Het land maakt de mensen

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

‘Onderschat het Appalachengebergte niet’, kreeg ik zo’n maand voor mijn aftocht te horen. De goede raad kwam van Wouter en Seppe. Twee guitige Kempenaars die mij twee jaar geleden The Trans America Bicycle Trail voordeden. En gelijk hadden ze. De Appalachen zijn grillig en steil. Aanstaande maandag zie je me aan de voet van zo’n beklimming. Een klim van 12 km met pieken tot 16 %. Ik wist wat me te doen stond. Klimmen. En dat is een afspraak met jezelf. Jezelf moed inpompen. De pijn negeren. Dalen daarentegen is eerder een afspraak met het gevaar. Het gevaar dat om elke hoek loert en drastisch kan toeslaan. Maar ik had ook een afspraak met mijn eindredacteur dat ik elke week een reportage zou afleveren. Klimmen dus maar. En aangezien ik dat ook nog een beetje deftig in beeld wil brengen, ben ik genoodzaakt telkens mijn camera op te halen als ik een ruim beeld wil draaien. Dat betekent: 20 meter klimmen, 20 meter dalen, camera oppikken, opnieuw diezelfde 20 meter klimmen. Het leven van een fietsende reporter.

Tussen het blazen door probeer ik ook het landschap in me op te nemen. Een landschap dat trouwens heel wat gelijkenissen met de Franse Vogezen vertoont. Slechte wegen, bosrijk en ruw. Ruw zijn ook de mensen die er wonen. Gehard door de levensomstandigheden. Het leven heeft er de laatste jaren geen echte vlucht genomen. Integendeel. Nadat Obama er de koolmijnen heeft gesloten, heeft het levenstempo zich gelijkgeschakeld met mijn klimsnelheid. Mensen leven er sober, denken eenvoudig. Ze zijn kwaad dat ze hun werk kwijt zijn en leggen hun hoop bij de nieuwe president.

‘The land makes the people‘, vat een oude man met versleten baseballpet en camouflagejas het samen. Ik neem een korte drinkpauze aan zijn oprit terwijl hij leunend tegen zijn roestige jeep zijn verhaal doet. Robert is een ex-trucker en een man van de streek. Hij was al 20 toen ze in het ouderlijke huis voor het eerst elektriciteit gebruikten. Vader kapte hout, moeder schraapte de lakens over een wasbord. Wegens problemen met zijn ademhaling droomde hij van een leven aan de kust, maar de familiewortels hielden hem tegen. Nu heeft hij een traag leven als paardenhoeder en mist hij zijn vrouw die twee jaar geleden aan kanker overleed.

Hiervoor doe ik het. Weg van de grote, drukke steden. Praten met mensen over hun figuurlijke littekens. Begrijpen waarom mensen op een bepaalde plaats leven en jezelf altijd de vraag stellen: zou ik hier kunnen wonen? Meestal antwoord ik negatief. België is absoluut niet het allermooiste land ter wereld en soms vind ik dat alles er veel te snel gaat, maar ik wil mijn familie en vrienden dicht bij mij. En toch. Om de zoveel tijd moet ik weg. Reizen is een deel van mijn DNA geworden. In reizen zoek ik rust. Ik vind die in mijn rusteloosheid. De dag dat alle mooie uitzichten op elkaar beginnen te lijken, dan is het echt tijd voor rust. Maar nu wil ik alleen maar goede reportages maken en als jullie er ook iets van opsteken, dan hebben we allebei gewonnen. Toch?