Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in Iedereen Beroemd te zien zijn.
“En? Hoe was het?” Het moet zowat de meest gestelde vraag na mijn thuiskomst geweest zijn. Daarop een eenduidig antwoord geven is even moeilijk als eensgezindheid vinden in ons federaal parlement. En toch zal ik er mij aan wagen, want aanstaande maandag probeer ik antwoorden te verzinnen op de meest gestelde vragen van kijkers en lezers: ‘Ooit bang geweest?’, ‘Wat was de mooiste plek?’, ‘Wat wordt het volgende avontuur?’. Daarna valt het doek over Dwars door Oceanië.
Alhoewel. Wie dan nog niet verzadigd is, kan vanaf 29 juni een week lang afstemmen op Eén voor een best of van mijn trip Down Under. Dan zal je wederom kunnen vaststellen wat een wondermooi continent Oceanië is. Van de desolate rode woestijnwereld van de outback tot de dramatische berglandschappen van Nieuw-Zeeland. Van de vele iconische rotsformaties tot de eeuwenoude bosgebieden. Van de moderne metropolen tot de authentieke kustdorpen.
De vele passanten die mijn pad kruisten kleurden mijn reis
Maar net als bij een Instagramfoto moet je je ook bewust zijn van de vele filters. Zo brachten barre woestijnwegen, eenzame kustroutes en glooiende bergpaden me naar de kern van de zaak. Wars van de netjes door gewiekste marketeers uitgetekende toeristenstroom. Volgzaam in het gelag lopen is nooit mijn stijl geweest. Daarvoor ben ik iets te veel rebel, zoek ik liever mijn eigen weg. Een weg die mij naar de beide kanten van een rijke beschaving bracht. Rijk in termen van ongerept natuurschoon en cultureel erfgoed welteverstaan. Want hoe met die rijkdom wordt omgegaan roept toch wat vragen op. De allesverwoestende bosbranden, de schrijnende Aboriginaltaferelen en de ‘afvoerputten’ van Nieuw-Zeeland zijn symptomen van een samenleving die het moeilijk heeft om een bepaalde schijn op te houden.
Nieuw-Zeeland is veel meer dan één grote filmset van The Lord of the Rings. Armoede, psychisch lijden en motorbendes rukken er meer en meer op. En het stereotiepe beeld dat Mick Dundee ophing is dan weer treffend voor de werkelijkheid in de outback. Het is een meedogenloze wereld die zich niet laat sturen. Maar het vooruitgangsoptimisme van onze tegenvoeters geeft me tegelijk ook hoop. Zo zijn de Maori, meer nog dan de Aboriginals, erin geslaagd hun cultuur voor een stuk te verweven in het dagelijkse gemoedelijke leven van Nieuw-Zeeland. En in Australië lijken ze toch stilaan te beseffen dat ze met hun graafmachines in de mijnbouw misschien hun eigen graf aan het delven zijn. Maar bovenal waren onze tegenvoeters hulpvaardig en vooral zeer laid back. Dat leerde ik uit de vele gesprekken die ik onderweg voerde. De vele passanten die mijn pad kruisten kleurden mijn reis. Zij lieten sporen na die mijn verdere levenswandel zullen beïnvloeden. Down Under heb ik nogmaals ingezien dat mensen doorgaans vriendelijk zijn als je dat zelf ook bent. Het hangt dus voor een groot stuk van jezelf af. Dat is misschien het beste antwoord op de vraag ‘Hoe was het?’. Daarom wil ik jullie nog eens vriendelijk bedanken om trouw mijn reisverslagen te lezen en voor de vele fijne reacties die ik mocht ontvangen. Jullie waren een fijn publiek. Good on ya!
Dwars Door Oceanië
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier