets langer. Maar het loont de moeite ernaar te zoeken. Dan is opstaan om te gaan werken geen opgave, zelfs al gaat de wekker om zes uur. En is 14 uur later nog even iets opzoeken of een stapel magazines doorlezen niet lastig, want je doet het graag. Het is werk, uiteraard, maar het is ook vooral een passie.
“Hoe kleiner de kloof tussen wat je wil en wat je doet, hoe beter”, klinkt het verder in dit magazine. Een variant op mijn luxemantra. Oké, de maandagochtend kunnen omarmen is een luxe, heel onmaterialistisch van me, maar als je het me vraagt, zeg ik ook geen nee tegen een paar prachtige laarzen van Morobé, een lipstick van Hermès, de Brillant van Delvaux of een reis richting Ibiza. Ik verjaar in november.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier