“Als vriendinnen zijn we naar elkaar toe gegroeid”

De omgeving? Het avontuur? De spannende race? Nee, hoor. Er zijn slechts twee goeie redenen om naar ‘Peking Express’ te kijken: Laura Cardoen (27) en Ann-Sophie Lemahieu (25). Twee vriendinnen, politieagenten én heerlijke flapuiten.

Ann-Sophie Lemahieu (25) is van Wevelgem afkomstig, waar ze ook woont. Laura Cardoen heeft roots in Gullegem, maar woont nu ook in Wevelgem. Ann-Sophie is al twee jaar politie-inspecteur in de zone Ieper, terwijl Laura al vijf jaar aan de slag is in de zone Grensleie. Daarvoor studeerden ze allebei maatschappelijk werk. Er waren dan ook nogal wat raakvlakken toen ze elkaar eerder toevallig tegen het lijf liepen in ‘t Bankske, een café in Wevelgem, zo’n tien jaar geleden. De twee vriendinnen trokken nog nooit eerder samen op reis, maar toen ze vernamen dat het programma Peking Express na bijna tien jaar terugkeerde, twijfelden ze geen seconde. “Ik heb dat indertijd heel fanatiek gevolgd”, weet Ann-Sophie. “Als ik ooit iets voor televisie wilde doen, was het dit. Daarvoor wil ik wel nog eens met mijn kop op tv komen.” (lacht)

Afgelopen najaar stapten de twee voor een maand het vliegtuig op richting Vietnam, Laos en Cambodja. Die landen moeten ze, samen met vijf andere koppels, zo snel mogelijk zien te doorkruisen. Als ze de eerste zijn, mogen ze een opdracht uitvoeren. Winnen ze die, dan verdienen ze geld en mogen ze al zeker verder reizen. Maar vervoer, eten én een slaapplaats moeten ze volledig zelf zien te regelen, met een budget van amper één euro per dag. Vanaf de eerste minuut is het duidelijk dat het geen plezierreisje wordt, maar ronduit slopend. “Er was letterlijk en figuurlijk geen tijd om er veel bij stil te staan”, weet Laura. “Ik heb vooral afgezien van die blakende zon. Ik denk dat ik wel drie keer een zonneslag heb gehad. Los daarvan zijn we allebei eigenlijk niet ziek geweest. Het was wel aanpassen. Ik ben erg op mijn hygiëne gesteld. Op reis was dat niet zo simpel. Sinds ik terug ben, vindt mijn omgeving wel dat ik versoepeld ben. Ik durf al weer eens een gevallen koekje van de grond op te rapen.” (lacht) Bij de pakken blijven zitten, was nooit een optie. “Hoelang het geduurd heeft voor we gebleit hebben? Niet. Geen enkele keer, denk ik.” Laura knikt. “Bovendien hebben we al ergere dingen meegemaakt dan dit. We kunnen al wat relativeren. Na een tegenslag zitten we niet meteen in zak en as. Maar we gingen er wel voor. Als vriendinnen zijn we ook naar elkaar toe gegroeid. Het werd een onvergetelijk avontuur.“