Het bos op zijn mooist

Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.

Mijn ouderlijk huis was het laatste huis van een doodlopende straat aan de groene rand van Brugge. Daar groeide ik op te midden van weiden met koeien, afgezoomd met een stukje bos, amper een half voetbalveld groot, maar ik kende het op mijn duimpje. Elk seizoen bood nieuwe mogelijkheden om kampen te bouwen, vuurtjes te maken of vogels te spotten. Dat stukje groen was mijn lang leven.

Voor mij is een bos op zijn mooist in de herfst. De zomer of de winter steken me rap tegen, dat is eigenlijk altijd hetzelfde: zon en groen of koude en geurloos. Geef mij maar de herfst. Die paar weken van het jaar waarin je de natuur ziet veranderen, waarin de zomer letterlijk vervelt. En dan is er geen betere plek dan een bos om de herfst écht te voelen, al je zintuigen worden daar nu geprikkeld. Je hoort er de herfst als de wind door de afgevallen bladeren speelt of als de regendruppels op de vochtige grond spetteren. Je ruikt de herfst in de natte bladeren die langzaam liggen te vergaan op de grond, in de paddenstoelen die nu overal opduiken. En je ziet de herfst na een stevige boswandeling op de blozende wangen van jezelf en van je kinderen.

Mijn zonen van tien en dertien hebben wat extra motivatie nodig, maar eens in het bos laten ze hun prepuberale neigingen varen en rennen ze als jonge honden tussen de bomen. Mijn dochter is zeven en ik merk dat zij, net als ik, die verbinding met de natuur nodig heeft. Als ik haar zie huppelen en verrukt het lied van Ploem de Pluimstaart hoor zingen, dan toont zij hoe ik mij voel. Ze geniet net als ik met volle teugen van het schitterende lage zonlicht, dat nu niet langer gefilterd wordt door de bladeren, maar stilaan weer vrij spel krijgt tussen de takken. Ik wou dat ik net als haar zingend door het bos durfde te huppelen, maar ik ben eerder een stille genieter. Ik heb die link met de natuur nodig, dat is aarden voor mij. Een boswandeling geeft mij energie, geeft mij zuurstof op alle mogelijke manieren: in mijn lijf, maar ook in mijn kop.

Heb ik bij jou de goesting doen opborrelen in zo’n herfstige energieboost? Dat komt goed uit, want nog tot zondag loopt de Week van het Bos. Dus, trek je stoute laarzen aan, rep je naar het dichtstbijzijnde bos en zuig er je longen vol met die zalige herfstlucht!

(Foto Flickr)