Ik ben een onversneden romanticus. De hartstochtelijke soort. Ik hou van passie, van meligheid, van nostalgie en dromen.
De ene dag uit zich dat in schattigheid, lieve attenties en dito berichtjes naar iedereen die ik graag zie. Dat zijn veel mensen. Een andere keer komt de cynische romanticus bovendrijven. Dan is de liefde een vorm van tijdverdrijf, werkt alles en zeker iedereen op mijn zenuwen en hul ik me het liefst in een deken, tragiek en een dikke wolk wierook.
In de weken voor 14 februari is het vooral bon ton om tegen valentijn te zijn. Omdat je ‘je lief elke dag van het jaar moet vieren’. Wat een zever. Ik krijg graag elke dag cadeautjes en verrassingen, zou het liefst altijd jarig zijn – zonder ouder te worden – maar dat is nu eenmaal niet zo. Dus omarm ik het feest van de liefde. Natuurlijk is het commercieel. Dat is Kerstmis ook. Dat maakt het niet minder leuk. Als er één koppel is dat liefde viert en ze het liefst nog wat bijzoet, is het Bart Kaëll en Luc Appermont. Meer dan dertig jaar samen intussen. Met ups en downs.
“De liefde is een cliché. Ik hou van clichés”
De liefde is een cliché. Ik hou van clichés. Ze zijn voorspelbaar. Behalve op dagen dat ik van onvoorspelbaarheid hou. Gezien ik deze valentijn geen onvoorspelbaarheid verwacht, omarm ik de zekerheid. Voor zondag heb ik een rasechte valentijnsbrunch besteld. Eentje met vettige croissants, melige roze strikken en hoogstwaarschijnlijk een dito cliché kaart ‘voor ons tweetjes’ incluis. Ik zal die samen met een vriendin oppeuzelen, ons wentelend in melig cynisme. En met bubbels, de soort die in een glas passen, erbij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier