Amish in Kentucky

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die volgende week in Iedereen Beroemd te zien zijn.

Camera’s trekken aan, maar schrikken net zo vaak af. In de aflevering van komende maandag krijg ik mijn beelden niet bepaald cadeau.

Ik bevind me op dat moment nog steeds in Kentucky, de staat die uitblinkt in buitenissigheid. Op de parking van een supermarkt ontwaar ik naast de blinkende SUV’s plots een zwarte koets met paard. Het beeld is zo absurd dat ik meteen de omgeving scan, op zoek naar de eigenaars. Een man met strohoed en een vrouw met zwarte kap komen op dat moment mijn richting uit. De nieuwsgierigheid is bij beide partijen gewekt en plots begint het mij te dagen: het koppel behoort tot de Amish.

“Hi there”, roep ik enthousiast. De glimlach die ik van beiden in ruil terugkrijg, is vriendelijk en gemeend. Tot ze mijn camera in de smiezen krijgen. Ze verstarren even en fronsen de wenkbrauwen.

“Ik lees geen kranten, want ik hou niet zo van lezen. Af en toe vang ik wel iets op”

Eigenlijk willen Amish helemaal niet gefilmd worden. Dat laat de strenggelovige en traditioneel levende gemeenschap nu eenmaal niet toe. Alle moderne technologie is voor deze mensen taboe. Geen auto’s maar koetsen dus, en ook elektriciteit beschouwen ze als overbodige luxe. Ze zweren bij plattelandskledij uit de negentiende eeuw, en maken me door hun aparte voorkomen van meet af aan gefascineerd. Ze stralen een soort vredige rust uit, als reactie op de jachtigheid die onze maatschappij al een hele tijd domineert. De man schudt me de hand. “Hallo, ik ben Danny, en dit is mijn vrouw Fanny.” Ik onderdruk mijn lach en verduidelijk voor hen mijn Amerikaanse avontuur. Met een paar kleine weetjes over Belgische trekpaarden verzeker ik me definitief van hun sympathie. Het licht gaat op groen, dat van mijn camera op rood.

Wat me het meeste intrigeert, is hun kennis over de wereld van vandaag. Danny trekt zijn schouders op. “Ik lees geen kranten, want ik hou niet zo van lezen. Af en toe vang ik wel iets op. Zo weet ik bijvoorbeeld wel als er ergens een oorlog gaande is”, vertelt hij gelaten.

De wereld van de Amish is klein en altijd offline. Likes en shares kennen ze niet, irritante woorden als yolo en epic evenmin. In een land vol popiconen is slechts één Madonna van tel: de moeder van Jezus.

“Jullie zullen nog niet zo rap ten prooi vallen aan een burn-out”

Het sprookjesachtige leven van Danny en Fanny speelt zich af op het land en aan de stoof. Tien jaar zijn ze intussen samen, en eigenlijk zijn ze zelfs verre familie van elkaar. “Hier wonen om en bij de zeshonderd Amish. Het is dan ook niet meer dan logisch dat je elkaar goed kent. Maar ook met de gewone Amerikanen hebben we de jongste jaren steeds meer contact. Sommigen van ons werken zelfs voor hen om nog wat extra geld te verdienen“, verduidelijkt Danny. Fanny knikt alleen maar en lacht.

“Jullie zullen nog niet zo rap ten prooi vallen aan een burn-out”, zo merk ik met een knipoog op. Het koppel staart me onbegrijpend aan. “Lange uitleg”, zeg ik om er rap van af te zijn.

Wie is nu beter af? Wij die alles lezen en willen beheersen, of zij die zich hullen in onwetendheid en de wereld laten passeren. Het antwoord zal zoals steeds wel ergens in het midden liggen. Ik heb in ieder geval weer bijgeleerd, en daarvoor alleen al ben ik toch graag een kind van mijn tijd.