Het gevecht van de eeuw

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Ik heb geen bucketlist, maar mocht dat wel zo zijn dan staat Yellowstone ongetwijfeld in mijn top drie. Het oudste en grootste nationale park van Amerika spreekt, met dank aan National Geographic, al jaren tot mijn verbeelding. En aanstaande maandag is het zover, dan mag ik het park afvinken. Al scheelde het geen haar of ik mocht dat al eerder doen. Daarvoor moeten we terug naar 2012. Ergens eind maart was het, en samen met twee vrienden wou ik vanuit Denver een tocht richting Yellowstone ondernemen.

Uren aan een stuk plakten we met onze neus tegen de kille voorruit, elkaar voortdurend aanwijzingen gevend

Het sneeuwde al een aantal dagen toen we de wolkenkrabbers van Denver achter ons lieten. Voor ons lag een schaarste aan wegen in een witte, zwijgzame wereld. Een slordige achthonderd kilometer moesten we zien te overbruggen. Aanvankelijk liep alles vrij gesmeerd, maar iets voor halfweg zagen we alsmaar meer gestrande reizigers die moedeloos onder hun motorkap hingen. Alles wees op een sneeuwstorm, maar tegen beter weten in bleven we noordwaarts sjezen. Uren aan een stuk plakten we met onze neus tegen de kille voorruit, elkaar voortdurend aanwijzingen gevend. En net wanneer de avond viel en we compleet moedeloos werden, doemde een verkeersbord op. ‘Yellowstone South Entrance 5 miles’. Vreugde alom, maar niet voor lang, want iets verderop stond opnieuw een bord: geen ingang wegens hevige sneeuwval. Noooo! Zwaar ontgoocheld en volledig afgepeigerd brachten we de nacht door in een groezelig hotel in Grand Teton, het voorgeborchte van Yellowstone. Daar zaten we dan, als muizen in de val.

Maar wat aanvankelijk een groot fiasco leek, veranderde de volgende ochtend in een uitstekend idee. Op voorspraak van een gespeeld meevoelende ranger kregen we namelijk de kans het meest adembenemende tafereel uit ons leven te aanschouwen. Al moesten we ons nog eerst de mantel laten uitvegen over onze roekeloze rit doorheen de sneeuw. “Jongens toch. Dachten jullie echt dat jullie in deze weersomstandigheden zomaar het park zouden binnen kunnen?” Met het schaamrood op onze koude wangen keken we alle drie naar onze besneeuwde schoentippen. Geen van ons kon een deftig antwoord verzinnen. “Wat is jullie bedoeling?”, vroeg hij, nog altijd bedenkelijk kijkend. “Wildlife spotten”, stamelde ik. Met een nerveuze haal greep hij naar een lokaal krantje dat op zijn toonbank lag, en toonde hij ons de voorpagina. Daarop stond een berin, samen met haar jong. “Zoiets?” Onze ogen vielen open. “Ga langs Jackson Lake richting Colter Bay Village. Daar moet je zijn.”

Terwijl de berin zichtbaar genietend haar prooi verscheurde, dook een roedel wolven op

Wild van verlangen zigzagden we op besneeuwde wegen richting de aangewezen plaats. De berin in kwestie had onlangs een hert gedood, en het hier onder de diepsneeuw van het meer verstopt. Sindsdien kwam ze er elke middag haar lunch nemen. En effectief, na een half uurtje wachten kwam moeder beer vanuit een bosje aangesloft. Terwijl de berin zichtbaar genietend haar prooi verscheurde, dook een roedel wolven op. Eerst nog behoedzaam, maar niet veel later woest en bloeddorstig. Het daaropvolgende gevecht om de beste brokjes bezorgde me een van mijn meest orgastische ervaringen ooit, en staat op vandaag nog altijd op mijn netvlies gebrand.

Vijf jaar na de feiten sta ik opnieuw aan de poorten van Yellowstone. Geen sneeuw dit keer, enkel drukkende hitte. Benieuwd welke soorten wildlife ik maandag spot. Beslis dan vooral zelf of Yellowstone op je bucketlist komt…