De grootste mafketel van Amerika
De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
Ik ben in Sisters, Oregon en drink een latte in de Suttle Tea. Een schaars rustmomentje, dat ik benut om het vervolg van mijn route uit te stippelen.
Wanneer ik na een kort gesprekje met de serveerster de deur van het koffiehuis achter mij dichttrek, word ik aangesproken door een man aan de overkant van de straat. Zijn lange haar wappert onder een versleten petje en hij heeft een verwilderde baard. Een paar lagen truien en jassen geven aan dat William waarschijnlijk veel tijd op straat doorbrengt. Wanneer ik op hem afstap, begint hij keihard op de stalen lantaarnpaal die naast hem staat te kloppen. Hij wauwelt een onsamenhangend verhaal over een dorp dat in die paal is gebouwd. Het doet me twijfelen of hij nu dronken dan wel high is. Om het gesprek enigszins richting te geven vertel ik hem dat ik uit België kom.
De grootste mafketel hielden de Amerikanen in de wachtkamer tot op het laatst
“Beeeelgië? Stellaaaa! Stellaaaaaa!”
Hij roept het met overslaande stem, zodat iedereen in Sisters het kan horen.
Voor aanvang van mijn trip werd ik meermaals gewaarschuwd dat ik best wel eens wat geflipte mensen zou kunnen tegenkomen, maar de grootste mafketel hielden de Amerikanen in de wachtkamer tot op het laatst.
Toch is de spontane associatie die William maakt met mijn land van herkomst nog lang niet zo gek. De liefde voor de Belgische bieren is in de Verenigde Staten niet nieuw. De microbrouwerijen schieten hier als paddenstoelen uit de grond, en allen doen ze verwoede pogingen om the real Belgian deal te imiteren. Af en toe zijn die pogingen zelfs heel verdienstelijk te noemen, maar om mee te spelen met de grote jongens is het volgens mij toch nog net iets te vroeg. Vooral de populariteit van IPA of India Pale Ale is iets wat er bij mij niet ingaat. De overdaad aan hop houdt me ervan weg.
Op gezette tijdstippen snak ik hier wel naar een trappist van bij ons. Een schuimende beloning na afloop van een rit is dan ook een klassieker onder fietsers. Banden met kameraden worden gesmeed en verhalen worden al een eerste keer aangedikt.
William ziet me mijmeren en brengt me terug in de realiteit. Zijn realiteit, bedoel ik dan.
“Heb je drugs bij je?”, vraagt hij.
“I’m on a natural high“, zeg ik met een glimlach.
Een schuimende beloning na afloop van een rit is dan ook een klassieker onder fietsers
Schuddebollend sloft hij weg, terwijl ik nog wuif als een gek.
In de Garden RV Resort, de camping waar Steven me opwacht, leggen we de laatste hand aan de route voor morgen. De Pacific nadert, en we klinken op wat al was en op wat nog komt. Met net die ene Bud Light te veel wordt het uiteindelijk toch nog zwaar. Noodgedwongen stel ik me in op een korte nacht. Vlak voor ik in slaap val, hoor ik een echo in de verte: “Stellaaaaaaa!”
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier