De kracht van de tattoo

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Wanneer de poorten van Yellowstone achter mij dichtvallen, ben ik in Montana aanbeland. Big Sky Country, zo wordt staat nummer acht van de TransAm doorgaans genoemd. Het is een officieuze bijnaam, maar toch is er geen letter van gelogen. De lucht in Montana is staalblauw en overdonderend mooi. Een hemelsbreed verschil met wat we kennen in België.

Leunend tegen de strakke wind, die de grijsgele grassen op de prairies geselt, ben ik onderweg naar Cameron. Niet meer dan een straat met een postkantoor. Op een schelpvormige uitsparing langs de weg staan een paar motorrijders uit te blazen. In een reflex knijp ik mijn remmen dicht. Ik doe alsof ik verdwaald ben – ook al rijd ik al minstens veertig kilometer op de enige weg die er is – en vraag of ze mij terug op het rechte pad kunnen brengen. Een kalende man komt een paar stappen dichterbij. ‘Straight on, buddy. Nog tien mijl tot in Ennis.’

O, da’s een bulldozer. Hij is het die mijn haarlijn achteruit duwt

Een tekening, net boven zijn slapen, springt in het oog. ‘Wat staat daar precies op jouw hoofd getatoeëerd?’ ‘O, da’s een bulldozer. Hij is het die mijn haarlijn achteruit duwt.’ Hilariteit alom. Gesteund door zoveel aandacht draait hij zich om en toont zijn andere tattoo, twee ogen op de achterkant van zijn hoofd. ‘Zo kan niemand me besluipen.’ Hij maakt de mop waarschijnlijk om de vijf tellen, maar bij zijn makkers zorgt die nog altijd voor lachsalvo’s die hun dikke buiken doen schudden. Ik lach hartelijk mee en bedank hen voor hun onnodige aanwijzingen.

Over mijn eigen tatoeage rep ik met geen woord. Die is persoonlijk en in tegenstelling tot heel wat van haar soortgenoten niet pronkerig bedoeld. Ze is een soort memo voor mij, een herinnering aan een moment waarop alles in mijn leven mij begon te dagen. Het was tijdens dezelfde reis die ik hier vorige week al aankaartte, zes jaar geleden intussen.

Tijdens mijn trip vanuit Canada naar Zuid-Amerika spendeerde ik vaak heel wat tijd alleen. Zo ook tijdens een flink aantal bergwandelingen in de omgeving van Huaraz, Peru. Daar was het dat ik besliste het moment te vereeuwigen. Ik stapte een tattooshop in een groezelig berghutje binnen en liet er een zwarte lijn op mijn linkeronderarm kerven. 8,2 centimeter lang en 3 millimeter breed, als verwijzing naar mijn geboortejaar (1982) en mijn leeftijd van toen (30).

Eenvoud siert de mens, zo kreeg ik tijdens mijn jeugdjaren in West-Vlaanderen al mee

De positionering links heeft te maken met mijn ideologische voorkeur, maar het is vooral de vorm – of zelfs het ontbreken daarvan – die het meeste symboolkracht in zich draagt. Een lijn. Simpeler kan niet. Eenvoud siert de mens, zo kreeg ik tijdens mijn jeugdjaren in West-Vlaanderen al mee. Iets wat ik tot op vandaag probeer door te trekken in mijn dagelijkse handel en wandel, maar waar ik vóór die reis in 2012 niet altijd vlotjes in slaagde. Daar pas vond ik de kracht om mijn inconsequente zelve achter mij te laten. Het fysieke labeur in de bergen had niet alleen mijn lijf maar ook mijn geest op scherp gezet. Mijn gedachten werden helder, en mijn levenspad tekende zich voor mij uit, in de vorm van een stom en onopvallend streepje. Rechtlijnigheid troef.