De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
“Heeey, how are you doing?” Een weinig pertinente vraag die ze in Amerika om de haverklap op je afvuren. Voorzien van een wat zangerige intonatie en een brede tandpastasmile. Bij heel wat mensen in het oude Europa ontlokt dit de reactie dat Amerikanen oppervlakkig zijn. Hun vriendelijkheid is gespeeld, zo luidt het cliché. Ik volg dat niet.
Hoe verkwikkend is het niet om voorbijgangers eens niet steevast naar de grond of hun smartphone te zien turen? Toegegeven, veel passage is er niet in deze landelijke staten, maar toch. De onderlinge eensgezindheid, hoe kortzichtig ook op bepaalde vlakken, werkt hartverwarmend en zorgt voor een sfeer die in verstedelijkte gebieden al lang vervlogen is.
Zo krijg ik in de aflevering van maandag financiële steun uit onverwachte hoek. Een sinterklaas in jeans-broek toont dat de zeven werken van barmhartigheid geen loze begrippen hoeven te zijn. De hongerigen spijzen op zijn Amerikaans… all you can eat. In een plaats met de allure van moeders keuken mag ik mij volledig laten gaan. En dat voor slechts 14 dollar. Bedankt, lieve heer. Zelf amper iets bezitten, en je dan toch nog van je meest genereuze kant tonen. Het is niet iedereen gegeven.
Dat is trouwens een beeld dat ik bevestigd zag door de verhalen van Celien en Stijn. Dit bevriende West-Vlaamse koppel kwam een tijdje terug in Virginia wonen. En geloof het of niet: pal op mijn route. Zelf wilden ze liever niet gefilmd worden, maar dat belette mij niet om er even de remmen dicht te knijpen. Ik was benieuwd hoe het hen verging, want zo’n jaar geleden hebben ze samen met hun twee jonge kindjes de overstap van Tielt naar Blacksburg gemaakt.
Een voorstel van Volvo, de werkgever van Stijn, dat ze gretig hebben aangenomen. ‘Bye bye familie, bye bye vrienden, wij gaan in Amerika wonen’. En vergis je niet. Blacksburg is allerminst mondain. Eerder een provinciale white town tegen de flanken van de Appalachen. En dat ze er intussen zeer goed thuis zijn, dat bewees het aanstekelijke en akelig perfecte Engels van hun twee dochtertjes.
Het feit dat het levenstempo er aanzienlijk lager ligt dan in België vindt Celien dé reden van hun gelukkige bestaan. Landen in Zaventem en kort daarna muurvast zitten in de file op de Brusselse ring. Het bleken elke keer opnieuw de vervelende ingrediënten bij een bezoekje aan de heimat. Wanneer ik in de toekomst nog maar een keer de ochtendspits moet trotseren nabij onze hoofdstad, dan zullen mijn gedachten ongetwijfeld naar Celien en Stijn gaan.
Mijn bezoek kikkerde me helemaal op. Ik had weer even van België kunnen proeven. De innerlijke mens was gesterkt en een zacht bed deed de rest. Ik was klaar voor Kentucky, een staat die zich op voorhand als een wel heel speciaal buitenbeentje had aangekondigd.
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier