De eieren van Page

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

De wereld veroveren als sportheld. Voor veel jongeren hier is dit hun American Dream. Vaak tegen beter weten in, zo maakt de aflevering van komende maandag nogal snel duidelijk. Een niet bepaald afgetrainde tiener spreekt met dollartekens voor de ogen over een toekomstige carrière in de NFL. Hij heeft net als heel wat leeftijdsgenoten gekozen voor American football, iets waar wij Europeanen niet zo veel uitstaans mee hebben, maar waar hier alle bars en restaurants een of meerdere televisieschermen aan ophangen. Ik leg een volslagen voetballeek gemakkelijker uit wat buitenspel is, dan dat ik de regels van Amerika’s sport nummer een aan zijn verstand kan brengen.

Basketbal en baseball vervolledigen de top drie van de populariteitslijst. Met laatstgenoemde sport heb ik persoonlijk het minste voeling. Niet zonder reden, zo blijkt. Wanneer ik namelijk een kruidenierszaakje binnenwandel en met eigenares Page aan de praat geraak, vertrouwt ze me toe dat ze er een wel heel aparte manier op nahoudt om onwelkome gasten af te schrikken. Een blauwe baseballknuppel voor de mannen met slechte intenties, een roze voor de meisjes. Page is een stuk in de zestig, maar straalt nog veel daadkracht uit.

Het typeert de grensstreek tussen Virginia en Kentucky volledig, en dit aandoenlijke winkeltje in het bijzonder. Terwijl Page blijft doorbomen over hoe je hier als vrouw je mannetje moet staan, valt mijn blik op een grote glazen pot die op de toonbank staat. Er drijven roze eieren in. ‘Pickled eggs’, zo lees ik. Uitnodigend ogen ze allerminst, maar sinds mijn vorige trips heb ik mij voorgenomen altijd te proeven waar de lokale bevolking verzot op is.

Zo at ik in het Noord-Zweedse Luleå surströmming, een traditioneel gerecht dat uit gefermenteerde Oostzeeharing bestaat. De geur is nauwelijks te harden, maar spreek er een Zweed over aan en het water komt hem in de mond. In combinatie met een met boter besmeerd stukje tunnbröd (licht gezoet Zweeds platbrood), zure room, ajuin en wat amandelvormige Zweedse aardappeltjes staat het in het Hoge Noorden geboekstaafd als een ware delicatesse. Wil je echter weten wat er gebeurt als je die rotte vis zonder alle bijhorende ingrediënten naar binnen werkt, tik dan op YouTube ‘surströmming’ in en je weet genoeg.

Hardleers als ik ben, wil ik mij uiteraard ook eens aan zo’n gepekeld ei bezondigen. Page vist er eentje uit de pot, strooit er wat zout op en presenteert mij de kunstmatig uitziende bol op een vorkje. “Ik denk niet dat je het zal lusten”, geeft ze me tussen haar tanden nog vlug mee. “We zien wel”, denk ik bij mezelf en ik zet mijn tanden in het roze ei. Na twee tellen voel ik een eerste oprisping. Geen sprake van dat ik me nog aan een tweede hap zou wagen. De walgelijke smaak dwingt me tot opgave, en even later zelfs tot overgave. Gelukkig kan ik net op tijd naar buiten rennen. “Ik zei het je toch”, roept Page met hoge stem. “Nu kan je nog altijd niet zeggen dat je ooit een gepekeld ei gegeten hebt.” “Mij een zorg”, lieg ik mezelf voor, want ik weet nu al zeker dat ik de beker – hoe giftig ook – een volgende keer alweer niet aan mij zal laten voorbijgaan.