Die Huis: aan het einde van de wereld, rechtsaf

Eric Goens verhuist het concept van ‘Het Huis’ naar Zuid-Afrika, waar een rits bekende Vlamingen zich 24 uur in zijn gezelschap laten opsluiten. Ook nu ziet het ernaar uit dat heel wat verhalen aan de ribben zullen blijven kleven, al blijft het niet simpel om de gasten te strikken. “Ik heb mijn ziel en zaligheid in Kris Peeters moeten stoppen.”

We kunnen dezer dagen niet om Eric Goens heen. Naast de herhalingen van Niveau 4, is er Bargoens en Die Huis, de Zuid-Afrikaanse variant op Het Huis. “Toevallig komt alles nu samen, maar het draait telkens om de mensen die aan bod komen, niet om mij. Ook in Die Huis blijft dat het kerngegeven. Waarom Zuid-Afrika? De magie van het andere huis was wat weg. Op den duur wisten de gasten al waar de slaapkamer zat nog voor ze binnenstapten. En net die verwondering was een belangrijke factor in het verhaal. Dat ze het gevoel hadden dat ze verbleven aan het einde van de wereld, rechtsaf. Nu zitten we daar ook letterlijk. De omgeving is bepalend voor het gesprek. De gasten zijn weg uit hun comfortzone, maar komen er tot rust. En door die tijd en ruimte te krijgen, moeten ze bijna de confrontatie met zichzelf aangaan.”

Met de handrem op

Want ook nu kunnen de gasten zich niet verstoppen, laat staan 24 uur met de handrem op praten. “Dat klopt, mijn tuin ligt vol met remblokken. Dat maakt het evenwel niet makkelijker om mensen vast te krijgen”, zegt Eric Goens.

“Ik daag u uit. Echt elke gast moest ik overtuigen. Ik denk dat Kris Peeters de wereldrecordhouder neen zeggen is. In hem heb ik echt mijn ziel en zaligheid gestopt. En Stromae heb ik opnieuw gevraagd, maar tevergeefs.”

Al ziet het ernaar uit dat het al in de eerste aflevering tranen verbijten wordt. Sabine Hagedoren sprak tot nu nog niet in het openbaar over de vroegtijdige dood van haar man vorig jaar. “Iedereen kent Sabine en echt iederéén vindt haar sympathiek. Ik denk dat er heel veel mensen een krop in de keel zullen krijgen van haar verhaal. De moed, de sereniteit die ze aan de dag legt om op zo’n integere en toch nuchtere manier daarover te praten, dat is verbijsterend mooi en sterk tegelijkertijd. Mijn bewondering voor haar is dan ook eindeloos.”

“Met deze nieuwe locatie voel ik dat er een grote zuurstoftank onder het programma zit. Maar een volgende reeks? In televisieland bestaat geen lange termijn, enkel morgen. Bovendien gaat het hard voor Het Nieuwshuis (zijn productiehuis, red.). We hebben een nieuw kantoor en straks werken we met een man of vijftien. En zelf tot rust komen? Dat doe ik nog altijd graag in Koksijde. Dan ga ik even uitwaaien, met het verstand op op nul.