Ines Schweiger (46) is nog altijd beste maatjes met haar ex Herr Seele. Ze is zijn rechterhand, restaureert piano’s en kleurt ‘Cowboy Henk’ in. Maar na zijn scheve schaats bloeide Ines open met haar nieuwe partner en zoon van bijna acht. “Peter was nogal dominant. Met Hendrik is het heel anders. Hij doet zijn ding en ik doe mijn ding. We laten elkaar vrij en appreciëren elkaar.”
“Ik ben nog nooit eerder op de Mercator geweest”, vertelt Ines bij aankomst. “Zeevaart interesseert me nochtans. Ik heb veel boeken over de 18de-eeuwse en vroegere ontdekkingsreizigers. Ik las ooit Schateiland van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson. Nadien verslond ik al zijn verhalen. Stevenson reisde veel en vestigde zich, vanwege zijn zwakke gezondheid, op een eiland in de Stille Zuidzee. In zijn spoor begon ik ook andere oude reis- en avonturenverhalen te verzamelen.”
Kom je zelf uit een maritieme familie?
“Dat weet ik niet. Mijn vader is Duitser, mijn moeder is een West-Vlaamse en heet Ramman, een naam met Spaanse oorsprong. Later wil ik wel eens stamboomonderzoek doen. Ik ben geboren in Duitsland, in het Zwarte Woud. Mijn ouders scheidden toen ik zeven was. Mijn moeder keerde met mijn broer en ik terug naar België en vestigde zich in Zedelgem. Toen ik mijn middelbaar volgde aan de kunstacademie in Brugge, ging ik uit in Oostende. Ik leerde Peter kennen en bleef hier plakken.”
Jouw naam ‘Schweiger’, zegt dat iets over je karakter?
“Zeker. Ik ben niet zo’n grote babbelaar. Een interview als dit, vroeger zou ik dat helemaal niet gedaan hebben. Maar intussen sta ik er al meer open voor.”
“Een interview als dit zou ik vroeger nooit gedaan hebben”
Jouw partners, vroeger Peter en nu Hendrik, zijn wel erg communicatief.
“Tegenpolen trekken elkaar aan hé. Bij Peter is het misschien extreem. Hij is extremer geworden in zijn gebabbel. In het begin dat ik hem kende, weigerde hij interviews te geven. Niet omdat hij zo stil was, meer uit principe denk ik. Maar nu is dat alleszins niet meer het geval. Hendrik is iemand die volk rond zich nodig heeft. Hij gaat op café om met mensen te kunnen praten. Mij zegt dat minder. Ik vind het soms eens leuk, maar Hendrik heeft er echt nood aan. Ik ben meer op mezelf, altijd geweest.”
Je volgde een kunstopleiding. Doe je daar iets mee?
“Dat was in mijn humaniora, tot mijn 18 jaar. Het was een algemene opleiding, met schilderen, grafiek, drukkunsten… Maar ik heb niet verder gestudeerd. Ik kende Peter al sinds mijn 16de en ben na mijn 18de meteen in de piano’s gerold. En ik begon de strips van Cowboy Henk in te kleuren.”
Stem jij ook piano’s, zoals Peter?
“Stemmen doe ik niet. Ik wilde het ooit leren, maar door mijn zwangerschap en de geboorte van onze zoon was het niet meer te doen. Ik restaureer wel historische piano’s, al staat dat nu op een laag pitje omdat we vooral met Cowboy Henk bezig zijn. Nu kan je daar een opleiding voor volgen, maar toen wij startten, stond het nog in zijn kinderschoenen. Ik heb me er op toegespitst en alles aan mezelf geleerd. Moderne piano’s volgen dezelfde standaarden, maar piano’s van voor 1950 kunnen erg verschillen. Wij gaan niet zover om piano’s waarvan het hout is kromgetrokken, helemaal te herstellen. Dat is voor nog meer gespecialiseerde restaurateurs. Het leukste is als je een oude piano zonder al te veel werk weer wat speelbaar te maken en hem zijn oude klank kan laten behouden.”
Jullie hebben ook zelf een collectie piano’s.
“Peter en ik hebben een collectie van zo’n 250 piano’s van 1790 tot rond 1950. Er zijn belangrijke stukken uit de pianogeschiedenis bij en heel wat Belgische piano’s. Wij wonen nu in een belle epoque-woning in de Velodroomstraat, waarvan Peter de achterbouw kocht om er de pianocollectie in onder te brengen. Momenteel zijn ze opgeslagen, niet echt uitgestald. We zijn wel van plan om dat te doen, zodat mensen er op afspraak op bezoek zullen kunnen komen. Maar nu zijn we bezig met het Cowboy Henk-huis.”
Het Cowboy Henk-huis?
“Een huis van Peters ouders in de Euphrosina Beernaertstraat moet Cowboy Henk-huis worden, maar ook met een verdieping voor andere tentoonstellingen. Er zijn al plannen gemaakt, maar er moet nog een bestemmingswijziging komen. Peter zou het graag openen bij zijn 60ste verjaardag in 2019. Al zal het dan wellicht nog niet helemaal klaar zijn.”
Kleur je nog altijd de Cowboy Henk-strips in?
“Ja. In het begin deed Peter nog een beroep op Erik Meynen, nu bekend van de politieke strip in Het Laatste Nieuws en Knack, maar ik ben zeker al 30 jaar de inkleurster.Wij schakelden vrij laat over op computer, maar het is toch al sinds het jaar 2000 dat ik digitaal inkleur. Ik heb wekelijks anderhalf uur werk aan het inkleuren en scannen van de pagina voor Humo. De absurde humor van Cowboy Henk is ook mijn humor. Maar zelf heb ik nog nooit een grap geleverd. Dat is het werk van Kamagurka.”
Wat is jouw relatie nu met Herr Seele? Meer dan zakelijk?
“Wij zijn nog altijd beste vrienden. We voelen elkaar perfect aan en hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. In 2006 gingen we lachend uit elkaar. Het was het goeie moment.”
Herr Seele kwam toen met zijn minnares uitgebreid in de pers. Wat vond je daarvan?
“In het begin wel grappig. In het begin werkte ik er zelfs aan mee en liet me ook interviewen. Uit elkaar gaan, maar goed bevriend blijven en samen verder werken, dat had niets negatiefs. Dat mocht in de pers komen, vonden wij. Maar wat later allemaal in de kranten verscheen over Peters liefdesleven, daar stond ik minder achter. Het werd een soap en ook hijzelf had er op den duur genoeg van. Peter heeft nu sinds ruim een jaar weer een relatie.”
“Uit elkaar gaan, maar goed bevriend blijven en samen verder werken, dat had niets negatiefs. Dat mocht in de pers komen”
En jij bouwde ook een nieuw leven uit.
“Hendrik en ik leerden elkaar kennen in 2005. In 2010 werd Leon geboren en in 2014 zijn we getrouwd. We leerden elkaar kennen toen we eens een piano leverden voor een optreden in Villa Elise, waar hij toen woonde. Later kwam hij eens in de muziekwinkel, die we toen nog hadden. Van het een kwam het ander.”
Is het je nieuwe relatie die je heeft doen openbloeien?
“Ook met ouder worden, denk ik. Maar Peter is wel vrij dominant en egocentrisch. Hij is een artiest, erg op zichzelf toegespitst. En hoe ouder hij wordt, hoe meer. Hij zou het zeker ontkennen, maar op den duur maakt dat het voor mij moeilijk om mijn eigen ding te doen. Met Hendrik is het heel anders. We doen elk ons eigen ding, laten elkaar met rust en appreciëren elkaar.”
Ga je dikwijls naar de activiteiten van kunstencentrum KAAP, waar hij artistiek leider is?
“Minder dan vroeger sinds Leon geboren is. Ik moet altijd een babysit hebben. Vroeger ging ik naar alles wat er georganiseerd werd, nu volg ik het nog en woon af en toe iets bij. Het kunstencentrum kende financiële moeilijkheden, maar nu lijkt er weer opheldering te komen. Hendrik zit er soms mee in zijn maag, maar ik probeer dat wat te neutraliseren. Zo kan hij zich bezighouden met de zaken die hem echt interesseren. Zelf probeer ik me er ook niet te veel van aan te trekken.”
Geef jij hem als fervent lezer soms artistieke adviezen?
“Dat gebeurt, maar ik lees de jonge schrijvers die nu uitkomen niet meer. Ze liggen me niet zo. Ik lees ook nauwelijks nog romans, maar wel veel non-fictie. Over de rage van tegenwoordig: de wilde natuur gaan opzoeken. Naast erover lezen doe ik dat ook in de praktijk. Met Leon ga ik soms op avontuur naar ‘t Bosje. De verrekijker mee, zijn drinkbus… en dan doen we alle paadjes. Fantastisch! Het hoeft niet ver te zijn, ook in de stad vind je plekjes met wilde natuur. Vergeten hoekjes waar het onkruid niet verwijderd werd… Dat is even fascinerend als een aangelegde tuin. En hoe de stad uitdijt in het Groen Lint, dat vind ik iets ongelooflijk.”
Heeft het moederschap jou veranderd?
“Zeker. Vooreerst mijn levensinvulling. Je krijgt andere interesses. Cultuur en KAAP volgen is nog heel belangrijk, maar minder belangrijk dan vroeger. Daar werd ik selectiever in. Ik ben wel erg bezig met het ecologische aspect van moeder zijn: recycleren, creatief naaien en breien… Met enkele gelijkgestemden vormen we een breiclubje. Voor de zoon maak ik nu minder kleren, hij vindt ze niet meer cool genoeg. Maar ik naai nu meer voor mezelf.”
Je werd vrij laat mama, op je 38ste.
“Voor mij hoefde er niet echt kinderen te komen, voor Hendrik meer. Voor mij mocht het wel, maar het hoefde niet per se. Maar nu Leon er is, zou ik hem niet meer kunnen missen. Dat is de natuur. Ook Peter en Leon zijn beste vriendjes. Als je in een gezelschap bent met Peter en er zijn kinderen bij, dan zit Peter gegarandeerd bij de kinderen. Volwassenen zijn vaak veel te saai.”
Als Ines voor lange tijd op reis zou gaan…
Naar het noorden: “De reis zou wel enkele maanden, zelfs een half jaar of een jaar mogen duren. Zoveel tijd als we nodig hebben. Ik zou mijn gezin meenemen en enkele vrienden, op zo’n grote boot als de Mercator kan dat wel. Het zuiden trekt me iets minder aan, ik zou eerder naar de kust van Engeland en Schotland varen, dan naar Scandinavië, de Faeröer-eilanden en van daar naar Canada en Noord-Amerika. Dan zou ik nog eens doorvaren naar de Oostkust en de Stille Zuidzee, maar dat hoeft niet lang te duren. Zo’n zonneklopper ben ik niet. Maar zo’n rondreis spreekt me wel aan.”
Breiwol: “Een selectie goede breiwol zou ik zeker meenemen. En overal waar we stoppen, zou ik de artisanale wolindustrie onderzoeken. Een kok zou ik ook meenemen. Hendrik kookt heel graag, maar ik wil het hem niet aandoen om altijd voor iedereen te moeten koken. We laten ons liever eens verwennen.”
Huis gerestaureerd: “De zee kan ik niet missen, maar op een zeereis is dat natuurlijk geen probleem. Bepaalde mensen uit Oostende zou ik misschien missen, misschien mijn breiclubje. Maar ons huis in de Velodroomstraat zou ik zeker missen. Ik ben heel graag in dat huis, dat ik helemaal alleen verbouwd heb: vloeren gelegd, de keuken geïnstalleerd… Ik was er toch wel een half jaar fulltime mee bezig. Ook de kat zou ik missen, maar die moet mee!”
Weg is weg: “Het nieuws van Oostende zou ik niet volgen. De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen zou ik misschien wel googelen, maar ik lig er niet wakker van. Weg is weg. Mijn smartphone zou ik wel meenemen, maar dan om informatie op te zoeken over de plaatsen waar we naartoe gaan.”
Duinen: “Mocht ik niet meteen naar Oostende kunnen terugkeren, dan zou ik de duinen opzoeken. Liefst aan de westkust, Koksijde of Oostduinkerke. Op avontuur in de natuur. Knokke-Heist zou ik zeker niet uitkiezen. Dat is me te chic.”
Bio
Privé: Geboren in Offenburg (Duitsland) op 5 maart 1972. Keerde met haar moeder en broer terug naar West-Vlaanderen toen ze zeven was. Was 17 jaar getrouwd met Peter Van Heirseele, alias Herr Seele, en werkt nog altijd nauw met hem samen. Nu getrouwd met Hendrik Tratsaert, mama van Leon (7).
Opleiding en loopbaan: Volgde middelbare school aan de kunstacademie in Brugge. Pianorestaurateur, inkleurster strips ‘Cowboy Henk’.
Vrije tijd: Breien, met haar handen werken, lezen, wandelen, met zoon bezig zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier