Ann Van Elsen: “Ik pel mijn laagjes weg, als bij een ajuin”

Veel toepasselijker kon het niet, daar op een bankje op het binnenplein van Plopsaland, maar Ann Van Elsen vergelijkt het leven en de liefde graag met een pretpark. “Toen ik jong was, kon een attractie niet hoog en rap genoeg gaan. Hoe harder over de kop, hoe beter.” Ze stapt nog altijd graag in de rollercoaster, maar niet voor ze de gordel heeft gecheckt. En wat ze onderweg leerde, schreef ze neer in Blend, een boek met haar eigen tips, voor het leven en de liefde.

Als we Ann Van Elsen op zondagmiddag verwelkomen aan de ingang van Plopsaland ziet ze er niet uit alsof ze al om vijf uur uit bed is gerold. Want dat doet ze wel degelijk elk weekend om op tijd in Brussel te geraken, waar ze radio maakt bij Joe. En dat vindt ze niet eens lastig. Ze doet graag radio, vertelt ze. En dat kan ze intussen weten, want Ann doorzwom heel wat watertjes sinds ze in 2002 Miss België werd en van de weeromstuit dacht dat ze dan maar ‘iets in de media’ zou gaan doen. “Maar mocht ik kunnen herbeginnen, dan zou ik die mediacarrière toch iets beter plannen”, lacht ze. “Ik was een student met weekendjobs. Plots miss worden gooide mijn leven overhoop. Ik nam allerlei opdrachten in de media aan, zonder veel nadenken. Eens ik mijn diploma handelswetenschappen op zak had, zou ik wel een serieuze job zoeken. Ik liet me gewoon alles wat erbij kwam zo’n beetje welgevallen”, kijkt ze terloops terug op die tijd. Als ze het toen al een beetje heeft uitgehangen, dan is dat toch al een hele tijd geleden. Gedane zaken nemen geen keer, klinkt het ferm. Vandaag zit ze hoorbaar wel goed in haar vel.

En zelfs een namiddagje pretparken neemt ze er dan graag bij, voor de kinderen. Doorgaans gaat het gezin tijdens weekends al eens samen fietsen of wandelen, een pannenkoek eten, Gent of Brugge bezoeken… “Maar eigenlijk plannen we zelden bewust gezinsuitstappen in”, vertelt ze. “Gewoon omdat de kinderen tijdens het weekend al zo veel te doen hebben. June speelt mee in musicals en gaat paardrijden, Jackie gaat turnen… Ik merk dat kinderen ook rustmomenten nodig hebben, waarbij niets moet en ze gewoon wat in de tuin kunnen spelen.”

Ik leerde tranen zien als smeltwater waar de pijn geleidelijk aan in oplost

Pretparkbezoekjes zijn al helemaal zeldzaam op de gezinsagenda, en dat zorgt die zondag in Plopsaland alleen maar voor extra enthousiaste kinderen. De vierjarige Jackie spurt in geen tijd dwars door de fonteinen op het binnenplein, met alle gevolgen van dien. Mama koopt haar een droog T-shirt, papa schuift coronaproofgewijs aan om haar aan de begeerde suikerspin te helpen. De al wat oudere June, dochter van Ann en haar ex-man en voormalig profvoetballer Gunter Van Handenhoven, pakt de tocht door het pretpark meer doordacht aan. Ze wandelt aan de hand van pluspapa Filip het park in, bedachtzaam om zich heen speurend. Ze weet precies welke attracties ze vandaag zeker niet wil missen. Een mooi gezin lijken ze. En dat zijn ze ook. Niet dat dat vanzelfsprekend is. Ze hebben een hele weg afgelegd, hindernissen en valkuilen inbegrepen. Een ook voor veel anderen herkenbaar parcours van houden van, kinderen krijgen, scheiden, opnieuw verliefd worden en leren omgaan met de nieuwe samenlevingsvormen waar dat allemaal toe leidt.

En daar besloot jij een boek over te schrijven, ‘Blend’. Een ei dat je kwijt móést na je eigen scheiding?

“Ik wilde vooral een boek schrijven waar mensen die in die situatie belanden iets aan hebben. Een boek waar ik zélf iets aan gehad zou hebben de eerste maanden na de scheiding. Want ik weet ook wel dat de echtscheidingscijfers hoog zijn, maar toch voelde ik me toen enorm ‘alleen op de wereld’. Het boek is allerminst een pleidooi om te scheiden, want er zijn veel manieren om een relatie wél door woelige tijden te loodsen. Maar als die uitgeput zijn en je de feiten onder ogen moet zien, is het goed om terug te kunnen vallen op ervaringen van anderen en te lezen of horen hoe zij het aanpakten.”

Het boek gaat over scheiden maar ook over opnieuw beginnen, al of niet in een nieuw samengesteld gezin.

“Precies. Mensen die uit elkaar gaan, hebben de neiging om zich in al hun pijn alleen op zichzelf en hun eigen problemen te focussen. En daar zijn de kinderen dan al te vaak de dupe van. De boodschap om ondanks alles constructief te blijven samenwerken in het belang van de kinderen stond voor mij boven alles. En dat niet alleen tegenover je eigen kinderen maar ook die van een mogelijke nieuwe partner. Want wat er ook fout zit tussen de volwassenen, de kinderen hebben al helemaal niet gevraagd om al die moeilijkheden. Hou hun zorgen en problemen dus net zo goed voor ogen als die van jezelf. En nee, ik vertel daarmee niets nieuws. Maar dat lezen en er eens goed over nadenken, dat kan helpen.”

Wat heeft jou dan toch door je echtscheidingsproces geholpen?

“Wat zeker niet hielp, was dat ik aanvankelijk mijn emoties wegduwde. Je gaat wel degelijk door een rouwperiode, waarbij je niet een persoon begraaft, maar wel een relatie. Dat het verkeerd afliep, deed mijn zelfvertrouwen geen deugd, in mijn hoofd had ik gefaald. Het duurde ook een hele tijd vooraleer ik voor mezelf kon toegeven dat het écht voorbij was. Ik kreeg het woord ‘scheiden’ niet over mijn lippen. Het heeft dus tijd gekost om die fases te doorlopen, maar het is de enige manier. Je emoties blijven negeren zorgt er alleen maar voor dat ze later onverminderd terugkeren. Alsof ze van je eisen dat je ze verwerkt. En tranen horen daarbij, veel tranen… Ik leerde ze beschouwen als smeltwater waar de pijn geleidelijk aan in oploste.”

“Ik ben toen dikwijls in bed gekropen in de hoop dat mijn leven de volgende ochtend een jaar verder gespoeld zou zijn… Helaas. (lachje) En toch heb ik me ook vrij snel gerealiseerd dat het niet goed was om te blijven hangen bij wat ik kwijt was, maar beter kon focussen op wat er wél nog was. Ik leerde mijn verdriet in perspectief plaatsen en de verhouding met mijn ex-man anders bekijken. Onze liefdesrelatie was er niet meer, maar we hadden nog altijd wel een relatie als ouders van June. En die moeten we in haar belang in stand houden.”

Je ging er toch ook een tijdje fysiek aan onderdoor.

“Dat is zo. Als het mentaal slecht gaat, stort je veelal ook fysiek in. Daar ben ik gelukkig op tijd doorheen geholpen met tijdelijke medicatie. Het voelde echt letterlijk alsof mijn hart brak. Maar ook daar moet je doorheen, om uiteindelijk te beseffen dat je je niet kunt blijven wentelen in zelfmedelijden. En dan moet je jezelf inderdaad even dwingen om opnieuw kleren aan te trekken en de deur uit te gaan. En dankbaar te zijn over al wat wel positief is.”

Stilaan ben ik écht mezelf en durf ik daar naar te handelen

Scheiden wordt ook vaak in termen van schuld beslecht.

“Jammer genoeg, want scheiden is volgens mij nooit de schuld van slechts één partij. Als een relatie fout loopt, zijn daar van weerskanten redenen voor. Wie schuld heeft waaraan: die vraag heeft geen zin. De enige met wie je voort moet in het verhaal is jezelf. Ik heb daar hulp van een therapeut bij gekregen, en ben mezelf van daaruit ook op andere vlakken meer gaan ontwikkelen. Dat heeft me goed gedaan en ik zal het ook blijven doen.”

“Uit de scheiding van mijn eigen ouders leerde ik bovendien dat elkaar met de vinger blijven wijzen ook voor de kinderen nefast is. Een kind moet kunnen opkijken naar een ouder. Dus wat je partner je volgens jou ook heeft aangedaan, blijf daar niet naar verwijzen. Het is niet omdat je man je bedrogen heeft, dat hij een slechte vader is. Als kind bleef ik maar verwijten over mijn moeder horen, waardoor een normale band tussen haar en mij alsmaar moeilijker werd. Mijn eigen moeder graag zien werd een soort taboe. Dat wilde ik mijn kind niet aandoen.”

Een mens vraagt zich af waarom jij handelswetenschappen koos en geen psychologie?

“De menselijke gedragingen boeien me enorm, maar de stap zetten naar echte studies daarover is me momenteel te groot.

Ik pretendeer ook allerminst dat mijn boek een wetenschappelijke grond heeft, het bevat alleen ervaringen en tips uit mijn leven. En soms vraag ik me inderdaad af waarom ik niet voor een richting als psychologie koos. Maar ik vroeg me destijds gewoon niet af wat ik wilde doen met mijn leven. Ik wilde bij mijn vriendinnen zijn, en als die in Brussel gingen studeren, ging ik mee. De persoonlijkheid die ik zo ontwikkelde, bestond uit de snippers die ik oppikte bij mensen naar wie ik opkeek, met wie ik een band had. Nu ik ouder word, begin ik alle laagjes die ik op die manier opbouwde geleidelijk aan weer weg te pellen. Als een ajuin. Zo kom ik stilaan toch tot de kern, tot wie ik echt ben, en durf ik daar hoe langer hoe meer naar te handelen en te spreken.”

Je bent intussen opnieuw getrouwd, nu met Filip. Het vertrouwen in de liefde was je dan toch niet kwijt?

“Neen! En ik heb er ook nooit aan getwijfeld. Ik geloof in het goede in de mens, in de nuance ook. Niets is zwart-wit in het leven. Niet eens zo lang na de scheiding stelde een vriendin Filip en mij aan elkaar voor. Dat voelde eerst wat raar, maar voorzichtig groeiden we naar elkaar toe. En ja, het was anders dan voorheen. Ik ben vroeger tot over mijn oren verliefd geweest, waarbij alle ratio overboord ging en ik mezelf compleet wegcijferde om toch maar te voldoen voor de ander. Bij Filip zit het zowel in mijn hart als in mijn hoofd goed. Ik kan van hem houden en tegelijk mezelf zijn.”

Hoe legde je de puzzel met een kind uit je eerste huwelijk, een uit je tweede, en een pluszoon van twintig?

“Dat was pittig. En ook daar onze weg in vinden heeft tijd gevraagd. Maar gelukkig heeft Lewis, de nu 21-jarige zoon van Filip, zich nooit afgezet tegen onze relatie. Ik herkende mezelf in hem, een pleaser, en misschien komt het net daardoor dat we goed met elkaar konden praten. Eens we een nieuw gezin vormden, deed hij er alles aan om het iedereen naar de zin te maken. Hem hebben we dus moeten leren dat hij ook voor zichzelf mocht opkomen. En ik heb moeten leren net als Filip dat de dynamiek, de belangen ook, in een nieuw samengesteld gezin anders liggen dan in een klassiek gezin. Want je moet wel degelijk ook rekening houden met de waarden en normen van de andere ouders. Ik mag Lewis bemoederen en verzorgen, maar moet ook op tijd beseffen waar de grens van die rol ligt.”

Net zoals een journalist op tijd moet beseffen waar de grens ligt van het geduld van twee jongedames in een lonkend pretpark. “Mamá! Kom je nu éíndelijk mee het park in?”

Ann Van Elsen (40) groeide op in Mol. Ze studeerde handelswetenschappen maar haar verkiezing tot Miss België loodsten haar de mediawereld in. Ze werd model, presenteerde verschillende tv-programma’s en is momenteel een van de programmamakers bij radiozender Joe.

Ze trouwde in 2008 met oud-voetballer Gunter Van Handenhoven met ze een dochtertje, June (10) heeft. Het koppel scheidde in 2012; vijf jaar later trouwde ze opnieuw met Filip De Snoeck met wie ze ook een dochter heeft, Jackie-Lou (4).

Over het leven na een scheiding en in een nieuw samengesteld gezin – Ann heeft ook een pluszoon, Lewis (21) – schreef ze recent het boek ‘Blend’.

.