Flo Windey: “Ik heb moeite met voor altijd”

Zes jaar terug maakte Flo Windey de wereld attent op haar bestaan toen ze 24 uur lang het Snapchatprofiel van het StuBru-programma Fok de Blok overnam. Vanaf maandag 31 mei presenteert ze het programma dat blokkende studenten een hart onder de riem moet steken, een maand lang in haar eentje. En daar hoopt ze opnieuw veel van op te steken, want haar leergierigheid kent geen grenzen. “Babbelen over seks is leuk, maar ik kan echt wel meer dan dat.”

We spreken af aan het standbeeld op de Kunstberg in Brussel. Flo Windey woont in de Brusselse rand, en dat standbeeld weten ook een journalist uit Brugge en een fotograaf uit Gent wel te vinden. In het Centraal Station ontfutselt een jonge vrouw me op een slinkse manier twee euro, dat slinkse realiseer ik me pas een hele tijd later, en buiten scandeert een handjevol demonstranten dat iets of iemand een moord op zijn geweten heeft. Maar die namiddag mag er eindelijk ook weer een terrasje gedaan worden, en Brussel lijkt daar opgetogen over. Net als Flo. Ik volg haar op zoek naar een rustig plekje – “ik weet iets, ik weet overál iets” – en onderweg zoemt ze meer dan eens dat het haar toch zo blij maakt: al dat volk op de been, het stadsleven zoals het altijd zou moeten zijn, gezellig druk. Na het interview wil ze nog even de stad in duiken, vertelt ze, om een cadeautje voor haar mama te zoeken. Morgen Moederdag. Haar broertje stuurt haar een bericht: of ze dan meteen ook iets kan kopen wat híj aan mama kan geven. “Die is goed”, lacht ze. Haar mama groeide op in Brugge trouwens, maar dat is er al lang niet meer aan te horen. “Behalve als ze ‘gehaktballen’ zegt, of op de markt aan de praat geraakt met een andere West-Vlaming. Dan klinkt ze plots een stuk luider ”, lacht Flo. Met de fotograaf kletst ze over een nieuwe place to be in Gent. Nooit eerder gezien, meent hij. Toch wel, in Soho is er ook zoiets, klinkt Flo alsof Soho drie straten verderop ligt. Ze toont ons opgetogen de foto’s die het onlinemagazine Enfnts Terribles onlangs van haar liet maken. Een trendy magazine met de wereld als doelgroep, dat iedereen behalve ik blijkt te kennen. De gedachte dat ik zelf haar moeder wel kan zijn, en me daar niet eens voor had moeten haasten, zal me een gesprek lang niet meer loslaten. Intussen blijkt op het terras waar we een plekje vinden amper de helft van de kaart voorradig te zijn, “maar het is zo leuk om nog eens iets te mogen bestellen”, zucht Flo.

Wat heeft het voorbije jaar gedaan met iemand die bekendstaat om haar tomeloze energie?

“Ik heb geprobeerd er zoveel mogelijk van op te souperen, maar dat is me niet helemaal gelukt. Er borrelen allerlei ideeën in mijn hoofd, maar ik botste voortdurend op een muur, want er mocht niets. Het voorbije jaar was het eerste waarin ik mezelf als volwassen beschouwde: net afgestudeerd, beginnen werken… Maar dat moest allemaal op een afgemeten manier, na een draaidag ging de filmploeg géén pintje meer drinken. Ik vind dat heftig allemaal.”

Woke zijn staat nu gelijk aan ‘zuur zijn’, dat moet anders

“Vlak na mijn studies ben ik aan de slag gegaan bij Het Nieuwshuis om te werken aan Club Flo . Nu ligt mijn focus op radio en online content maken. Ik kijk enorm uit naar een maand radio maken voor studententijdens Fok de Blok . Niet meer als sidekick zoals voorheen, ik moet het nu helemaal zelf doen. Dat is dus best spannend.”

En na die maand?

“In het najaar ga ik opnieuw iets voor StuBru doen, maar het is nog niet duidelijk wat dat wordt. En voorts ben ik vooral hard aan het nadenken over wat ik zelf wil doen. En die gedachten gaan alle kanten op momenteel. Misschien moet ik deze zomer maar iets gaan studeren in Londen? Of er een jaartje tussenuit trekken, de wereld in. Vroeger was ik heel intens bezig met acteren, schrijven,schilderen… De voorbije jaren verdween dat allemaal naar de achtergrond, omdat ik het te druk had met Flowjob en Club Flo . Nu kriebelt het om die creatieve kant van mezelf, en de passie die ik daarvoor opbracht, opnieuw te ontdekken.”

En voor die zoektocht geef je jezelf ruim de tijd?

“Ja, omdat ik dat ook heel belangrijk vind. Ik hou niet van de gedachte dat iets ‘voor altijd’ is. Als de media toch niets voor mij blijken te zijn, dan ga ik iets anders doen. Ik wil me niet vastklampen aan een imago of aan de verwachtingen van anderen. Ergens te veel waarde aan hechten, kan een mens kapotmaken.”

Heeft nieuwsgierigheid daar ook iets mee te maken? Alles willen proberen?

“O ja! Toen ik Flowjob maakte, realiseerde ik me dat ik het leuk vond om het gezicht van dat programma te zijn, maar tegelijk dat ik meer wilde: ik wil ook weten hoe je zo’n programma maakt. Ik wil ook altijd alles en iedereen begrijpen, niets is leuker dan praten met mensen en proberen te achterhalen waarom zij denken wat ze denken.”

Dat maakte je meteen ook geknipt voor ‘Flowjob’, het programma over seks waardoor je in één klap bekend werd in Vlaanderen?

“Na mijn eerste stapjes bij StuBru wilde ik graag iets maatschappelijk relevants maken. Ik stelde bij mezelf vast dat ik vragen over mijn lijf en seks liever googelde dan ze aan familie of vrienden te stellen. Maar waaromeigenlijk? Iedereen blijkt zich net dezelfde vragen te stellen. Laat ons er dan toch open over praten, dacht ik. En ik ontdekte dat ik dat ook echt graag doe: dingen bespreekbaar maken.”

Niet erg als je daardoor voor altijd ‘Flo van dat seksprogramma’ bent?

“Ik ben nochtans geen seksuoloog, zoals sommigen lijken te denken. Ik geef geen advies, ik zorg dat mensen erover praten. Maar het klopt, het begon lastig te worden om altijd met seks vereenzelvigd te worden.Ik kan echt wel over andere onderwerpen praten. Op dat vlak is Faqda ( het StuBru-programma dat Flo momenteel presenteert, red .) een verademing, dat mag ook over iets anders dan seks gaan.”

Dat open praten gaat je sowieso goed af. Geleerd van je ouders?

“Mijn ouders waren best streng, en dat was nodig, want ik rebelleerde als puber nogal, maar ze leerden me ook het belang van vrij denken. Ik ontdekte dat anderen, maar ook ikzelf, tegen flink wat maat schappelijke restricties op botsen. Vooral discriminatie,om wat voor reden ook, stoort me enorm. Daar wil ik bij stilstaan en iets aan doen. Maar waar ik vroeger de wereld wilde veranderen, besef ik nu dat een steen verleggen al heel wat zou zijn. Elke week krijg ik, na een uitzending van Faqda en om het even waarover het ging, haatberichten. Maar daartegenover staan honderden anderen die me bedanken omdat ik het over dat onderwerp durfde te hebben, en omdat ze zich daardoor weer normaal voelen. Hoe cool is dat?”

Feesten, dansen en een beetje het varken uithangen: ik kijk er heel hard naar uit!

Staat er een leeftijd op openheid in jouw ervaring?

“Ik merk soms dat de wil om openhartig te zijn groter is bij jongeren dan bij mensen die al wat vastgeroest zitten in hun ideeën. Maar mensen met een open geest zijn er altijd geweest, en zijn van alle leeftijden. Alleen beperkt dat praten zich dan meestal tot de eigenleeftijdsgroep. En af en toe staat er dan wel iemand op, die roept dat iedereen met iedereen over alles moet praten. Hadden alle mensen die destijds naar Goedele Liekens luisterden, haar boodschap ook doorgegeven aan hun eigen kinderen, dan had de huidige generatie mij of Lotte ( Van Wezemael, MNM-seksuologe, red .) niet nodig.”

Zijn er desondanks onderwerpen waar je zelf níét graag over praat?

“Stel me gelijk welke vraag shoot! – en ik antwoord. Maar vraag me hoe het in de liefde gaat en ik blokkeer. Stom, hé? ( lacht ) Ik praat daar niet graag over en ik ben er ook niet graag mee bezig. Ik steek mijn tijd lieverin manieren waarop ik mezelf kan ontwikkelen.”

Bang ook op dat vlak van die ‘voor altijd’?

“Eigenlijk niet, want graag zien is leuk en liefde is mooi en zo. Maar van zodra ik iets voel dat naar liefde neigt op relationeel vlak dan, niet de liefde die ik voel voor vrienden of familie wil ik weg. Misschien gaat het samen met de moeite die ik heb met machtsverhoudingen. Er is mij al vaker gezegd dat ik, als ik een minister interview, die niet bij de voornaam mag aan spreken. ( lacht ) Ik begrijp gewoon niet zo goed waaromdat niet mag.”

“Ik ben geen moeilijke nochtans, maar wel heel veel tegelijk . En ik wil gewoon van alles doen ook. Vorig jaar heb ik een vrij lange relatie beëindigd en het gevoel dat ik daaraan overhield, wil ik nooit meer hebben: alsof ik jaren van mijn jonge leven had verspild. Wasting my young years van London Grammer, ik voelde die tekst letterlijk. En dat is niet wat ik nodig heb. Waarmee ik ook niet zeg dat ik nooit meer een vaste relatie zal hebben,maar die zal er dan toch heel anders uitzien.”

Zie je af van zo’n breuk?

“Ik vind uit elkaar gaan niet zo moeilijk, neen. Als ik me ergens niet comfortabel bij voel, dan zeg ik dat en trek ik er mijn conclusie uit. Niet alleen in relaties, ik zeg het ook als een opname niet goed aanvoelt of zo.”

Om die reden stapte je onlangs ook uit The Social House?

“Daar heb ik wél van afgezien, maar ik wil het er niet meer over hebben. Het heeft me geleerd dat hoe goed de intentie waarmee je ergens aan begint ook is, als de impact ervan negatief is, dan heb je een fout gemaakt. En fouten maken moet kunnen. Maar je moet ze ook kunnen toegeven en er iets uit leren.”

Hoe ‘woke’ vind je jezelf eigenlijk?

“Iemand die zichzelf ‘woke’ noemt, geeft aan dat hij of zij zich bewust is van de maatschappij en wil meewerken aan een betere wereld. Ik wil graag woke zijn, maar ik ben er nog lang niet. Ik leer elke dag bij. Maar het woord heeft een nare bijklank gekregen. Net zoals feminisme gelijk werd geschakeld met mannen haten,en veel vrouwen daardoor afhaakten. Zo staat ‘woke zijn’ nu gelijk aan ‘zuur zijn’. Dat klopt gewoon niet. Laat ons die begrippen terugclaimen en ruimer invullen.

Feminisme is voor een zwarte vrouw iets anders dan voor een witte of een transvrouw. Laat er ons over nadenken, erover praten en ons er samen voor inzetten.”

Ik las een tijdje terug dat je je verheugt op een nieuwe festivalzomer. Tevreden?

“Ik geloof dat onze feestcultuur in geen tijd weer opveert. Ze voorspellen de nieuwe roaring twenties , en ik hoop dat dat klopt. Feesten, dansen en een beetje het varken uithangen: ik kijk er heel hard naar uit!”