“De koers zou ik missen, de fiets mis ik al lang niet meer”

‘Belga Sport’ blikt op dinsdag 17 oktober terug op de iconische wielercarrière van Michel Pollentier uit Keiem. Velen kennen wel het verhaal van de befaamde ‘peer’, maar er is nog zo veel meer. Zijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen en in de Giro bijvoorbeeld. “Maar sinds 1984 heb ik wel niet meer op een fiets gezeten.”

Van de hemel naar de hel ging Michel Pollentier uit Keiem, die befaamde 16de juli in 1978. Hij won in de 65ste Tour de France de koninginnenrit met aankomst op Alpe D’Huez. Hij veroverde de gele trui en leek, twee jaar na Lucien Van Impe, geschiedenis te schrijven. Maar hij werd uit de koers gezet toen bleek dat hij een dopingcontrole probeerde te omzeilen met een peertje – dat later een condoom bleek te zijn – met zuivere urine. Maar in Belga Sport brengen ze méér dan de peer. Ze belichten de hele carrière van Pollentier, met onder meer zijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen in 1980 en in de Giro in 1977, op het moment dat zijn tweede zoon werd geboren.

“Ik ben heel content over de reportage, ja”, aldus de intussen 66-jarige Michel. “Ik heb er ook niet over getwijfeld, vooral omdat ze zeiden dat ze niet specifiek over Alpe D’Huez zou gaan. Ook leuk is dat de reportagemaker er mij absoluut in wilde, omdat zijn vader blijkbaar vroeger een hevige supporter van mij was. Of ik het zie als een eerherstel? Ik vind het wel tof dat ik aan bod kom, laat me het zo stellen. Het doet me vooral plezier om te zien hoe ze mijn fietspositie toelichten en hoe de andere gasten terugkijken op die periode. Maar natuurlijk kan je niet om die bewuste dag heen. Dat is ergens logisch. Je kan dat feit ook moeilijk wegcijferen of ontkennen. Ik heb er geen moeite mee, nooit gehad ook. Ik heb indertijd ook meteen bekend en mijn fout toegegeven. Je moet dat een beetje zien in de geest van die tijd. Je moet ook niet altijd de schuld bij anderen zoeken. Dat ik mijn verantwoordelijkheid heb opgenomen werd wel altijd geapprecieerd door pers en publiek. Het is wel een smet op mijn carrière geweest. De gele trui die ik toen kreeg op het podium, moest ik niet afgeven, maar die hangt nergens uit. Ik hecht er ook niet genoeg belang aan om die in mijn huis op te hangen.”

Op vandaag is Michel nog nauw betrokken bij het koersgebeuren. “Vooral dan bij de administratie van het wielerteam EFC-LR-Vulsteke. Ik word op wedstrijden ook nog regelmatig aangesproken, vooral door leeftijdsgenoten. De jonge gasten die er zijn, herkennen mij ook, maar buiten het wielermilieu minder. Zelf zit ik niet meer op de fiets sinds 8 oktober 1984. Vorig jaar heb ik nog een splinternieuwe fiets gekocht, maar in februari van dit jaar heb ik die weer verkocht zonder er een meter mee te rijden. De koers zou ik wel missen, maar de fiets zelf mis ik niet, nee.”