De grote leegte

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Ik ben in Newton. Een stad in Kansas die eindelijk nog eens die naam waardig is. Naast een vliegveld, musea, scholen en een bibliotheek is er zowaar ook een fietswinkel gevestigd. The Newton Bike Shop is mijn allerlaatste kans om mijn al hard op de proef gestelde vehikel nog eens goed op punt te zetten alvorens ik de grote leegte van Western Kansas intrek. Uitbater James is formeel: “De Great Plains zijn een gigantisch prairie- en steppegebied. De komende vijf dagen zal je amper een plaats vinden waar schaduw is. Er is zo goed als geen telefoonbereik en je zal het soms uren zonder mensen moeten stellen.”

Qua iemand de moed ontnemen is James met brio geslaagd. Onder een loden zon en met evenveel lood in de schoenen trek ik mij moeizaam op gang. Het is 38 °C. De prairiewind blaast als een haardroger op zijn hoogste stand en mijn zweet zoekt zich een weg langs rug en bilnaad naar beneden. Ik puf en hijg dat het een lieve lust is. De kronkelwegen in mijn gedachten staan in schril contrast met de lijnrechte sporen van de ellenlange goederentreinen. Wanneer er sporadisch eens een auto of truck passeert, toetert men steevast en gaat er een vragende duim omhoog. Solidariteit is een must hier, want in deze lege wereld zijn geen zekerheden. Me overgeven aan de natuurgrillen en geloven in de goedheid van de mensen. Meer kan ik hier echt niet doen.

“Er is zo goed als geen telefoonbereik en je zal het soms uren zonder mensen moeten stellen”

De diners in de zo goed als lege dorpen dienen dan ook eerder als restauratieplaatsen waar de gehavende reizigers door uiterst zorgzame diensters met sappige rundersteaks worden opgelapt.

Western Kansas heeft iets surreëels. Als een film. Voor mij voelt dit als een roadmovie, voor anderen ongetwijfeld als horror. In dit desolate landschap maal ik dagenlang en onafgebroken mijn kilometers. Bijna synchroon maalt mijn hoofd mee. Ik ga vrijwel constant in gesprek met mezelf. Deze staat is een aanslag op je brein. Het is vechten. Maar op een gegeven moment stopt dat. Dat is het moment waarop je echt aan het reizen bent, waarop je plaats en tijd vergeet. Hipsters zouden zoiets mindfulness noemen.

“Solidariteit is een must hier, want in deze lege wereld zijn geen zekerheden”

En toch. Hoe langer je hier door dit ontembare landschap rijdt, hoe meer je je gaat afvragen wie hier in godsnaam komt wonen. Die vraag krijgt een antwoord wanneer ik een rustpauze houd aan een speelpleintje in een betekenisloos dorpje. Vier tieners op een schommel schijnen er met hun verveling geen blijf te weten. “Mijn broer en ik woonden vorig jaar nog in New York City, maar we zijn er vertrokken omdat het er te gevaarlijk werd. We woonden in een gangsterwijk”, vertelt de oudste van het viertal. “Hier is het vredig, maar ook ongemeen saai. En eerlijk. Ik had in mijn leven nog nooit zoveel witte mensen gezien.” Rashawn schudt neerbuigend het hoofd. “En dat werkt dus ook in twee richtingen. Wij worden hier vaak scheef bekeken omdat we zwart zijn.” Hier? Waar de boze wereld zo veraf lijkt? De onveiligheid in een gangsterwijk in New York of racisme in een lege wereld? Voor Rashawn en zijn gezin is het geen keuze maar hun lot.