Een onvergetelijke powwow

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

‘Wiene doet er mee van cowboy en indiaan?’ Wannes Cappelle en zijn Zesde Metaal verwoorden perfect waar ook voor mij een groot deel jeugdsentiment in vervat zit. De ene vriendenbende – met cowboyhoeden en houten geweren – riep jihaaa en pang pang. De andere wapende zich met bogen en pijlen – meestal gewoon de groene stokjes waarlangs vaders tomatenplanten groeiden – en sloeg enthousiast met de handpalm op de holle mond.

Wij kirden van plezier, maar hier in de Wind River Indian Reservation is het bittere ernst. De naam ‘reservaat’ alleen al doet me huiveren, want daarmee wordt het stuk waardeloze grond aangeduid waarnaar de indianenstammen indertijd door de regering werden verwezen. Dit weinig benijdenswaardige lot viel hen ten deel toen de kolonisten het rijke land voor zichzelf wilden. Sterker nog, in de hoop dat ze elkaar zouden uitmoorden dwong de regering vijandige stammen om samen te wonen. Pijl en boog bleken toen absoluut geen partij voor de doeltreffende revolvers.

De naam ‘reservaat’ alleen al doet me huiveren

Nu leven hier zo’n 12.000 Arapaho en een kleine 6.000 Shoshone ‘broederlijk’ naast elkaar. Ze wonen niet in tipi’s, zoals onze fantasie het wil, maar in kleine armoedige huisjes die dit gebied een troosteloze aanblik verschaffen. Dit verhaal, dat uit de mond van een vriendelijke Shoshone komt, is er een van heel wat ellende en geschonden vertrouwen. Ik moet hem bekennen dat ik eigenlijk heel weinig over die episode afweet, want ze kwam amper in mijn geschiedenislessen voor. En zelfs in de Amerikaanse schoolboeken staat ze slechts als voetnoot vermeld.

Daarom besluit ik om mijn pijlen te richten op een powwow, een vreemd klinkend woord voor een feestelijke ceremonie waar indianen van diverse pluimage samenkomen om te zingen en te dansen. Hier leer ik een aandoenlijke grootvader met een lange grijze vlecht kennen. Hij is zichtbaar blij dat ik oprecht interesse toon en vertelt me dat dergelijke powwows bedoeld zijn om de traditie levend te houden.

Ik voel me geprivilegieerd dat ik dit vanaf de eerste rij kan meemaken

“Onze schepper was zo goed om ons al die mooie dingen te geven. Mensen moeten daaraan herinnerd worden, want ze hebben de neiging nogal snel te vergeten. Jij ook. Je rijdt op je fiets door Amerika, maar straks weet je al niet meer wie wij nu eigenlijk waren. We zullen jou daar vanavond aan herinneren.”

Wanneer de Grand Entry op gang wordt getrokken, is de toon gezet voor een avond vol bezwerende gezangen en repetitieve drumgeluiden. Alle indianen zijn in vol ornaat. Vogelpoten steken uit hoofddeksels en haarbanden, en door de overvloed aan veren waan ik mij in hogere sferen. Een uitzinnige, dansende menigte vormt een explosie van kleur en geluid.

Ik voel me geprivilegieerd dat ik dit vanaf de eerste rij kan meemaken. En omdat een verhaal altijd twee kanten heeft, breng ik volgende week een bezoekje aan de verzamelde ‘concurrentie’. Dan zet ik mijn stalen ros even op stal voor een rodeo. Let the beast go!