De vangst van de dag

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Komende maandag maak ik de oversteek van Kentucky naar Illinois. Ik moet daarvoor de Ohio-rivier over, en daarin zwemt vis. Elke persoon die me aanspreekt eens ik voet aan land heb gezet in Illinois, heeft er de mond van vol. “Ga eten in E-Town River Restaurant! Een eethuis dat op het water drijft en waar ze de heerlijkste verse vis serveren die je ooit gegeten hebt. Van alle windstreken komen mensen ernaartoe.”

“Nog maar eens het bewijs dat elke vorm van verfijning hier zelfs met een vergrootglas onvindbaar is”

Ik bel Steven op en vertel hem dat in elk gesprek dezelfde tip aan bod is gekomen. Hij lacht en zegt dat ook hij al meermaals de naam heeft horen vallen. We spreken af aan de boorden van de rivier en zien een houten barakje op het water met het opschrift dat we zoeken. De blaffeturen en ouderwetse gordijntjes hangen er uitnodigend bij. Authenticiteit ten top, zo denken we meteen. Geen evidentie hier in Amerika, een aparte schakel vormen tussen alle burgerketens. We schommelen onszelf voorbij de loopbrug en betreden het befaamde etablissement. Echt lang hoeven we niet op de menukaart te kijken. Doe ons maar een assortiment van de catch of the day. Lekker vers. Enkele minuten later – Amerika is de onbedreigde wereldrecordhouder in zowel het opdienen als afruimen van eten – vallen onze monden open. Niet van de goesting, wel van verbazing. Op ons bord werd elke vis vakkundig een gefrituurd jasje aangemeten. Nog maar eens het bewijs dat elke vorm van verfijning hier zelfs met een vergrootglas onvindbaar is. Gelukkig beschikken we door de honger meteen wel over de beste saus, dus spelen we toch het grootste deel naar binnen.

Daarna besluiten we te doen waar Belgen goed in zijn, en stappen we het enige café van het dorpje binnen om ons feestmaal door te spoelen. Al gauw raken we aan de praat met de andere tooghangers. Gespreksonderwerp nummer een: het visrestaurant waar we absoluut eens moeten gaan eten. We gebaren allebei van krommenaas en beloven plechtig dat we hun advies ter harte zullen nemen. Morgen misschien. Of nooit meer.

Een unieke ontmoeting voor hen, want toeristen komen hier nooit

De mensen in de bar zijn van diverse pluimage, maar de hoofdvogel is toch zeker en vast wel Conrad. Deze vrolijke frans zit hier duidelijk al een tijdje. Zijn levensgezellin Dawn is er ook, en zelfs na rond(j)e 10 is de kamp niet afgelopen. We moeten mee naar hun huis, want ze raken maar niet uitgevraagd over de gebruiken van de twee rare jongens die net hun leefwereld binnenstapten. Een unieke ontmoeting voor hen, want toeristen komen hier nooit. De tientallen geweren aan hun muren zijn gelukkig puur als decoratie bedoeld. Het hek gaat van de dam wanneer Conrad een imposante waterpijp tevoorschijn tovert en er zijn dagelijkse dosis marihuana mee naar binnen trekt. Hilariteit op alle banken, maar de censuurcommissie besliste dat jullie maandag twee andere mooie verhalen te zien krijgen.