Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Voor mijn eerste communie kreeg ik van mijn grootouders een blinkende rode fiets cadeau. Er helemaal van overtuigd dat erop leren rijden een fluitje van een cent zou zijn, stond ik de volgende dag te trappelen van ongeduld. Opa hield mijn tweewieler stevig vast en ik begon te peddelen. Maar zodra hij mij losliet, sloeg ik in blinde paniek en viel met een stevige smak op de grond. Na ettelijke vruchteloze pogingen stonden mijn knieën vol schaafwonden en was ik er volledig klaar mee. Bang en boos was ik; bang dat ik het nooit zou leren en boos op mijn opa, op mijn fiets en op de hele wereld.
Mijn vriendjes koersten al rond dat het een lieve lust was. Ik wou niet voor hen onderdoen en stond ook elke dag stoer mét mijn fiets op straat. Ik zat op de buis, mijn twee voeten bleven veilig op de grond. Maar vroeg of laat riep er wel iemand: “Wie gaat er mee naar het crossbosje?” en iedereen racete weg. Ik bleef alleen achter. Te trots om te voet te gaan, maar te veel schrik om te fietsen, ‘wandelde’ ik hen achterna met mijn stalen ros tussen mijn benen.
Uiteindelijk kreeg ik het fietsen toch onder de knie en dat gevoel dat je sneller vooruitgaat dan dat je kan lopen, was sensationeel. Vanaf dat moment was er geen houden meer aan. Koersen op een zelfaangelegd parcours in de bossen, metershoge sprongen over een zelfgebouwde schans, tegen een rotvaart een heuvel af… Natuurlijk ben ik nog een paar keer stevig gevallen, maar zonder – merkbare – blijvende schade.
Vanaf het eerste middelbaar fietste ik elke dag, door weer en wind, naar het college en naarmate mijn puberteit vorderde, werd mijn fiets meer en meer de sleutel naar zelfstandigheid en vrijheid. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om op mijn 16de verjaardag mijn spaarcenten uit te geven aan een brommer. Daar zag ik het nut niet van in, ik had toch een fiets? Naar zee met vrienden, een avondje cinema of iets gaan drinken in ‘t stad: altijd met de fiets, dat was een evidentie.
Tot ik begon te werken… Dan leek de auto opeens veel sneller en praktischer te zijn. Jammer, want ik fiets nog altijd heel graag. Het maakt geen lawaai en je gaat snel genoeg om veel te zien en langzaam genoeg om overal 100 % van te genieten. Haren in de wind, een met de natuur en peddelen maar. Maar oude liefde roest niet. Dus is Toernee Pedal, het initiatief van Krant van West-Vlaanderen, misschien wel de perfecte aanleiding om dit weekend weer in het zadel te kruipen. Nu maar hopen dat het klopt dat je fietsen nooit verleert!
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier